Μην με παρεξηγήσετε αναγνώστες μου, αλλά ψάχνοντας να επισημάνω κι εγώ τα υπαρκτά στραβά και ανάποδα, στέκομαι (τι να κάνω ο έρημος;) στην επίφοβη και μεγάλη ανθρώπινη καταβόθρα που καταπίνει, με ασυνήθιστη απληστία και ασυγκράτητη βουλιμία, ό,τι υπάρχει και μπορεί να συμβάλει στο χτίσιμο μιας προσωπικής και τεράστιας Α υ τ ο κ ρ α τ ο ρ ί α ς! Διαθέτει όνομα-διεύθυνση, φωτογραφία, στοιχεία και επιδιώκει εδώ και καιρό (και τα καταφέρνει) να απλώνει τα πλοκάμια του όπου μπορεί, να εξαγοράζει το κάθε τι που θα ενισχύσει την κοινωνική του θέση και την πολιτική του επιρροή, ό, τι μπορεί να μετατραπεί σε προσωπικό και ιδιόκτητο απόκτημα…
Δεν λέω· αυτά είναι παγκόσμια φαινόμενα και γνωρίζουμε τέτοιες περιπτώσεις… Αυτοκρατόρων από τον διεθνή χώρο, οι οποίοι έδρασαν και ενεργούν (σχεδόν πάντα) αρνητικά στις ευάλωτες δημοκρατίες, ανατρέποντας (με τον παρά τους) το δίκαιο, που αποσκοπούν στην άσκηση ελέγχου επί της κοινωνικής πλειοψηφίας, στην χαλιναγώγηση του πόπολο…
Ο ευρών αμειφθήσεται, αλλά για να μην σας κουράζω, σας καταθέτω το αυτονόητο όνομα του επιφανούς Βαγγέλη Μαρινάκη. Δεν θα σας κουράσω με το να παραθέσω ιστορίες και στοιχεία του. Τοις πάση γνωστός και μη εξαιρετέος ο επιφανής, νέος σχετικά, μεγαλοεπιχειρηματίας, χαίρει εκτιμήσεως από στρατιές κόσμου, αφού συντηρεί το ενδιαφέρον των φιλάθλων τού Ολυμπιακού, καθώς και των δημοσιογράφων τηλεοπτικών-ραδιοφωνικών καναλιών, και πολλών δημοσιογραφικών Μέσων, (εφημερίδων-περιοδικών-ιντερνετικών σελίδων, πρόσφατα και με την απόκτηση (?) μεγάλης τηλεοπτικής πλατφόρμας και όχι μόνο)· σε όλα αυτά προσθέστε τις ναυτιλιακές επιχειρήσεις του, σόι εφοπλιστών γαρ, την αναγκαία γι’ αυτόν συμμετοχή ως δημοτικός σύμβουλος στον δήμο Πειραιώς… Αγοράζει, κατέχει, κατευθύνει, επιβάλλει, ελέγχει, ορίζει, εξουσιάζει, τέλος, μπορεί και να… κυβερνάει!!!
Όχι, δεν είναι ο πρωθυπουργός. Αλλά, λέω εγώ τώρα, τι σημασία έχει αυτή η μικρή λεπτομέρεια; Σε κάθε περίπτωση τόσος πλούτος και τόση δράση, σε ένα ασφαλές περιβάλλον, το οποίο σου παρέχει π λ ή ρ η νομική ή άλλου είδους προστασία, έστω και αν μερικές φορές κατηγορείσαι ή διερευνάσαι, από την δικαιοσύνη, ότι «ξεφεύγεις» από τα… ειωθότα και παρεκτρέπεσαι με πράξεις οι οποίες μπορούν ακόμα και να σκεπαστούν κάτω από το επίσης τεράστιο χαλί που «χωράει» πολλές παραβάσεις και ανομήματα…
Όχι πως είναι μοναδικός αφέντης και Σουλτάνος, αλλά η εποχή μας μπορεί να χαρακτηριστεί από τέτοια παρακμιακά φαινόμενα μιας υπόγειας και ιδιόμορφης… υποδούλωσης δίχως βία, δίχως στρατό και άλλες, τού παρελθόντος, συνήθειες…
Έτσι, απλά: Ο ιταλικός μπερλουσκονισμός, για παράδειγμα, είναι η πιο γνωστή συνταγή εξουσίας, μέσω επιχειρήσεων και τηλεοπτικού κουτόχορτου, παρ’ όλο που εκείνος, αμετανόητος και… ερωτύλος Πρόεδρος, σηματοδότησε ό,τι πιο γραφικό και αντιαισθητικό στην εποχή του… Να μην ξεχνάμε τον Τραμπισμό, ο οποίος πλέον λειτουργεί παγκόσμια ως μπαμπούλας των εθνών, έστω και αν έχει περιέλθει σε κατάσταση γελοιοποίησης, παράδειγμα πνευματικής ανεπάρκειας και έλλειψης ηγετικού πολιτικού πολιτισμού. Ας μην το ψάχνουμε· είναι πλέον κοινό μυστικό πως διανύουμε περίοδο ουσιαστικής εξουσίας των «ολιγαρχών», όπως τους ονομάζουν στη Ρωσία, αλλά αν στραφεί το ενδιαφέρον μας στην έννοια της λέξης, διαθέτουμε κι εμείς, στα δικά μας χώματα, τέτοια παραδείγματα ζηλευτά.
