Σίγουρα κάπου τους έχετε ακούσει. Έχουν χιλιάδες φίλους στο Facebook και το Twitter, αποτελούνται συνήθως από ανθρώπους ανωτέρου κοινωνικού και μορφωτικού επιπέδου. Συχνά μας προτείνουν -όχι ευχάριστα- πράγματα και διαρκώς προτάσσουν την «κοινή λογική» ως τη διέξοδο για τα προβλήματα από την κρίση.

Τους έχουν βαφτίσει «ελίτ», «βολεμένους» που έχουν λύσει τα προβλήματά τους και το μόνο που θέλουν είναι να περάσουν βάρβαρα νεοφιλελεύθερα μέτρα και να απολύσουν κόσμο. Δεν είναι λίγες οι φορές που πολίτες και ΜΜΕ τους επιπλήττουν για το δασκαλίστικο ύφος τους, ενώ πολλοί που συμφωνούν με αυτά που γράφουν και κάνουν like και retweet, σπάνια τους επιβραβεύουν στην κάλπη.

Πολλές από τις παραπάνω κατηγορίες δεν είναι απόλυτα ψέματα. Για πολλά χρόνια, οι φιλελεύθερες δυνάμεις είχαν βγάλει έξω το «φιλελευθερόμετρο» και μετρούσαν ο ένας το ανάστημα του άλλου. Απευθύνονταν στο 3% του εκλογικού σώματος με ένα ύφος ξερόλα και εν πολλοίς έδειχναν ότι δεν πολυεκτιμούσαν την κοινωνία που ευαγγελίζονται ότι θέλουν να μεταρρυθμίσουν. Στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις, παρά τις προσπάθειες για ένα κοινό μέτωπο το οποίο θα κέρδιζε την είσοδό του στη Βουλή, τελικά δεν τα κατάφεραν. Καβγάδες για την ηγεσία, προσωπικές στρατηγικές και το… φιλελευθερόμετρο, οδήγησαν σε αυτό που όλοι βλέπουμε.

Ας προσπαθήσουμε όμως να ξεφύγουμε για λίγο από το πόσο αντι-επικοινωνιακός ήταν ο Μάνος, πόσο φαφλατάς φάνηκε στις εκλογές ο Τζήμερος, ή ότι δεν μας αρέσει το στιλ του Βαλλιανάτου. Ας σταθούμε στις προτάσεις τους και όχι στα πρόσωπα. Όσο κι αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί τους, πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχουν κάτι σπάνιο για ελληνικά κόμματα – έχουν προτάσεις, πολλές από τις οποίες είναι κοστολογημένες και βαθιά κοινωνικές, όπως η πρόταση για σύνταξη για όλους στα 67, η οποία όχι μόνο είναι δίκαιη, αλλά και εξοικονομεί 3 εκατομμύρια! Ίσως αν τους είχαμε ακούσει έγκαιρα, τα πράγματα να μην είχαν φτάσει μέχρι εδώ. Ωστόσο, αυτό που έχει σημασία είναι η πολιτική/ιδεολογική αντιπαράθεση, κάτι που στην Ελλάδα μοιάζει αστείο. Σπάνια στεκόμαστε στα πολιτικά επιχειρήματα του συνομιλητή μας και απαντάμε με βάση το αν ο ίδιος προσωπικά είναι ηθικός ή λαμόγιο ή πάντως κάποιος που νομιμοποιείται να έχει θέση.

Έτσι συνέβη και με τους φιλελεύθερους. Κανείς δεν τους ακούει, αλλά τους κρίνουν μόνο ως «αντιεπικοινωνιακούς». Μην νομίζετε ότι δεν ξέρουν ότι είναι πολλές φορές αντιπαθείς ή ενοχλητικοί. Σε αυτό το συνέδριο, όμως, αισθάνομαι ότι βλέπω -για πρώτη φορά, ομολογώ- κάτι διαφορετικό. Βλέπω ένα χώρο σαφώς πιο συνειδητοποιημένο, χωρίς κορώνες, με πραγματική διάθεση να καταλήξει σε μια κοινή ομπρέλα που θα περιλαμβάνει όλες εκείνες τις δυνάμεις που συμφωνούν σε μια κοινή μεταρρυθμιστική ατζέντα. Σήμερα, με τις τοποθετήσεις τους, οι αρχηγοί των κομμάτων και των κινήσεων έβαλαν ψηλά τον πήχη – οι ενωτικές ομιλίες δεν δικαιολογούν ενδεχόμενη αποτυχία.

Είναι η ευκαιρία τους να απευθυνθούν στην κοινωνία χωρίς «ύφος» και χωρίς να κουνάνε το δάχτυλο. Απλώς, να δείξουν τις προτάσεις τους. Ας τους ακούσουμε.