Οι «58» οριοθέτησαν κομματικά την πρωτοβουλία τους μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Πολιτικά την τοποθέτησαν στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, της πολιτικής οικολογίας, και του προοδευτικού ευρωπαϊσμού. Τέλος, τη συνέδεσαν στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι αναφερόμενοι στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, εδραζόμενοι στην κοινή αναφορά του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της ΔΗΜ.ΑΡ. προς αυτό.

Όμως, στη μία πλευρά της πολιτικής αναφορά της πρόσκλησης των «58» έχει δημιουργηθεί ένα ζήτημα αποκλεισμού. Οι «58» δεν αποκλείουν ούτε τους υποστηρικτές του Παπανδρέου ούτε τους φιλελεύθερους κεντρώους. Δυστυχώς, οι υποστηρικτές του Παπανδρέου είναι αυτοί που θέτουν ζήτημα αποκλεισμού, απορρίπτοντας τον Βενιζέλο, ακόμη και τον Σημίτη, και μαζί με αυτούς ολόκληρο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Μόνο που το ίδιο το ΠΑ.ΣΟ.Κ., του Βενιζέλου, προσπάθησε να άρει τους αποκλεισμού, συμβολικά έστω, με τη διοργάνωση του συνεδρίου του Ι.Σ.Τ.Α.Μ.Ε. τον περασμένο Σεπτέμβριο, όπου μίλησαν στο τέλος ο Σημίτης, ο Παπανδρέου και ο Βενιζέλος. Αν κάποιος θα ήθελε να στηρίξει τον Παπανδρέου, ας εντασσόταν στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως υποστηρικτής του ή ας έστηνε μια οργάνωση για την παλινόρθωση του. Μάλλον, όμως, δεν είναι ο Βενιζέλος το ζήτημα.

Από την αρχή, η διάλυση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι το κοινό σημείο, στο οποίο εστιάζουν όσοι απορρίπτουν την πρωτοβουλία των «58». Μόνο που η διάλυση – αυτοδιάλυση, ξεπέρασμα, αλλαγή, μετεξέλιξη- του όποιου κόμματος πραγματοποιείται είτε εκ των έσω, είτε δημιουργώντας το νέο που θα παρασύρει το παλιό. Η μετεξέλιξη εκ των έσω έχει αποτύχει στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Οι εσωτερικές δυνάμεις της αλλαγής φαίνεται ότι πολύ δύσκολα θα το αναμορφώσουν. Μπορεί και να μη θέλουν. Μπορεί και σωστά να μην το θέλουν. Πάντως, η αποδοχή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. κατακρημνίζεται. Από την άλλη, τα εναλλακτικά σχέδια της ΔΗΜ.ΑΡ., της Δράσης και άλλων πολιτικών κινήσεων φαίνεται να μην γίνονται αποδεκτά από τους πολίτες. Δείχνουν να είναι εντελώς αντιπαραγωγική η εμμονή στους αποκλεισμούς και στη διάλυση, από ποιον άραγε, του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αντιθέτως, η ενωτική και χωρίς αποκλεισμούς πρωτοβουλία των «58», εμπνέει και δίνει ελπίδα για το ξεπέρασμα του φθαρμένου και αποτυχημένου παλιού. Οι «58», ενώ δεν έχουν ακόμα κάτι απτό και συγκεκριμένο οργανωτικά στα χέρια τους, ούτε καν αναγνωρίσιμο ηγέτη, προκαλούν με το τολμηρό και ενωτικό κάλεσμά τους. Όμως, το να επιζητά κάποιος την εξαφάνιση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και να κατηγορεί και τους «58» επειδή δεν το συμμερίζονται, υποδεικνύει φανατισμό.

Ο φανατισμός είναι συναισθηματικός. Η μετεξέλιξη μέσω της σύνθεσης απαιτεί ανοχή, ορθολογισμό και αντοχή. Ίσως είναι η κοινωνική εμπειρία του ανθρώπου που σε συνθήκες κρίσης οδηγεί τους πολίτες αυτού του χώρου, του λεγόμενου και κεντροαριστερού, να δείχνουν ότι προτιμούν τον ενωτικό πολιτικό δρόμο. Οι «58» πρέπει να προχωρήσουν γρήγορα μπροστά, αλλά όσο και να προκαλούνται, τα βήματα πρέπει να είναι ενωτικά και συνθετικά.

.

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» στις 7-1-2014