Πριν λίγες μέρες μας άφησε ένας ξεχωριστός ηθοποιός, ο Μηνάς Χατζησάββας. Είχε ζητήσει πολιτική κηδεία και καύση. Το πρώτο έγινε, το δεύτερο όχι. Η καύση δεν μπορεί ακόμα να γίνει στην Ελλάδα και η ικανοποίηση της επιθυμίας του αποθανόντος μπορεί να γίνει στη … Βουλγαρία. Κι όμως η καύση έχει καθιερωθεί από το 2006! Τι συμβαίνει τέλος πάντων σ’αυτή την παράλογη μη κανονική, παρακμάζουσα χώρα και δεν μπορούν να λειτουργούν ούτε καν, χώροι καύσης νερών; Μα αυτό είναι το θέμα, θα μπορούσε να σχολιάσει κάποιος. Εδώ η Ελλάδα πορεύεται στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα (όση έχει απομείνει)… σωστό, αν και από το 2006 έχουν κυβερνήσει αυτή τη χώρα πέντε Πρωθυπουργοί και αντίστοιχες Κυβερνήσεις, ενώ έχουν πραγματοποιηθεί πέντε εκλογικές μάχες και εκατοντάδες διαφορετικοί άνθρωποι από όλο το πολιτικό φάσμα τώρα πια έχουν συμμετάσχει σε Κυβερνητικά σχήματα. Κι όμως κανένας δεν μπόρεσε να υλοποιήσει μια τόσο απλή, φαινομενικά τουλάχιστον, απόφαση. Πως μας κάνει λοιπόν εντύπωση που πέντε χρόνια βολοδέρνουμε με Μνημόνια, συνεχή φορολογικές επιβαρύνσεις, μειώσεις μισθών και εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις από τον ιδιωτικό βεβαίως τομέα και ακόμα δε φαίνεται καν μια αχτίδα φωτός
Μια χώρα, μια κοινωνία για να σωθεί, πρέπει να το θέλει κιόλας. Και για να σωθεί, πρέπει να μπορεί να δει την πραγματικότητα και να πάρει αντίστοιχα μέτρα. Τρεις χώρες μπήκαν σε Μνημόνια και βγήκαν πολύ πιο πριν από εμάς. Πως έγινε αυτό; Πως στην Ισπανία που δεν μπήκε βέβαια σε Μνημόνια, αλλά αντιμετώπισε αντίστοιχα προβλήματα, φαίνεται να βγαίνει από την κρίση; Γιατί η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα διαρκές μπρος πίσω; Γιατί ο Δεκέμβριος του 2015 μας βρίσκει με επιδεινωμένους όλους τους δείκτες της οικονομίας σε σχέση με το Δεκέμβριο του 2014; Γιατί υπάρχει διάχυτη η αίσθηση του αδιεξόδου από τη λύση σε ένα απλό πρόβλημα, μέχρι το συνολικό θέμα εξόδου της χώρας από την κρίση;
Ας κοιτάξουμε απλά σε ορισμένα απλά περιστατικά, απλά γεγονότα του τελευταίου διαστήματος :
- Ο Πρωθυπουργός, αφού πέντε χρόνια είπε όχι σε όλα και πριν από ένα χρόνο έριξε μια Κυβέρνηση με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, θυμήθηκε την ανάγκη «συναίνεσης». Ας μη σταθούμε στο αν το εννοούσε. Ας σταθούμε όμως στο εξής «πολιτικά ανώμαλο» συμβάν. Γίνεται η συνάντηση των πολιτικών αρχηγών και αμέσως μετά ο συνέταιρος του Πρωθυπουργού κάνει δηλώσεις μπροστά στο Προεδρικό Μέγαρο για «έρευνες», για «ποινικές διώξεις» των πολιτικών αντιπάλων! Τρέλα… δεν περιοριζόμαστε όμως μόνο σ’αυτό. Περνούν λίγες ώρες και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός χαρακτηρίζει τους πολιτικούς αρχηγούς «σκυλιά που γαυγίζουν» (λίγο παλιότερα ήταν Τσολάκογλου, προσκυνημένοι κλπ, κλπ). Βγάζει κανείς συμπέρασμα; Πως μπορεί, με επιείκεια έστω, να χαρακτηριστεί μια τέτοια πολιτική συμπεριφορά σε μια στιγμή που η χώρα αντιμετωπίζει σ’όλα τα επίπεδα τρομακτικά προβλήματα; Που οδηγεί μια τέτοια πολιτική συμπεριφορά;
