Αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια στον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιο Κούλογλου για την θαρραλέα δήλωσή του «Ηλπιζα να βγει ο ακροδεξιός στην Ολλανδία για να ταρακουνήσει την Ευρώπη».

Κι αυτό γιατί την ίδια ελπίδα έτρεφε και η συντριπτική πλειοψηφία των συριζαίων στελεχών – και το σύνολο των ΑΝΕΛ, φυσικά – χωρίς να τολμούν όμως να το δηλώσουν με τόση παρρησία.

Δεν χρειαζόταν βέβαια η παραδοχή αυτή του Κούλογλου για να αντιληφθούμε τις αυτονόητες προσδοκίες μιας αριστεράς που έχει ταυτίσει τα όνειρά της με εκείνα των ψεκασμένων συνεταίρων της.

Η συγκυβέρνηση δεν οφείλεται σε αριθμητικούς λόγους κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Οφείλεται στην από κοινού υιοθέτηση της πιο ακραίας λαϊκίστικης ρητορικής και πρακτικής που – πιστεύουν ότι – θα τους εξασφαλίσει την διαιώνιση της παραμονής τους στην εξουσία.

Ούτε και χρειαζόταν η προσδοκία της εκλογής του Βίλντερς για να καταλάβουμε τις διεθνιστικές προεκτάσεις της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Η στήριξη της εκλογής Ντόναλντ Τραμπ ή του Brexit ήταν ήδη πολύ εύγλωττα μηνύματα.

Πού θα φτάσουν; Το σίγουρο είναι δεν είναι και λίγοι αυτοί που ονειρεύονται στη χώρα μας την Μαρίν Λεπέν πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας.