Δύο είναι οι μεγάλοι ηττημένοι της Συμφωνίας με τους ευρωπαίους ηγέτες: ο κ. Σόιμπλε και ο κ. Τσίπρας. Η άποψη του Σόιμπλε δίχασε  την Ευρώπη, αλλά ηττήθηκε, αφού είδε για πρώτη φορά την αλληλεγγύη να νικά την οικονομική μονομέρεια, την πολιτική να υπερισχύει της οικονομίας Ο δε κ. Τσίπρας τελικά γκρεμοτσακίστηκε πέφτοντας από τον ουρανό της εθνολαϊκίστικης αλαζονείας του. Η Σύνοδος έδωσε την ευκαιρία στο σοσιαλδημοκρατικό μπλοκ να υπενθυμίσει πως είναι εδώ, παρών. Στην Ευρώπη πάντα συγκρούονταν δυο αντιλήψεις, η χριστιανοδημοκρατική-εθνοκεντρική με την σοσιαλδημοκρατική-ευρωπαϊκό-ομοσπονδιακή, η οποία είχε υποχωρήσει στην πρώτη τα τελευταία 20 έτη. Η Σύνοδος επανέφερε στο προσκήνιο την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία. Μακάρι να ξυπνήσει και την ελληνική.

Το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ που χαρακτήριζε τους ευρωπαίους ως οικονομικούς δολοφόνους, που λοιδορούσε τον Ντράγκι, τον Ολαντρέου, που μιλούσε για την Ευρώπη λέσχη εκβιαστών, είναι εκτός και των δυο αυτών αντιλήψεων. Μη πάμε μακριά, η αντίληψη του Πρωθυπουργού και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ πως «έχουμε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία», η μπολσεβίκικη δηλαδή αντίληψη της κατάργησης της διάκρισης των εξουσιών, βρίσκεται μακράν του πολιτικού συστήματος που στήθηκε στην μεταπολεμική Ευρώπη απ’ όλες τις πολιτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανόμενης και της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Γι’ αυτό και τώρα κανείς δεν μπορεί να εμπιστευτεί έναν Πρωθυπουργό, ο οποίος βρίσκονταν πέραν των κανόνων αυτού του ευρωπαϊκού παιγνιδιού.

Πως άλλωστε να εμπιστευθεί κανείς έναν Πρωθυπουργό που μέχρι την τελευταία στιγμή δεν αντιλαμβάνονταν σε ποια βάρβαρα πέτρινα εδάφη θα μπορεί να καταλήξει η ελληνική Χερσόνησος, αν αυτή αποκοπεί από την Ευρώπη; Έναν Πρωθυπουργό που χαμογελούσε, ενώ η χώρα του απειλούνταν να αποχωρήσει από τον πολιτισμένο κόσμο, όταν τον άδειαζαν σύσσωμοι οι εκλεγμένοι ηγέτες της Ευρώπης και τον χειροκροτούσαν όλοι οι φανεροί ή κρυφοί δικτάτορες του κόσμου, όπως οι Κάστρο, Μαδούρο, Πούτιν και όλοι οι ακραίοι της Ευρώπης; Έναν αριστερό Πρωθυπουργό που δεν απέπεμψε αμέσως τον υπουργό Άμυνας, την στιγμή που του έλεγε ότι «ο στρατός εγγυάται την εσωτερική σταθερότητα της χώρας»;

Έναν Πρωθυπουργό που ψεύδονταν τόσο απροσχημάτιστα για το ποιός φταίει που δεν άνοιξαν οι τράπεζες και για το πότε θα ανοίξουν; Έναν Πρωθυπουργό που υποστήριζε ότι το δημοψήφισμα έγινε για να ισχυροποιηθεί η θέση της χώρας στο ευρώ, ενώ στην ουσία αυτό οδηγούσε στην έξοδο από αυτό; Έναν Πρωθυπουργό που μίλησε στην Ευρωβουλή σαν να μιλούσε στην «Αριστερή Πλατφόρμα»; Έναν αριστερό Πρωθυπουργό που ισχυρίζονταν πως το ελληνικό πρόβλημα είναι μόνο ευρωπαϊκό αθωώνοντας έτσι τις ελληνικές πολιτικές και οικονομικές ελίτ;

Μπορούν αυτή τη στιγμή οι φιλικές σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις να εμπιστευθούν τους ριζοσπάστες έλληνες «αριστερούς» που κρύβουν από τον ίδιο τον εαυτό τους ότι το πραγματικό δίλημμα του δημοψηφίσματος ήταν ανοικτή Ελλάδα ή ανάδελφος χώρα δέσμια του εθνολαϊκισμού; Αριστερούς που δεν επιθυμούν να υπερδιπλασιαστεί και να υπερτριπλασιαστεί η περικοπή την στρατιωτικών δαπανών; Αριστερούς που δεν κατανοούν ότι η κακή αρχιτεκτονική του ευρώ είναι πολύ καλύτερη από την καλύτερη αρχιτεκτονική της δραχμής; Αριστερούς που δεν εξεγείρεται η συνείδησή τους βλέποντας την ΕΣΗΕΑ να διώκει δημοσιογράφους, επειδή έχουν διαφορετική γνώμη απ’ αυτήν; Αριστερούς που δεν εξανίσταντο, όταν η κυρία Κωνσταντοπούλου παραβίαζε τόσο απροκάλυπτα τον Κανονισμό της Βουλής, όταν ή ίδια ειρωνεύονταν τους βουλευτές της αντιπολίτευσης, αλλά και της συμπολίτευσης; Αριστερούς που χώρισαν τον λαό σε πατριώτες και γερμανοτσολιάδες;

Μπορεί η Ευρώπη να εμπιστευτεί υπουργούς που υποστήριζαν ότι η αποκάλυψη των δεινών που θα πέσουν στη χώρα, αν αυτή αποχωρήσει από την Ευρώπη, αποτελεί «διασπορά ψευδών ειδήσεων» και οι πολίτες που την υποστηρίζουν έχουν ποινικές ευθύνες και σήμερα έρχονται οι ίδιοι να ισχυριστούν ότι αν δεν υπογράφαμε τη  Συμφωνία ««αναπόφευκτα θα οδηγούμασταν σε βίαιη φτωχοποίηση, μεγαλύτερη από όση έχει υποστεί ο λαός»; Όχι δεν μπορεί.

Μόνος του, ο σημερινός ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ και Πρωθυπουργός δεν μπορεί να υλοποιήσει ούτε τα στοιχειώδη προαπαιτούμενα της Συμφωνίας. Ο ανασχηματισμός ΑΝΕΛ όμως που ανακοινώθηκε δείχνει ότι όχι μόνο δεν μπορεί μόνος του ο Πρωθυπουργός, αλλά και το ότι ίσως δεν μπορεί αυτός ο Πρωθυπουργός. Το καλύτερο που μπορεί να κάνει, είναι να τεθεί τον Σεπτέμβριο προσωρινός επικεφαλής μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας αποτελούμενης από πολιτικά στελέχη και τεχνοκράτες απ’ όλους τους πολιτικούς χώρους, με ανθρώπους που έχουν ευρωπαϊκό προσανατολισμό και αντι-εθνικολαϊκίστικες κόκκινες γραμμές. Αυτό όμως τον υπερβαίνει κατά πολύ.