Αν υποτεθεί ότι ο Αλ. Τσίπρας, ο Γ. Δραγασάκης, ο Δ. Παπαδημούλης και οι υπόλοιποι «ρεαλιστές» του ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνονται τώρα το αδιέξοδο και επιδιώκουν την υπογραφή μιας συμφωνίας με τους δανειστές, για να μην τσακιστεί (κυριολεκτικά) η χώρα στα βράχια, θα πρέπει ταυτόχρονα να καταλαβαίνουν ότι η επικοινωνιακή πολιτική τους έχει αποτύχει πανηγυρικά. Οχι μόνο προς τα έξω, αλλά και μέσα στο κόμμα, γιατί παρέδωσαν την άσκησή της στα χέρια των ακραίων, της Αριστερής Πλατφόρμας, αλλά και διαφόρων άλλων, όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου ή ο Αλ. Μητρόπουλος. Μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης μάλιστα, ένα κομμάτι αυτής της πολιτικής το πήραν ετσιθελικά, με την ανοχή όμως του πρωθυπουργού και του επιτελείου του, ο Π. Καμμένος και οι ΑΝΕΛίτες του.
Πολλοί είναι εκείνοι που είδαν έγκαιρα ότι ο πρωθυπουργός έχει απέναντί του δύο «μέτωπα». Το ένα είναι το δυτικό, το «μέτωπο» δηλαδή του εξωτερικού, όπου η άλλη πλευρά είναι οι δανειστές. Το άλλο είναι το ανατολικό, το «μέτωπο» του εσωτερικού, που το συγκροτούν στελέχη μέσα από το κόμμα του και τη συγκυβέρνησή του. Το δεύτερο είναι ίσως και το πιο σκληρό, καθώς οι αντοχές της οικονομίας λιγοστεύουν, η κατάρρευση απέχει μία ανάσα και οι ιδεοληπτικοί μαζί με τους «ψεκασμένους» και τους παλαιομαρξιστές συνεχίζουν να αρνούνται την πραγματικότητα. Είναι σαφές πια ότι αν ο Αλ. Τσίπρας κάνει το βήμα προς σύναψη συμφωνίας, που οπωσδήποτε θα περιλαμβάνει μέτρα, το ανατολικό «μέτωπο» θα παραμείνει ανοικτό.
Αγνωστο αν ο Αλ. Τσίπρας και οι δικοί του καταλάβαιναν πάντα ότι ήταν αδύνατο να υλοποιήσουν τις προεκλογικές εξαγγελίες και υποσχέσεις τους με τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας και διατηρώντας τη χώρα σε ευρωπαϊκό πλαίσιο. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, σημαίνει ότι συνειδητά ακολουθούσαν μια τυχοδιωκτική πολιτική στη βάση της παραπλάνησης της κοινής γνώμης, προκειμένου να φτάσουν με κάθε τρόπο στην εξουσία. Ισως και υπερεκτιμώντας τις δυνατότητές τους, να κάνουν το ίδιο με τους δανειστές στη συνέχεια. Το βέβαιο είναι ότι τα πολιτικά κείμενα, η ρητορική και η συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ ήταν κομμένα και ραμμένα στα μέτρα μιας αριστερίστικης, αναρχοαυτόνομης, αντεξουσιαστικής, λενινιστικής και εθνικιστικής ιδεολογίας. Πρώτον, για να ικανοποιήσει τα ετερόκλητα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν κάτω από μια κοινή ομπρέλα, δεύτερον, για να σερβιριστεί σ’ ένα πόπολο που έχει γαλουχηθεί στον παραλογισμό και στις δοξασίες. Με τη βοήθεια πολλών μίντια.
Αρκετοί αναζητούσαν τότε ψήγματα λογικής και ευρωπαϊκής προοπτικής στη ρητορική του σημερινού πρωθυπουργού και δήθεν τα ανακάλυπταν. Τέτοια ψήγματα δεν υπήρχαν, αλλά με αυτό τον τρόπο δικαιολογούσαν την ανοχή τους ή και την ψήφο που του έδωσαν, με την πεποίθηση ότι θα έκανε μετεκλογικά τη στροφή («κωλοτούμπα»). Εκαναν όμως λογαριασμούς χωρίς τον ξενοδόχο. Γιατί ο Αλ. Τσίπρας εκχώρησε και μετεκλογικά την επικοινωνιακή πολιτική στους ακραίους. Οχι εκείνη που αφορούσε την αντιμετώπιση της αντιπολίτευσης στη Βουλή, στα μίντια και στον Τύπο, αλλά το κομμάτι που θα συντηρούσε τη λαϊκή υποστήριξη της κυβέρνησης μέσω του λαϊκισμού και της ασάφειας. Με αυτή την έννοια επελέγη στο υπουργείο Οικονομικών ο Γ. Βαρουφάκης, έτσι εκχωρήθηκε το κανάλι της Βουλής στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, γι’ αυτό ήταν ανεκτά όσα έλεγαν, λέγουν και πράττουν οι Π. Καμμένος και Κ. Ησυχος μέσα και έξω από το υπουργείο Αμυνας.
Η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης δεν κατάλαβε ότι η κατάσταση εξελισσόταν σε «μπούμερανγκ». Ολοι αυτοί αποκτούσαν ανεξέλεγκτη ανεξαρτησία, τα κομματικά ηλεκτρονικά μίντια κι εκείνα του Διαδικτύου ελέγχονταν πλήρως από τους ποικίλους ακραίους, στα συμβατικά ραδιόφωνα και τηλεοράσεις έβγαιναν οι αντιευρωπαϊστές και οι αντιμνημονιακοί που βγήκαν από το περιθώριο και δοξάστηκαν με την ανάλογη ρητορική, οι Λαφαζάνηδες της Αριστερής Πλατφόρμας δεν έδειχναν καμιά διάθεση να αλλάξουν την ιδεολογία και τα «πιστεύω» τους. Η αλήθεια είναι ότι ούτε η κυβέρνηση στο σύνολό της έδειχνε ή δείχνει το αντίθετο, με αποτέλεσμα να καλλιεργείται ακόμη και τώρα ο αντιευρωπαϊσμός με διάφορες μορφές και τρόπους.
Για να γίνει αντιληπτό το πρόβλημα του Μαξίμου εδώ που έφτασαν τα πράγματα, αν όντως επιδιώκει συμφωνία, αναγκάστηκε να δημιουργήσει νέα ιστοσελίδα στο διαδίκτυο για να πλασάρει τις δικές του απόψεις. Ηταν φανερό ότι ο εκπρόσωπος και τα tweets και των όψιμων ρεαλιστών της κυβέρνησης δεν αρκούσαν…