- Από τα κυβερνητικά επιτελεία και από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ διαρρέεται ότι υπάρχουν κίνδυνοι για τη συνοχή της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Εκφράζονται ανοικτά και δημόσια προβληματισμοί για το πώς θα αντέξουν οι 153 βουλευτές της να ψηφίσουν το νέο ασφαλιστικό, τα νέα μέτρα για τους αγρότες, το νέο ενιαίο μισθολόγιο κλπ, κλπ. Ξαφνικά αλλάζει το τοπίο. Ο Πρωθυπουργός (το ίδιο έκανε και το καλοκαίρι, όταν ήξερε ότι το πρόβλημά του ήταν οι βουλευτές της ΛΑΕ) άρχισε να καταγγέλλει τις συνωμοσίες για να πέσει η Κυβέρνηση, όσους «τολμούν» να ομιλούν για κυβερνητικά σχήματα ευρύτερης στήριξης, τα διαπλεκόμενα και όσους θέλουν «αριστερή παρένθεση». Γνωρίζει βέβαια την ίδια στιγμή ότι στις Δημοκρατίες πέφτουν μόνο όταν χάνουν τη δεδηλωμένη και μόνο τότε, ότι η Αντιπολίτευση είναι απελπιστικά αδύναμη. Άρα; Τι θέλει να πει ο «ποιητής»; Γιατί η ίδια φρασεολογία που πείθει όλο και λιγότερους; Γιατί αυτή η συμπεριφορά που θυμίζει άλλες εποχές και όχι η καθαρή ματιά στην πραγματικότητα; Γιατί αυτή η κινδυνολογία; Ποια συμφέροντα άραγε «χτυπούν» την Κυβέρνηση; Οι Αμερικάνοι που είναι στήριγμα και κάθε τόσο συναντιέται μαζί τους; Η κα Μέρκελ από την οποία απολαμβάνει την στήριξή της; Ή μήπως εννοεί τους μεγαλοκατασκευαστές των οδικών δικτύων και τις ξένες εταιρείες που θα έχουν αποκτήσει τα ελληνικά αεροδρόμια, στους οποίους χάρισε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στερώντας από τους Δήμους τη δυνατότητα να επιβάλουν τέλη; Ως πότε θα συνεχιστούν τα φτηνά παραμύθια που ούτε σε φοιτητικά αμφιθέατρα στην περίοδο της Μεταπολίτευσης δεν εκστομίζονταν;
- Η εξωτερική πολιτική γίνεται μέσω twitterπου όταν μας «παίρνουν χαμπάρι» για τις γκάφες μας σβήνουμε την αγγλικά version και κρατάμε την ελληνική! Ίσα για να αισθάνονται όμορφα οι ιθαγενείς… Στο μεταναστευτικό προχωρούσαμε με βάση την «έμπνευση» ότι θα το διασυνδέσουμε με το Μνημόνιο, επιτυγχάνοντας την ελάφρυνση του δεύτερου για να αντιμετωπίσουμε το πρώτο. Οδηγηθήκαμε στο να συζητιέται η πιθανή έξοδος της χώρας από την Σένγκεν και μπροστά στον κίνδυνο γκετοποίησης της χώρας με τον εγκλωβισμό στη χώρα εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών. Υπουργοί της Κυβέρνησης ελέγχονται για προβληματικά πόθεν έσχες (για τον ίδιο λόγο