Όλες οι μετρήσεις δείχνουν ότι το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου μπαίνει άνετα στη Βουλή. Ξεπερνάει μάλιστα τα κόμματα των Βελόπουλου και Νάτσιου, που σε μεγάλο βαθμό έχουν κοινά ακροατήρια. Υπάρχουν ακόμα κάποια κομματίδια στην πολυκατοικία και τα υπόγεια της ακροδεξιάς τα οποία, αθροιστικά, μπορεί να μαζεύουν μέχρι και 2%. Και δεν υπολογίζουμε τον «αυθεντικό» Κασιδιάρη και την επιρροή που μπορεί να έχει. Που όντως έχει. Συνολικά, όλο αυτό το συνονθύλευμα ξεπερνάει καθαρά το διψήφιο με το οποίο φλέρταρε η Χρυσή Αυγή πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Θα πει κανείς - ευλόγως- πού κολλάει σε όλα αυτά, η Ζωή Κωνσταντοπούλου και το κόμμα της. Αμέσως πουθενά. Ούτε δολοφόνους έχει η Πλεύση Ελευθερίας, ούτε ακροδεξιά ρητορική έχει, προς το παρόν, υιοθετήσει. Αν θέλουμε να πιστέψουμε την εικόνα που προβάλλει η αρχηγός του. Η οποία πάντως, λίγο κρατήθηκε με τα ροζ και τις καρδούλες. Ο αυταρχισμός της βγήκε, θα έλεγε κάνεις αυθόρμητα, αμέσως μετά τις κάλπες της 21ης Μαΐου. Άλλαξε κατά το δοκούν σειρά σε κάποιες περιφέρειες, πριμοδοτώντας δικούς της υποψηφίους. Κι ακόμη χειρότερα, δικαιολόγησε τις επιλογές της λέγοντας ότι ο προπονητής διαλέγει την ομάδα. Ποιοι θα παίξουν και ποιοι θα κάτσουν στον πάγκο. Ξεχνώντας φυσικά ότι οι φίλαθλοι δεν ψηφίζουν, σε αντίθεση με τους πολίτες. Οι οπαδοί στις κερκίδες το πολύ-πολύ να χειροκροτήσουν ή να γιουχάρουν μία επιλογή του προπονητή. Του οποίου η τύχη, τελικά, κρίνεται από τα αποτελέσματα και τις αποφάσεις του προέδρου της ομάδας.
Ατυχές το παράδειγμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Ενδεικτικό πάντως του εγγενούς αυταρχισμού που την διέκρινε και τη διακρίνει. Αλλά δεν περιμέναμε όλα αυτά για να τη μάθουμε. Την θυμόμαστε, μια χαρά, από τότε που ήταν πρόεδρος της Βουλής. Όταν, μεταξύ άλλων, προσπάθησε να ακυρώσει μία σειρά νομοσχεδίων που είχε περάσει η κυβέρνηση της, του ΣΥΡΙΖΑNEΛ τότε, επικαλούμενη με νομικούς ακροβατισμούς, το γεγονός ότι απουσίαζαν από τις συνεδριάσεις του κοινοβουλίου οι προφυλακισμένοι για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Οι εκλεκτικές συμπάθειες με τους εκπροσώπους του ναζιστικού μορφώματος δεν περιορίστηκαν μόνο σε εκείνη την περίπτωση. Το ΚΚΕ θυμήθηκε ότι εκείνη την περίοδο, όταν ο Λαγός επιτέθηκε τραμπούκικα στη βουλευτή του κόμματος Λιάνα Κανέλλη μέσα στους διαδρόμους της Βουλής, η Κωνσταντοπούλου έκανε τα πάντα ώστε να μην έρθει το θέμα στη διάσκεψη των προέδρων. Και δυστυχώς τα κατάφερε.
Ο ευρύτερος αυτός χώρος, ο οποίος, αν προσθέσει κανείς, έστω με μία δόση πολιτικής αυθαιρεσίας, το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου μπορεί να προσεγγίσει το καθόλου ευκαταφρόνητο 20%, είναι κατακερματισμένος. Οπωσδήποτε δε, δεν διαθέτει την προσωπικότητα εκείνη που θα μπορούσε να τον ομογενοποιήσει και να τον εκφράσει. Κάπως έτσι ερχόμαστε στο ερώτημά του τίτλου. Είναι, ή μπορεί να γίνει η Ζωή Κωνσταντοπούλου η Ελληνίδα, Μελόνι; Το ερώτημα δεν μπορεί να απαντηθεί σε αυτές τις εκλογές. Αλλά αν η μελλοντική απάντηση είναι- ο μη γένοιτο- καταφατική, τότε θα δικαιούμαστε να λέμε ότι μπορεί να γίνει «της μουρλής».
Πηγή: portnet.gr