Οσα επιχειρήματα κι αν διατυπώσει κάποιος, όσες εμβριθείς αναλύσεις κι αν επιστρατεύσει, υπάρχει μερικές φορές μια εικόνα ή ένα βίντεο που τα «κατεδαφίζει» όλα!
Πριν από λίγες μέρες η τηλεόραση έδειξε κάτι… απίθανες και εξευτελιστικές για τους ασφαλισμένους στον ΟΠΑΔ ουρές για να θεωρήσουν τα βιβλιάριά τους (μερικοί περίμεναν από την… προηγούμενη ημέρα), που σε κάνουν να αμφιβάλλεις για τα πάντα… Ποια ανασυγκρότηση; Ποια οργάνωση; Ποια μηχανοργάνωση και ηλεκτρονική διακυβέρνηση; Εδώ απουσιάζει η… κοινή λογική!
Κανονικά, εάν έβλεπε κάποιος εκ των αρχηγών της κυβερνητικής σύμπραξης τις τραγικές και αναξιοπρεπείς για τους πολίτες τηλεοπτικές εικόνες, θα έπρεπε πάραυτα να ζητήσει να καταλογιστούν ευθύνες και να γίνουν ευρείας κλίμακας αλλαγές στον συγκεκριμένο τομέα.
Αλλιώς, η προσπάθεια που γίνεται -και γίνεται- πάει «στράφι»…
Μπορεί να διακρίνουμε θέματα «μεγάλης πολιτικής» και «μικρής πολιτικής», πλην όμως, σε τελευταία ανάλυση, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους και αλληλοεπηρεάζονται. Οταν τα «μικρά» στραβώνουν, κάτι δεν πάει καλά με τα «μεγάλα» και πρέπει να ανησυχούμε παρότι η «μεγάλη εικόνα» της χώρας δείχνει θετικά σημεία.
Παρά τα λάθη της «συνταγής» που μας επεβλήθη και της «κακής εφαρμογής» που έγινε (εξοντωτική λιτότητα και μεγάλη ύφεση), υπάρχουν σημάδια σταθεροποίησης. Μετά από μια «επικίνδυνη πορεία» μπορεί ακόμα να μη «σωθήκαμε» με την έννοια της εξόδου από την κρίση, αλλά σίγουρα αποφύγαμε και τη «μεγάλη καταστροφή», που θα ?ταν μια ασύντακτη χρεοκοπία και έξοδος από την Ευρωζώνη. Αν τον περασμένο Δεκέμβριο διασφαλίστηκε κατά κάποιον τρόπο η παραμονή της χώρας στο ευρώ, από τον Απρίλιο και μετά παίζεται το «χαρτί» της ουσιαστικής σταθεροποίησης.
Αποκλείονται γενικά, νέα δημοσιονομικά μέτρα, ανιχνεύεται σοβαρό επενδυτικό ενδιαφέρον, πλησιάζουμε σε πρωτογενές πλεόνασμα, που συνδέεται με πόρους για ανάπτυξη και ελάφρυνση του επίσημου χρέους, ανακεφαλαιοποιούνται οι τράπεζες, πολλοί οικονομικοί δέκτες βελτιώνονται και το θέμα της ανάπτυξης αρχίζει να αποκτά σοβαρές προϋποθέσεις.
Πόσο γεμάτο είναι βέβαια το «ποτήρι» μέλλει να αποδειχθεί. Εξαρτάται από τη «συνέχεια» και από μας και από τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, που θα επιταχυνθούν λογικά μετά τις γερμανικές εκλογές. Πάντως και η Ευρώπη «ψάχνεται», καθώς βλέπει το αδιέξοδο μιας γενικευμένης ευρωπαϊκής λιτότητας και αναζητούνται αναπτυξιακές πολιτικές. Ενώ οι ΗΠΑ και το ΔΝΤ κρούουν τον «κώδωνα του κινδύνου» σε μια δογματική γερμανική περιοριστική πολιτική.
Το μείζον πολιτικό ενδιαφέρον βρίσκεται στο ότι, αν το «χαρτί της καταστροφής» στο οποίο δογματικά έχει επενδύσει το πολύχρωμο ελληνικό αντιμνημονιακό μπλοκ, δεν «βγει καθαρά» -όπως όλα δείχνουν- το «εσωτερικό πολιτικό τοπίο» θ? αρχίζει ν? αλλάζει, δημιουργώντας νέες κοινωνικές και πολιτικές δυναμικές, που θα μεταβάλουν άρδην τον γνωστό «μαρμαρωμένο» σημερινό «πολιτικό χάρτη», δημιουργώντας νέα πολιτικά δεδομένα. Με μία παρατήρηση: Αρκεί η κυβέρνηση να δείξει ενδιαφέρον για τα «μικρά», όσο δείχνει για τα «μεγάλα»…