Πολύς ο θόρυβος για τα μυστικά κονδύλια του ΥΠΕΞ, τα οποία, εδώ που τα λέμε, δικαιούται η κάθε χώρα να διαθέτει, ακόμα και να τα υπερασπίζεται, ώστε να μπορεί να τα διαχειρίζεται η κάθε κυβέρνηση όταν και για όπου θεωρεί πως είναι εθνική ανάγκη. Αρκεί η διάθεσή τους να εξυπηρετούν τα εθνικά μας συμφέροντα και να είναι υπό τον έλεγχο της Βουλής κι όχι του κάθε υπουργού. Πάντα μια χώρα είναι υποχρεωμένη να χρησιμοποιεί κρυφές διαδικασίες από τον πολύ κόσμο, ενίοτε και… αδιαφανείς, για θέματα που προκύπτουν στις διεθνείς, στις διπλωματικές, και άλλες σχέσεις της χώρας, οι οποίες δεν είναι για τα… μανταλάκια!
Όσο και αν αυτό δείχνει τυπικά άνομο και παράτυπο, εν τούτοις είναι από εκείνα που… πρέπει να προσπερνάμε ή να αποσιωπούμε ή να το σκεπάζουμε με λίγο… χωματάκι, όπως η γάτα μετά την… ανάγκη της.
Τα μυστικά κονδύλια των υπουργείων φαντάζομαι πως θα πρέπει, με κάποιον τρόπο, να ελέγχονται και να χρησιμοποιούνται μόνο ως εργαλεία δράσης τής χώρας, ώστε να μην γινόμαστε ρεζίλι διεθνώς. Όμως, η «αποκάλυψη» του διαδικτυακού iefimerida, που είχε τη… φαεινή ιδέα να δημοσιεύσει κάποια απόρρητα κονδύλια τού ΥΠΕΞ, είναι λαθεμένη, αφού αυτά βρίσκονται, για πρώτη φορά, κάτω από τον αυστηρό έλεγχο της Βουλής των Ελλήνων.

Άρα, όλα αυτά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες ανήκουν στην πολιτική πραγματικότητα, η οποία ολισθαίνει συνεχώς προς την απαξίωση· όμως, άλλοι είναι καταλληλότεροι να αναφερθούν σε αυτά τα ζητήματα και να μας διαφωτίσουν. Η αναφορά μου στο ευαίσθητο αυτό θέμα γίνεται για να συνδεθώ με τα ραγδαία πολιτικά γεγονότα που διαδραματίζονται αυτές τις ημέρες με ρήξεις και ανατροπές υπουργών, αναλήψεις επιπρόσθετων ευθυνών από τον πρωθυπουργό, ο οποίος δείχνει ότι έχει «προσβληθεί» από… συναισθηματικό σύνδρομο, σε σχέση με τον ακατανόμαστο, τον οποίο όλοι (ακόμα και όσοι κάνουν πως δεν συμβαίνει  τίποτα) «πυροβολούν»  για το σκοτάδι που κατά διαστήματα έχει προκαλέσει (και απλώσει) στην πολιτική σκηνή.
Δεν θα επεκταθώ περισσότερο σε ένα θέμα το οποίο «παίζει» πολύ τις ημέρες αυτές.
Θα έλεγα όμως να εξετάζαμε το θεματάκι των «μυστικών κονδυλίων» σε άλλη διάσταση, εντελώς φανταστική και άνευ ελπίδας πως αυτό μπορεί να συμβεί στην πραγματική ζωή.

