Το σημερινό κοινωνικό πρόβλημα, όσο και αν αυτό συσκοτίζεται από πολιτικές δυνάμεις κάθε είδους και απόχρωσης που κυρίως ανήκουν στην αντιπολίτευση, είναι κυρίως δημιούργημα ενδογενών πολιτικών αποφάσεων, επιλογών και κατεστημένων καταστάσεων και όχι εξωγενών δυνάμεων.

Στην Ελλάδα της εξαετούς ύφεσης, περίπου 16.000 οικογένειες, σύμφωνα με κορυφαίους τραπεζίτες, διαθέτουν πάνω από 1 εκατ. ευρώ, αποκλειστικά για επενδύσεις σε διάφορα ενεργητικά, ενώ στις λίστες του Wealth-X Institute, όπως ανέφερε σε ρεπορτάζ το Βήμα της Κυριακής, συμπεριλαμβάνονται 559 Έλληνες κροίσοι, με εισόδημα άνω των 30 εκατ. δολαρίων, η συνολική περιουσία των οποίων εκτιμάται στα 76 δισ. ευρώ.

Υπήρχε πάντα η οικονομική ολιγαρχία, δεν είναι κάτι καινούργιο, όμως τα τελευταία πέντε χρόνια και σε σύγκριση με τα υπόλοιπα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού η διαφορά στον πλούτο έχει γίνει χαώδης που σε συνθήκες κρίσης καθίσταται ιδιαίτερα προκλητική. Ένα μεγάλο τμήμα της μικρής και μεσαίας αστικής τάξης έχει πλέον καταστραφεί, ενώ στα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα η κατάσταση είναι ούτως ή άλλως δραματική! Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είναι πως αυτές οι οικογένειες, αυτοί οι άνθρωποι που συγκεντρώνουν και τον τεράστιο πλούτο, στην μεγάλη τους πλειοψηφία «παραδοσιακά» εδώ και χρόνια είτε δεν πληρώνουν φόρους είτε πληρώνουν ελάχιστα.

Έτσι οι φόροι επιβάλλονται σε όλους τους υπόλοιπους με πολύ μεγαλύτερη ένταση, που όμως έχουν πλέον εξαντληθεί φοροδοτικά, (αύξηση κατά 7,23 δις. Ευρώ από την αρχή του 2014 των ληξιπρόθεσμων χρεών). Είναι σαφές πως υπήρξε έλλειψη μέχρι σήμερα πολιτικής βούλησης να ληφθούν αποτελεσματικά μέτρα, που θα έφερναν αντιμέτωπο το κράτος με τις παθογένειές του και σε πόλεμο με την κάθε μορφής εγκληματικότητα Όλα θα μπορούσαν να είναι τότε αλλιώς, η χώρα να αντιμετωπίσει πιο γρήγορα και αποτελεσματικά την κρίση και η περίοδος όπως και η ένταση της κρίσης να είναι πολύ μικρότερη, αν γινόταν ένα ιστορικό, (δεδομένου του μεγέθους του προβλήματος), βήμα: Η σύγκρουση του κράτους και του πολιτικού συστήματος με το έγκλημα κάθε είδους, την φοροδιαφυγή, το λαθρεμπόριο καυσίμων, τα πλαστά τιμολόγια, την μεγάλη διαφθορά εντός των μηχανισμών του κράτους κλπ. Τότε και η φορολογική επιβάρυνση θα μειωνόταν και οι συντάξεις δεν θα περικόπτονταν έτσι και τα επιδόματα ανεργίας και κοινωνικής στήριξης θα μπορούσαν στηριχθούν και να διευρυνθούν.

Όμως και στην κοινωνία διαμορφώνονται πλέον κυρίαρχες αντιλήψεις που συσκοτίζουν το πραγματικό πρόβλημα της χώρας, βγάζουν από το κάδρο και δημιουργούν συνθήκες ανοχής στην φοροδιαφυγή, απαλλάσσουν ουσιαστικά το πολιτικό σύστημα από τις πραγματικές ευθύνες και τις υποχρεώσεις του, ενώ το ενοχοποιούν με έναν απίστευτα απλουστευτικό και βλακώδη τρόπο για πράγματα ανύπαρκτα που πέραν της συνολικής απαξίωσης του δημοκρατικού πολιτεύματος, στην πράξη δεν μπορούν να έχουν καμιά αξία και κανένα αποτέλεσμα. Το αντίθετο προοιωνίζονται μια επανάληψη όλων των αρνητικών στοιχείων και πρακτικών του «συστήματος» από τους νέους αυτή τη φορά πρωταγωνιστές.

Μια βόλτα σε έναν καφενέ, μια διαδρομή σε ένα ταξί, στο σουπερμάκετ, στα μαγαζιά στη λαϊκή, παντού, αρκούν για να ακούσεις αυτά που λέγονται και κυριαρχούν στις συζητήσεις:

«Oι πολιτικοί είναι κλέφτες, οι βουλευτές και η βουλή φροντίζουν μόνο για τα προνόμιά τους , φταίνε η Μέρκελ και οι Βρυξέλλες, μας ψεκάζουν με αεροπλάνα, οι Εβραίοι τα κάνουν όλα, οι Ρώσοι είναι αδέρφια μας – να πάμε με τη Ρωσία, η Ελλάδα είναι υπό κατοχή, οι ξένοι μετανάστες ευθύνονται που δεν έχουμε δουλειές και που έχουμε εγκληματικότητα, οι μουσουλμάνοι που ζουν στην Ελλάδα απειλούν να αφανίσουν το έθνος και την ορθοδοξία, οι ομοφυλόφιλοι είναι απειλή για την κοινωνία και τα χριστιανικά ήθη, όλα γίνονται για να σωθούν οι τραπεζίτες και οι τράπεζες κλπ »…

Ανορθολογισμός, αντιδυτικισμός, μύθοι συνωμοσίας, μίσος, στρεψοδικίες, κοινωνικός ρατσισμός, συνθέτουν πλέον ένα μίγμα που βαθμιαία εγκαθίσταται ως κυρίαρχη ιδεολογία, πέραν από τους κλασικούς ταξικούς και ιδεολογικούς διαχωρισμούς. Αποτέλεσμα της κρίσης και των μνημονίων, σε μια απελπισμένη και χωρίς ελπίδα κοινωνία, αλλά όχι μόνο (κρίση και μνημόνια υπήρξαν και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, χωρίς να κυριαρχήσουν όλα αυτά). Κυρίως είναι αποτέλεσμα του άκρατου και χωρίς όρια λαϊκισμού πολιτικών δυνάμεων της αριστεράς και της δεξιάς που είδαν την κρίση ως μια μοναδική για τους ίδιους ιστορική πολιτική ευκαιρία. Αλήθεια πιστεύει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι, θα μπορέσει να εφαρμόσει ένα «αριστερό» όπως λέει πρόγραμμα, εφόσον έρθει στην κυβέρνηση, στηριγμένος (γιατί αυτό κάνει) σε μια τέτοιου είδους ιδεολογική κυριαρχία;…

Όμως και οι άλλες μέχρι χθες κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, απέτυχαν να διαχειριστούν αποτελεσματικά την κρίση και την νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε, να συνθέσουν γρήγορα ένα νέο εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας, να ανανεωθούν συνολικά ως πολιτικά υποκείμενα, να εκσυγχρονίσουν τον πολιτικό τους λόγο και να δημιουργήσουν νέες πολιτικές συμμαχίες.

Μπλέξαμε!…