Για το αν η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού ή του αναγκαίου χύθηκαν εδώ και κάτι εκατονταετίες τόνοι μελάνι. Αυτό που ουδέποτε αμφισβητήθηκε, είτε από τους πραγματιστές είτε από τους ρομαντικούς, είναι ότι η πολιτική αποτελεί άσκηση της κοινής λογικής.

Αυτά, βεβαίως, μέχρι σήμερα… Διότι σε όποιον Θεό και να πιστεύεις στην Ελλάδα των μνημονίων, δύσκολα μπορείς να καταλάβεις σε ποιο σενάριο, σχέδιο ή υπολογισμό υπακούουν όσα εκτυλίσσονται αυτές τις μέρες σε δημόσια θέα.

Στη σκιά της επιχείρησης “διάλυση της ΕΡΤ” και με το “εκλογικό ατύχημα” να βρίσκεται πλέον όχι μόνο προ των πυλών, αλλά να έχει περάσει με το δεξί την πόρτα, το τρικομματικό εγχείρημα μοιάζει έτοιμο να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη.

Συνέβη και αλλού… Το παγκοσμίως πρωτότυπο, ωστόσο, είναι ότι εδώ οδεύουμε προς τη ρήξη των εταίρων, χωρίς να γνωρίζουν πρωταγωνιστές και πλήρωμα ποια θα είναι η επόμενη ημέρα.

Διότι, αν ο κοινωνικός και εκλογικός συσχετισμός επέτρεπαν στον Αντώνη Σαμαρά να σχηματίσει μόνος του κυβέρνηση ή να αναζητήσει ένα νέο πολιτικό συνεταιρισμό, τότε η επιχείρηση εξώθησης των κυρίων Βενιζέλου και Κουβέλη στην πόρτα της κυβερνητικής εξόδου θα είχε νόημα.

Στην πραγματικότητα, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: δημοσκόποι, αναλυτές και λοιποί εμπλεκόμενοι παίρνουν όρκο ότι κανένα εύρημα σοβαρής εταιρίας δεν μεταδίδει έστω και ίχνος αισιοδοξίας για αυτοδυναμία. Αντιθέτως, το σκηνικό που ανιχνεύουν εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά πολωμένο, με τους δύο κεντρικούς κομματικούς πυλώνες (ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ) στη θέση και γενικώς στα ποσοστά τους και τους ενδιάμεσους (ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ) να πιέζονται εκλογικά. Μοναδικό δυναμικό ακροατήριο, είναι αυτό που υπάρχει στα άκρα δεξιά του χάρτη, αλλά – ευτυχώς για όλους – αυτό δεν δίνει ούτε λύσεις στα αδιέξοδα διακυβέρνησης ούτε κυβερνητικούς εταίρους.

Αν έχουν όμως έτσι τα πράγματα – και οι περισσότεροι ψύχραιμοι άνθρωποι επιμένουν πως έχουν – πού υπακούει αυτή η “έτσι, χωρίς πρόγραμμα” σπουδή του Μεγάρου Μαξίμου να διαλύσει το γάμο και να εκδώσει το διαζύγιο;

Αναζητά αυτοδυναμία; Ακούγεται μάλλον ως όνειρο θερινής νυκτός.

Αποζητά νέο κυβερνητικό μείγμα ; Μα, το ισχύον, έστω και… δηλητηριασμένο, είναι το μόνο προσφερόμενο.

Τι απομένει; Μία πιθανότητα έντιμης υποχώρησης, που θα επανασυγκολλήσει στοιχειωδώς το γυαλί και θα αποτρέψει τα χειρότερα. Όταν χρειάσθηκε, οι πρωθυπουργοί που πέρασαν στην κοινή συνείδηση ως σημαντικοί πολιτικοί, το επιχείρησαν… Ιδού η Ρόδος