Θα είχε πολύ ενδιαφέρον, αυτά τα «μυστικά κονδύλια», να μπορούσαν να βοηθήσουν πτυχές τής ελληνικής κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής και να  πλήξουν την εθνική μας κακοδαιμονία, η οποία τραυματίζει, βραχυκυκλώνει και βαλτώνει, χρόόόόόνια τώρα, ολόκληρη τη χώρα.
Οι «τρύπιες» αυτές πτυχές λέγονται Παιδεία, Πολιτισμός, Τέχνες, Αθλητισμός, Γράμματα, Θεάματα και ο κατάλογος τελειωμό δεν έχει… Όλο και περισσότερος κόσμος αντιλαμβάνεται πως χρειάζονται κ ο ν δ ύ λ ι α για να αναπνεύσουν και να αναπτυχθούν όλοι οι προαναφερόμενοι τομείς. Δίχως τις, έστω και με τεχνικές αναπνοές, λειτουργίες τους, μια χώρα, δεν έχει περιθώρια ανάπτυξης. Δεν μπορεί να συνεχίσει την ύπαρξή της. Μια κακόμοιρη, μίζερη και φθοροποιά επιβίωση δεν είναι χρήσιμη. Περιθωριοποιεί τους πολίτες και τις κοινωνικές ομάδες.
Με λίγα λόγια, μια τέτοια στερημένη κοινωνία, δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τον ενεργό και δημιουργικό κόσμο, τη στιγμή μάλιστα που ο Πανοσιολογιότατος  Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Γέροντας Εφραίμ κομίζει, από την Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπεδίου Αγίου Όρους, στον Ιερό Ναό Ευαγγελισμού τής Θεοτόκου Ευόσμου την θαυματουργό και πάνσεπτο Τιμία Ζώνη της Υπεραγίας Θεοτόκου…
Η Ελλάδα έχει το χαρακτηριστικό να είναι από παλιά μια εντόνως αντιφατική χώρα. Το μαύρο και το άσπρο μαζί. Το ένα κοντράρει τ’ άλλο. Αυτή η χώρα διατηρεί τη λατρεία τής Αγίας Ζώνης και συγχρόνως δημιουργεί και θαυμάζει τα γνωστά  επιτεύγματα του λόγου και της λόγιας τέχνης που είναι εντυπωσιακά…
Ενδόμυχα θα επιθυμούσα να υπάρχουν «μυστικά κονδύλια» και στον χώρο τού πολιτισμού. Η αποκλειστική ύπαρξη αυτών των κονδυλίων στο ΥΠΕΞ την δικαιολογώ, αλλά τονίζω ιδιαιτέρως πως αυτή η χώρα δεν μπορεί να αναπνέει κοινωνικά και πολιτιστικά δίχως… τροφοδοσία και η ύπαρξή της δεν γίνεται να εξαρτάται μόνο από την… τεχνητή «σίτιση» σποραδικών χορηγιών κάποιων εύρωστων οικονομικών ιδρυμάτων και οργανισμών.

Όσο φανταστικές και ουτοπικές να ακούγονται οι σκέψεις μου, είναι τουλάχιστον υποδηλωτικές τής ανάγκης να αναπνεύσουν όλοι οι τομείς που έχουν να κάνουν με πολιτιστικά και κοινωνικά θέματα, τα οποία υπογραμμίζουν την ανάγκη επιβίωσης και

ύπαρξης μέσα σε αυτή τη δύσκολη οικονομική συγκυρία.
Αλλά, αναρωτιέμαι: Είναι θέμα μόνο δύσκολης οικονομικής συγκυρίας ή μια πάγια αδιαφορία τής πολιτείας γύρω από την διατήρηση, εμψύχωση και ενθάρρυνση των πνευματικών αρετών των πολιτών αυτής της χώρας;
Ομολογώ πως το δίλημμα είναι εμφανές· από τη μια η ανάγκη «μυστικών κονδυλίων» για την προώθηση των συμφερόντων τής χώρας, από την άλλη η φαντασίωσή μου περί αναγκαίας και απαραίτητης… αιμοδοσίας, μιας άλλης μορφής «μυστικών κονδυλίων», για στήριξη επίσης μιας σημαντικότατης εθνικής ανάγκης.
Ας αφήσουμε τη φαντασία να τριγυρίζει ανάμεσα στα διλήμματα. Εξάλλου, η πορεία μιας χώρας και της κοινωνίας της, πέρα από τον ρεαλισμό, θα πρέπει να διέπεται και από την φαντασία. Είναι από εκείνα τα συνθήματα του ’60 τα οποία θεωρούνταν επί πλέον και… αριστερής οπτικής για το μέλλον. Το θυμάστε; «Η φαντασία στην εξουσία»…
Ήταν τότε που οι εξουσίες είχαν ακονίσει τα μαχαίρια και είχαν ανανεώσει τα φονικά συστήματα. Η Αριστερά μας, τότε, δεν είχε(;) ιδέα για το γεγονός πως μια χώρα, μια εξουσία, ένα σύστημα, για να διατηρηθεί, θα πρέπει να κατέχει χειρίζεται και μυστικά κονδύλια για απόρρητους λόγους.Τώρα το έμαθε και αυτό· και το διατηρεί, δίχως καμία πρόθεση και σκέψη περί άλλων «μυστικών κονδυλίων» που θα αφορούν τις τέχνες.
Αααα, είναι πολύ άρρωστο να… οργιάζει η φαντασία σου, σήμερα…