καταδικάστηκε τελεσίδικα ο Γ. Παπαντωνίου) και το Μαξίμου σπεύδει να τους αθωώσει. Πρώην Υπουργός φωνάζει ότι δέχεται απειλές και ο Υπουργός Δικαιοσύνης ασχολείται με την αποφυλάκιση του Ρωμανού που την ίδια στιγμή απειλεί με «μαύρο Δεκέμβρη». Η ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών ολοκληρώθηκε, η χώρα έχασε 17 δις ευρώ, τα ξένα funds πήραν την ελληνική περιουσία και πλούτο και η Κυβέρνηση εμφανίζεται πολύ ικανοποιημένη. Ο κ. Σπίρτζης καταργεί Νόμο της πρώτης Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για να διορίσει δύο ξεχωριστά στελέχη στις θέσεις Προέδρου και Διευθύνοντα Συμβούλου στους Οργανισμούς Συγκοινωνιών; Επιπλέον κόστος; Περίπου 300.000 ευρώ το χρόνο. Φαίνεται λεφτά υπάρχουν…
Τι είναι όλα αυτά; Δείγματα νευρικής κρίσης και ζαλάδας; Ενδιαφέρον μόνο για την επικοινωνία και την εδραίωση του καθεστώτος μας. Ότι και να είναι, οδηγούν σε διόγκωση του προβλήματος της χώρας.
Η κατάσταση της χώρας δε σηκώνει άλλες γκάφες, άλλα αδιέξοδα. Στην πραγματικότητα η χώρα βρίσκεται μπροστά σε πολύ μεγαλύτερους κινδύνους απ’ότι μπορούμε να φανταστούμε. Η απογοήτευση δε από το πώς πορεύεται και η δεύτερη Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ΄μπορεί να τροφοδοτήσει απροσδόκητες καταστάσεις στην κοινωνία. Στην τελευταία έρευνα της Κάπα Research αναδεικνύεται μια τρομακτική αμφισβήτηση απέναντι στο πολιτικό σύστημα συνολικά. Το 40,2% εμφανίζεται να μην εμπνέεται από κανένα χώρο και να οδεύει στον «εκτός των τειχών» χώρο. Τα 2/3 των ερωτηθέντων κρίνουν αρνητικά όλες τις βασικές επιλογές του Α. Τσίπρα (δημοψήφισμα, προσφυγή σε εκλογές τον Σεπτέμβριο, Συμφωνία για 3ο Μνημόνιο, εκ νέου σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ). Και αυτά, τρεις μόλις μήνες μετά από τις δεύτερες βουλευτικές εκλογές μέσα σε εννέα μήνες.
Αυτή η αναντιστοιχία πολιτικού συστήματος και κοινωνίας, αποτέλεσμα από τη μια μακροχρόνιων διεργασιών και από την άλλη της απογοήτευσης από την κυβερνητική πορεία της περίεργης συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μπορεί να οδηγήσει εν δυνάμει σε εκρηκτικές καταστάσεις. Να οδηγήσει την κοινωνία σε καθίζηση και τη χώρα σε μακροχρόνια παρακμή. Καθήκον όλων των πολιτικών δυνάμεων, ξεκινώντας από το ΣΥΡΙΖΑ, είναι να αλλάξουν ατζέντα, συνήθειες, αντίληψη, επιλογές και πριν απ’ όλα τη σχέση τους με την αλήθεια και την ευθύνη τους απέναντι στην χώρα. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από μια μεγάλη συνεργασία πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων και για να γίνει αυτό χρειάζεται μια νέα «Φιλική Εταιρεία».
Μπορεί να συμβούν αυτά;
Δύσκολη η πρόβλεψη, όλα όμως θα φανούν σύντομα.