Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αποδείχθηκε αντιπαραγωγική, ή μάλλον καταστροφική, η είσοδος στα κοινά και η κατάληψη της εξουσίας από όλα αυτά τα πρόσωπα που συγκροτούν τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ανεξάρτητους Ελληνες. Η ανάδειξή τους έγινε φυσικά με δημοκρατικές διαδικασίες, όσον αφορά τους τύπους όμως, όχι τις μεθόδους που εφάρμοσαν τα χρόνια που ήταν στην αντιπολίτευση, αλλά επειδή ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, ας τα θέσουμε στο περιθώριο αυτά δίχως να τα ξεχνάμε. Εκείνο που διαπιστώνεται τώρα είναι ότι όλοι αυτοί οι τύποι με τα εσωκομματικά τους τερτίπια, την άγνοια, την ανικανότητα και την ιδεοληψία τους είναι αφόρητα βαρετοί και κουραστικοί. Από τον Τσίπρα μέχρι τον Φλαμπουράρη, από τη Ζωή μέχρι τη Ραχήλ, από τον Λαφαζάνη μέχρι τον Λαπαβίτσα και από τον Καμμένο μέχρι την Ξουλίδου. Μηδενός σχεδόν εξαιρουμένου…
Ενώ η χώρα βυθίζεται στη φτώχεια, το χάος και την ανυποληψία, αυτοί όλοι ασχολούνται με δύο θέματα. Να αποδείξουν ότι οι δοξασίες τους απέτυχαν λιγότερο από αυτό που βιώνουμε, συνεχίζοντας ταυτόχρονα να λένε κυριολεκτικά αρλούμπες. Να διαχωρίσουν τα ιμάτια του κόμματός τους και της εξουσίας, ενώ έχουν αποδείξει πανηγυρικά ότι δεν μπορούν ούτε δύο γαϊδουριών άχυρα να μοιράσουν. Περί αυτού πρόκειται, παρακολουθώντας την παράσταση που δίνουν τις τελευταίες μέρες οι Τσιπραίοι και οι Λαφαζαναίοι μαζί με την ντίβα της αμετροέπειας και της παραγωγής εκνευρισμού, που ακούει στο όνομα Κωνσταντοπούλου. Ευτυχώς μας έχει τιμήσει με τη σιωπή του αυτό τον καιρό ο φοβερός Βαρουφάκης, ίσως γιατί οι γιατροί τού συνέστησαν ηρεμία και αυτοσυγκέντρωση έως τον Σεπτέμβριο, αλλά κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι ξαφνικά δεν θα δούμε ένα νέο ξέσπασμα με συνεντεύξεις και τιτιβίσματα.
Στο σίριαλ που παρακολουθούμε ανήμποροι, πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν διάφοροι ηλικιωμένοι που προσπαθούν να δικαιώσουν τη διαδρομή τους στη ζωή, πολλοί μεσήλικες και νεότεροι που είναι εντελώς αλλού γι’ αλλού, και ένας λαός που η σχέση του με τη λογική είναι επιεικώς αποσπασματική. Για παράδειγμα, τον αδαή Τσίπρα, που αποδείχθηκε περίτρανα ότι δεν ήξερε πού βρισκόταν και πού πατούσε, και ίσως δεν έχει μάθει ακόμη, τον καθοδηγεί ένα συμβούλιο ηλικιωμένων «σοφών» (Φλαμπουράρης, Δραγασάκης, Βούτσης, Μπαλτάς, Στ. Παπάς, με μέσο όρο ηλικίας άνω των 70), που μάλλον έχει χάσει επαφή με τις εξελίξεις στον κόσμο. Το ίδιο ακριβώς, και μάλιστα σε χειρότερο βαθμό, συμβαίνει στην άλλη όχθη, όπου τον αειθαλή Λαφαζάνη, ο οποίος ξέρει απ’έξω ανακατωτά τα γεγονότα του 1918 στην Αγία Πετρούπολη και θέλει να τα ζήσει, τον πλαισιώνουν οι αποφασισμένοι Λεουτσακοστρατούληδες, με βασικό σύνθημα το πολύ συγκεκριμένο «υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις». Και το μεγάλο θέμα είναι βέβαια ότι υπάρχει ένας κόσμος, πολύς κόσμος, που πιστεύει ότι μέσα από τις αρλούμπες θα βρει ανέξοδη λύση στα προβλήματα και στις φαντασιώσεις του. Οι ενδείξεις είναι ότι σχετικά λίγοι πήραν το μάθημά τους τους προηγούμενους καταστροφικούς έξι μήνες!
Τώρα λοιπόν περιμένουμε πού θα καταλήξει το δράμα του ΣΥΡΙΖΑ, πώς θα αντιδράσει το Βερολίνο στη συμφωνία, τι κόλπα καθυστέρησης θα σκαρφιστεί η Ζωή, αν ο Τσίπρας μαζί με τον Καμμένο θα ξεπεράσουν τις 120 ψήφους στη Βουλή, τι θα γίνει αν δεν τους ξεπεράσουν, πώς θα συμπεριφερθούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης στη μία ή στην άλλη περίπτωση, αν θα γίνουν ή όχι εκλογές και πότε, ποια θα είναι η τελική μορφή που θα πάρει το μνημόνιο, αν θα εφαρμόζεται η όχι και πώς θα μεθοδευτεί η ροή των χρημάτων από τους δανειστές, ποια θα είναι η στάση κλάδων και συντεχνιών. Με λίγα λόγια, μύλος, σουρεαλισμός και καλό κουράγιο.