Είναι ο μόνος βιογράφος της παγκόσμιας ιστορίας που συγκρίνει ανοιχτά τον εαυτό του με τον βιογραφούμενο του, έστω και αν αυτός είναι ο Ουίνστον Τσώρτσιλ.  Το διέπραξε κι αυτό λίγο παλιότερα ο πολύς Μπόρις Τζόνσον. Όπως, με τη θέση του υπέρ του «Μπρέξιτ», έβαλε αυτές τις μέρες, ασφαλώς όχι για πρώτη φορά, τον οπορτουνισμό του μπροστά από τις όποιες αρχές του αλλά και τα συμφέροντα της χώρας του. Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Τσώρτσιλ, του ανθρώπου των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» και της πρότασης για ενοποίηση με τη Γαλλία. Αλλά, στη εποχή του λαϊκισμού, οι λαϊκιστές θριαμβεύουν και οι λαοί τους ακολουθούν –όπως ακολουθούσαν τα λιοντάρια τις εποχές των αγώνων.

Το πρόσωπο, ή μάλλον η καρικατούρα, Μπόρις είναι γνωστό και πολύ λιγότερο ενδιαφέρον από τα «επιχειρήματα» με τα οποία προσπάθησε να στηρίξει την τελευταία φωτοβολίδα του. Γιατί, ενώ όλοι καταλαβαίνουν ότι κίνητρό του είναι η προσωπική προβολή και η μέσω του επερχόμενου δημοψηφίσματος διεκδίκηση, σήμερα ή αύριο, της αρχηγίας των Συντηρητικών και της Πρωθυπουργίας της Βρετανίας, ένας πολιτικός τέτοιου βεληνεκούς δεν μπορούσε να μην επικαλεστεί ιδέες» για την «τρομακτικά δύσκολη» απόφαση του (που όλοι γνώριζαν από καιρό): η Βρετανία θα είναι καλύτερα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί έτσι θα μπορέσει να «εξοικονομήσει χρήματα» (χαζοί εμείς, και όλη η οικονομική κοινότητα, που νομίζαμε ότι η Βρετανία έχει τεράστιο όφελος όντας, όπως είναι, στην Ένωση) και να «ξαναπάρει το δημοκρατικό έλεγχο» (άλλο λάθος μας να πιστεύουμε ότι το Γουέστμινστερ εξακολουθούσε να υπάρχει). Γιατί η Ευρώπη έχει ένα μεγάλο εγγενές κακό: δεν αρκείται να προσφέρει στον Μπόρις και στους ομοίους του «τουρισμό», «φανταστικό φαγητό» και «φιλίες» -πράγματα που ο Μπόρις, κάνοντας την καρδιά του πέτρα, θα μπορούσε να δεχτεί να προσφέρονται και εκτός μεγάλου νησιού-, αλλά οικοδομεί –άκου θράσος-, εδώ και χρόνια μάλιστα, ένα πολιτικό σχέδιο. Που είναι κακό για τη Βρετανία γιατί της απαγορεύει να εξοικονομεί χρήματα και να έχει τον δημοκρατικό έλεγχο. Αν νομίζετε ότι αυτή η επιχειρηματολογία ανήκει σε ένα παιδί της πρώτης δημοτικού, και μάλιστα της Κάντζας και όχι του Ήτον, διαβάστε τις κυριακάτικες δηλώσεις Μπόρις στον κήπο της φτωχικής, λόγω εξοικονόμησης, και ελεύθερης, λόγω δημοκρατικού ελέγχου, οικίας του.

Ο Δήμαρχος του Λονδίνου δεν αγνοεί ότι έτσι γελοιοποιείται στα μάτια των σοβαρών ανθρώπων, ο υπολογισμός του όμως είναι απλός: το δημοψήφισμα θα περάσει, ο Μπόρις και η εξουσία θα συνεχίσουν να υπάρχουν.  Και η εξουσία, όπως και η δημοφιλία, δεν κατακτώνται  με τη σοβαρότητα αλλά με τη δημοσιότητα, τη φασαρία,  τα επιχειρήματα δημοτικού με ύφους καρδιναλίου, την εύκολη «αντισυμβατικότητα» της αχτένιστης κώμης και του βιτριολικού χιούμορ (εντάξει, σε αυτόν τον τομέα ο Μπόρις έχει ταλέντο), τα λόγια που ηχούν ωραία στα αυτιά όσων βλέπουν τον κόσμο άσπρο-μαύρο, καλό-κακό –με τη Γηραιά Αλβιόνα στο ρόλο του ήρωα και τη μαλθακή Ευρώπη στο ρόλο του ενοχλητικού κομπάρσου. Ο Μπόρις ξέρει ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ότι η Ευρώπη δεν είναι μόνο ή κυρίως τουρισμός και φαί αλλά πολιτισμός, τρόπος ζωής και δημόσιας δράσης. Ξέρει επίσης ότι και τα δυο σκιάχτρα που επισείει, ο φεντεραλισμός και η έλλειψη δημοκρατίας, δεν είναι παρά σκιάχτρα: περίπτωση ομοσπονδιακής Ευρώπης δεν υπάρχει,  η ενότητα μέσα από τη διαφορετικότητα δίνει δύναμη (οικονομική, πολιτική, διπλωματική) και η μοιρασμένη κυριαρχία αυξάνει την κυριαρχία σε μια εποχή παγκόσμιων οριζόντων και προκλήσεων.   Αλλά λέει τα αντίθετα, αυτός ο πρώτος της τάξης, για να φέρει σε δύσκολη θέση τον παλιό του συμμαθητή Ντέιβιντ και να του πάρει τη θέση –είτε μείνει είτε βγει η Βρετανία από την Ένωση, είτε πληγωθεί βαθιά, όπως έχει ήδη γίνει, η χώρα του και η ήπειρός του.

Να το πω όπως το πιστεύω: το επεισόδιο Μπόρις (αλλά και η επιχειρηματολογία Κάμερον δεν πάει πίσω: αυτός, μετά το τέλος της «επιτυχούς» διαπραγμάτευσης,  δήλωσε ότι μισεί τις Βρυξέλλες και αγαπά τη Βρετανία) δείχνει καθαρά ότι αυτή η λαμπρή χώρα, που έσωσε ξανά και ξανά στα δύσκολα την τιμή της Ευρώπης, δεν αξίζει να μείνει στην Ένωση. Απλούστατα γιατί δεν το θέλει.