Ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει. Σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που έρχονται. Η ήττα του μάλιστα θα είναι «στρατηγική», όπως την όρισε – και σωστά – ο Β. Βενιζέλος. Άρα, μετά τις εκλογές, θα βρεθεί σε αδυναμία να προκαλέσει οποιαδήποτε δολιοφθορά κατά της χώρας. Είτε στην οικονομία, είτε στους δημοκρατικούς θεσμούς.

Και επειδή στα ανθρώπινα, όπως είναι η πολιτική, δεν υπάρχουν μονοδιάστατες καταστάσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει και κάτι άλλο: Ότι η στρατηγική του ήττα μπορεί να είναι ταυτόχρονα και το αντίστροφό της. Δηλαδή και «στρατηγική νίκη». Πώς θα συμβεί αυτό το «παράδοξο»; Αν ηττηθεί μεν, αλλά με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα παγιωθεί μετεκλογικά ως ένας από τους δύο πόλους του δικομματισμού. Κάτι που θα του επιτρέπει να επιδιώξει την παλινόρθωσή του στην εξουσία.

Άρα, το μέγεθος της ήττας του από τη ΝΔ, υπό την έννοια της διαφοράς των εκλογικών ποσοστών τους, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, έχει σημασία κάτι άλλο: Η αντίστοιχη σχέση του με το ΚΙΝΑΛ. Για τον απλούστατο λόγο ότι το ΚΙΝΑΛ είναι ο μόνος πολιτικός χώρος, που θα μπορούσε να αμφισβητήσει την θέση του στο διπολικό αυτό σύστημα. Γι’ αυτό ακριβώς, ο ΣΥΡΙΖΑ αποδύθηκε προληπτικά στον αγώνα για την εξαφάνισή του.

Τον ρόλο της «πολιορκητικής μηχανής» για την καταστροφή του ΚΙΝΑΛ, ανέλαβε η «σύναξη των γεφυροποιών». Οι οποίοι, επειδή ακριβώς απέβλεπαν στην καταστροφή του ΚΙΝΑΛ, δεν απευθύνθηκαν στο ίδιο, αλλά στους ψηφοφόρους του. Πρόκειται για το εγχείρημα που ονομάστηκε από τον πρωθυπουργό «πλατιά απεύθυνση»!

Βεβαίως, η «πλατιά απεύθυνση» της «σύναξης των γεφυροποιών» οδηγήθηκε στην ολοκληρωτική αποτυχία. Άλλωστε, δεν μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία η εμφάνιση ως νεοΣΥΡΙΖΑ κάποιων, που ήταν ΣΥΡΙΖΑ πριν και τον Βαρουφάκη ή η τακτοποίηση σε ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ κάποιων άλλων, που δεν πρόλαβαν να «ανέβουν στο κύμα» έγκαιρα. Έτσι οι «γεφυροποιοί», εκτός του εαυτού τους – που αθροίζονται σε μερικές δεκάδες – δεν μεταφέρουν ούτε μία επί πλέον ψήφο από το ΚΙΝΑΛ στον ΣΥΡΙΖΑ.

Και ήταν φυσικό να «στεφθεί» με αποτυχία το εγχείρημα των γεφυροποιών. Διότι, όσοι από το παλαιό ΠΑΣΟΚ δεν ακολούθησαν τα στίφη του αυριανισμού προς τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι εκείνοι οι οποίοι είχαν το ήθος και την γενναιότητα να υπερασπιστούν την ίδια τη δημοκρατία στην πιο δύσκολη στιγμή της. Τότε που ο αφιονισμένος από τους δημαγωγούς «λαός», αποφάσιζε την εκστρατεία στη «Σικελία».

Όσοι όμως αντιλήφθηκαν τότε τον κίνδυνο που σήμαινε για την δημοκρατία η τυραννία των δημαγωγών, έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν και τα σημερινά: Την διάβρωση εκ των έσω των δημοκρατικών θεσμών που επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ, με την παραβίαση όλων των άγραφων κανόνων αυτοπεριορισμού, που αποτελούν την ουσία κάθε δημοκρατικής πολιτείας.

Όπως είναι:

H προσπάθεια ελέγχου της δικαιοσύνης. (Μέχρι και μεθόδους υποκόσμου μετήλθαν εις βάρος δικαστή, υποκλέπτοντας  και δημοσιεύοντας στην «Αυγή» προσωπικά του δεδομένα, προκειμένου να εκβιάσουν την ψήφο του για τα «βοσκοκάναλα»).

Η επίθεση στις ανεξάρτητες αρχές, με σκοπό να καταστρέψουν τα θεσμικά αντίβαρα της φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Η επιχείρηση υποταγής των ΜΜΕ, με όλους τους τρόπους που δίδαξε η διεθνής του αυταρχισμού.

Η μετατροπή της δημόσιας τηλεόρασης σε ιδιωτικό κανάλι, στο οποίο απαγορεύονται οι ερωτήσεις στους κυβερνητικούς.

Η δαιμονοποίηση των αντιπάλων τους, ώστε να αποκλεισθεί η δυνατότητα αμοιβαίας ανοχής, που είναι θεμελιώδης συνθήκη της δημοκρατίας.

Οι διαδοχικές δικαστικές συνωμοσίες, με κορυφαία την δικαστική συνωμοσία στην υπόθεση Novartis, ώστε να εξοντώσουν τους πιο εμβληματικούς από τους αντιπάλους τους. (Βλ. για όλα αυτά, «Πώς πεθαίνουν οι δημοκρατίες», S. Levitsky, D. Ziblatt, Μεταίχμιο).

