Ο αμετροεπής κ. Βαρουφάκης μπορεί πράγματι με τη συμπεριφορά του να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στις διαπραγματεύσεις με τους… θεσμούς. Πολύ φοβάμαι όμως ότι δεν είναι αυτό το βασικό πρόβλημα της κυβέρνησης, όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι σύντροφοί του να τον θεωρήσουν υπεύθυνο για τα επαναλαμβανόμενα αδιέξοδα που βρίσκουν μπροστά τους. Η λίστα Βαρουφάκη που εστάλη στο Eurogroup και κρίθηκε προκαταβολικά ανεπαρκής είναι δυστυχώς αποτέλεσμα μακρών και επίπονων κυβερνητικών διαβουλεύσεων υπό την προεδρία του ίδιου του Πρωθυπουργού. Είναι πλέον προφανές ότι άλλη αντίληψη έχει η κυβέρνηση για το τι σημαίνει διαπραγμάτευση και εντελώς άλλη οι εκπρόσωποι των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ. Κάποιοι εξακολουθούν να τρέφουν την ψευδαίσθηση ότι με γενικόλογες υποσχέσεις μπορούν να κερδίσουν χρόνο και να αποσπάσουν ορισμένες παραχωρήσεις που θα μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν ως φύλλο συκής απέναντι στους ψηφοφόρους και τους εσωκομματικούς αντιρρησίες. Μόνο που κάθε φορά αποδεικνύεται ότι κάνουν λάθος. Χωρίς συμμάχους, με τις γέφυρες συνεννόησης μισογκρεμισμένες, αντί να κερδίζουν χάνουν πολύτιμο χρόνο και σπαταλούν το πολιτικό κεφάλαιο ανοχής που απολαμβάνουν.

Ο κ. Τσίπρας έχει λίγο χρόνο ακόμη να αντιληφθεί ότι πρέπει να υπερβεί τον εαυτό του και κυρίως το κόμμα του. Οτι προέχει να βγει η χώρα από το τούνελ αβεβαιότητας που βρίσκεται και όχι να συνεχίσει τις ακροβασίες με τους συντρόφους του, που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι ασκούν πλέον εξουσία, απευθύνονται στο σύνολο της κοινωνίας και όχι στα στελέχη της κομματικής νομενκλατούρας. Ούτε η χώρα ούτε η κοινωνία μπορούν να ζήσουν για πολύ ακόμη με το καθημερινό άγχος αν θα βρεθούν τα χρήματα για να πληρωθούν οι υποχρεώσεις. Αυτό είναι το μείζον θέμα που πρέπει να λυθεί τώρα, σήμερα, χωρίς καθυστέρηση. Και αυτό σημαίνει – είτε αρέσει είτε όχι σε αρκετούς στην κυβέρνηση – ότι οι άκαιρες συγκρούσεις, οι άσφαιρες επιδείξεις δύναμης και η αυτοπαγίδευση  στην προεκλογική ρητορική πρέπει να τελειώνουν. Ο κ. Τσίπρας έχει τη μοναδική δυνατότητα, για πρώτη φορά τα χρόνια της κρίσης, να προωθήσει μια σειρά αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και αλλαγές με ευρύτατη συναίνεση. Αρκεί βέβαια να αποφασίσει ότι είναι ένας εθνικός ηγέτης και όχι ο εκφραστής μιας ριζοσπαστικής μειοψηφίας. Η επιλογή και η ευθύνη είναι δική του.