Και ξαφνικά η κοινωνία αναστατώθηκε. Όπως αναστατώνεται κάθε φορά που βγαίνει στη φόρα κάτι που όλοι ξέρουν αλλά πρέπει να εξαντλήσουν όλο το υποκριτικό τους ταλέντο για να κάνουν ότι δεν το ξέρουν. Και κυρίως να αποποιηθούν κάθε ευθύνη γι αυτό που ξέρουν - αλλά «δεν ξέρουν» -  ότι συμβαίνει. Όπως ακριβώς έγινε με τον βάναυσο ξυλοδαρμό του μαθητή στο σχολείο του Βύρωνα.

Μέχρι προχτές δεν είχε ακούσει τίποτα η κοινωνία μας για την σκληρότητα που δείχνουν τα παιδιά και το μπούλινγκ που γίνεται στους πιο αδύναμους στα σχολεία; Δεν e;iει πάρει είδηση για τις συμμορίες και την παραβατικότητα που ξεκινάει κι από τις πιο μικρές ηλικίες; Δεν γνώριζε  για τα οπαδικά «ραντεβού» εντός και εκτός γηπέδων, όπου οι ανήλικοι είναι συνήθως σημαντική μερίδα; Αγνοούσε ότι οι νέοι είναι οι πρωταγωνιστές των γνωστών επεισοδίων στο κέντρο και τις συνοικίες της Αθήνας και των άλλων πόλεων; Κακά τα ψέμματα. Η παιδική-μαθητική βία δεν αντιμετωπίζεται ριζικά ούτε με την αδιαφορία, ούτε με το υποκριτικό ενδιαφέρον ούτε μόνο με μέτρα καταστολής, όσο αυστηρά και αν είναι. Η βία, ιδιαίτερα στις ηλικίες αυτές, είναι ο καθρέφτης του οικογενειακού περιβάλλοντος, του σχολικού περιβάλλοντος, της κοινωνίας που οικοδομήσαμε στο σύνολό της. Η νεανική βία είναι ο καθρέφτης μας!