Η πρωτοφανής ανθρωπολογική καταστροφή που επιφέρουν, με την μεταστροφή του δημιουργικού ανθρώπινου τύπου που ξέραμε, σε εξαρτημένο επιδοματούχο της εξουσίας.

Τέλος, το κορυφαίο: Η κήρυξη πολέμου κατά των γελοιογράφων! Και αυτό, επειδή πρώτοι απ’ όλους οι γελοιογράφοι κατάλαβαν την γελοιότητα που κρύβεται στα παράδοξα της κυβέρνησης: Π.χ. την στιγμή που η κυβέρνηση επιδίδεται στην πιο έξαλλη εφαρμογή των ακροδεξιών μεθόδων του Όρμπαν, τις οποίες μόλις περιγράψαμε, να καλεί, μέσω των γεφυροποιών, τους ψηφοφόρους του ΚΙΝΑΛ να ταυτιστούν μαζί της, ώστε να αντιμετωπίσουν «την ακροδεξιά του Όρμπαν»!

Από την στιγμή όμως που το εγχείρημα των γεφυροποιών περιήλθε στην αρμοδιότητα των γελοιογράφων, εξουδετερώθηκε. Γιατί το γέλιο σκοτώνει την γελοιότητα. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να διεμβολίσει το ΚΙΝΑΛ. Αντίθετα, η συσπείρωση που προκάλεσε στο ίδιο το ΚΙΝΑΛ η εκτός κανόνων επίθεση που δέχτηκε, προσφέρει σ’ αυτό  δύο έσχατες δυνατότητες:

Η πρώτη είναι να αρκεστεί στην ασφάλεια της συσπείρωσης, που του προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ και να μην κάνει τίποτε. Να συνεχίσει δηλαδή να φέρεται απολιτικά, με τα ίδια πάντοτε στερεότυπα και τα ίδια ξύλινα συνθήματα. Ονειρευόμενο, μετά από κάθε αποτυχία,  ένα καλύτερο παρελθόν. Έτσι θα παραμείνει ένα μικρό απολιτικό κόμμα, που θα ασχολείται – όπως ακριβώς το ΚΚΕ –  μόνον με την μουσειακή επιβίωσή του. Με την διαφορά ότι δεν θα διαθέτει σώμα ραβδούχων, όπως το ΚΚΕ. (Τον κίνδυνο αυτό ίσως ήθελε να αποτρέψει ο Β. Βενιζέλος, αναφέροντας ότι το ΚΙΝΑΛ «δεν είναι το ΚΚΕ του Κέντρου»).

Η άλλη επιλογή του ΚΙΝΑΛ έρχεται αποκλειστικά από το μέλλον. Είναι να εκμεταλλευτεί την ασφάλεια που του προσφέρει η σημερινή συσπείρωση και να πολιτικοποιηθεί. Τι σημαίνει να πολιτικοποιηθεί ένα κόμμα; Το να αντιληφθεί ότι πολιτική σημαίνει πρωτίστως δημιουργία σημασιών και νοήματος. Διότι, για να παραφράσω τον Καστοριάδη («Η συμβολή της ψυχανάλυσης»», Εκδόσεις ύψιλον): Η πολιτική, όπως και η κοινωνία, μπορεί να κάνει στον άνθρωπο ή να αποφύγει να κάνει, τα πάντα. Δηλαδή μπορεί να τον κάνει ή να αποφύγει να τον κάνει μουσουλμάνο, χριστιανό, κομμουνιστή, δημοκρατικό και πάει λέγοντας. Ένα όμως δεν μπορεί να μην κάνει. Να δώσει νόημα στον πολίτη! Διότι, χωρίς νόημα, δεν υπάρχει πολιτική. Άλλωστε, αυτό που μετατρέπει το «χάος σε κόσμο» και συγκροτεί την ίδια την κοινωνία, δεν είναι η όποια βία, αλλά η δημιουργία σημασιών και νοήματος. Γι’ αυτό ακριβώς: «Ο Κύριος των σημασιών, έχει τον θρόνο του πιο ψηλά από τον Κύριο της βίας». (Πάλι Καστοριάδης, «Οι ομιλίες στην Ελλάδα», εκδόσεις ύψιλον).

Οφείλει λοιπόν το ΚΙΝΑΛ, αν θέλει να είναι πολιτικό υποκείμενο, να ξαναγίνει δημιουργός νοήματος, ώστε να  αναδειχθεί σε «Κύριο των σημασιών». Είναι η μόνη γνωστή οδός, που μπορεί να φέρει τον πραγματικό πολιτικό του θρίαμβο και την αντίστοιχη στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Η οποία θα τον επαναφέρει αναγκαστικά στο μονοψήφιο παρελθόν του.

Διότι εκεί ανήκει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αφού ούτε πρόγραμμα διαθέτει, ούτε πολιτική, ούτε βεβαίως ηθική. Και το κυριότερο; Ούτε μπορεί να τα δημιουργήσει. Διότι ένας πολιτικός χώρος που είναι τα «πάντα» και το αντίθετό τους, δεν μπορεί να είναι τίποτε. Μπορεί μόνο να εκπίπτει σε σκέτο απολιτικό κυνισμό, που του επιτρέπει πάλι τα πάντα: Όπως, να πανηγυρίζει με κάθε «ευλογία» του Πάπα, την στιγμή που ψάχνει για ιδεολογικά ερείσματα στον εμφύλιο, περιφέροντας στις εκλογές ακόμη και ονόματα νεκρών!