Ένα τρανό παράδειγμα είναι ο εν λόγω του τίτλου μου και, βεβαίως, δεν είναι ο μοναδικός. Δείχνει όμως πως έχει πάρει φόρα και μοιάζει πλέον με… καταβόθρα που όλα τα ρουφάει, τα κατεβάζει με απληστία και βουλιμία. Ό,τι συμπληρώνει το παζλ της Εξουσίας που έχει στο μυαλό του, το εξαγοράζει ώστε να συμπληρώσει την συλλογή της Αυτοκρατορίας του· απλώνει τα πλοκάμια του και σαν τον ιστό της αράχνης συγκεντρώνει τα καταλληλότερα στοιχεία και μέσα για χειραγώγηση και πνευματική υποταγή τής μάζας. Εάν ο ΔΟΛ, για παράδειγμα, ήταν ο πάλαι ποτέ ρυθμιστής πολιτεύματος, ο ακατανόμαστος έρχεται πολύ πιο δυναμικός, πλουσιότερος και πιο… εξελιγμένος ώστε να έχει τον πρώτο λόγο σε όλα.
Τα πολλά κανάλια και οι πλατφόρμες στη διάθεση ενός, προϋποθέτουν ένταξη πολλών δημοσιογράφων και εξειδικευμένων οσφυοκαμπτών στα παιχνίδια χειραγώγησης. Χρειάζεται δηλαδή κάτι που να μοιάζει με… στρατό, αλλά δίχως ειδικές στολές· η περιβολή είναι πολιτική. Κουστούμι, γραβάτα, γυαλισμένο παπούτσι… Από την άλλη μεριά, το γεγονός πως στα άφθονα μέσα που διαθέτει υπάρχουν και αξιόλογοι συνειδητοί δημοκρατικοί δημοσιογράφοι στο δυναμικό των έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων τού Αυτοκράτορα, είναι αναμφισβήτητο. Πολλούς απ’ αυτούς τους γνωρίζω και εξακολουθώ να τους εκτιμώ. Οι ίδιοι αυτοί δημοσιογράφοι, το βλέπεις στα κείμενά τους, προσπαθούν να ισορροπήσουν την γραφή τους μέσα στο πλαίσιο… ελευθερίας που αντιλαμβάνονται ότι τους έχει δοθεί· τι να κάνουν, θα πρέπει να προσαρμοστούν…
Πέρα απ’ αυτά τα αυτονόητα, ας παραδεχτούμε όλοι μας πως ο συγκεντρωτισμός και η κατοχή πολλών ΜΜΕ από έναν άνθρωπο, απλώνει την ο σ μ ή διαπλοκής και τον κίνδυνο ενός ο λ ο κ λ η ρ ω τ ι σ μ ο ύ δίχως χακί και παράσημα.
Θα είμαστε αναγκασμένοι να προσαρμοστούμε σε μια απόλυτα φιλτραρισμένη ενημέρωση, σε μια «ελεύθερη πληροφόρηση» σε εισαγωγικά, σε μια «ελευθερία γνώμης» περασμένης πάντα μέσα από την εξουσιαστική διάσταση του ελέγχου και της υπεράσπισης ειδικών συμφερόντων…
Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο πως τα δικαιώματα που παρέχονται στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού – πλουραλιστικού πολιτεύματος, αλλά και της ελεύθερης αγοράς, δεν θα πρέπει να παραβιάζονται από εκείνους που ασχολούνται με το κοινωνικό αγαθό της ενημέρωσης και της διαχείρισης των ΜΜΕ, να πληροφορούν όχι καθ’ υπαγόρευση, αλλά με σεβασμό στην είδηση και τα γεγονότα· χωρίς να μετατρέπουν την άποψη, το συμφέρον και την επιθυμία τους σε συμβάν, με αποτέλεσμα να φθείρουν το λειτούργημά τους και να έρχονται σε αντίθεση με την ίδια την δημοκρατία και το δικαίωμα στην πληροφόρηση του κάθε πολίτη. Μια τέτοια μεγάλη συγκέντρωση του Τύπου και η χρήση του για προσωπικό συμφέρον καταλήγει, στις περισσότερες των περιπτώσεων, στην ασυδοσία και η ασυδοσία καταλήγει σε ανεξέλεγκτα αποτελέσματα.
Μην ξεχνάμε: ο ασύδοτος εκδότης, μακαρίτης πλέον, της Αυριανής, είχε παρέμβει για μεγάλο διάστημα και είχε αναστατώσει το δημοκρατικό πολίτευμα, στις δεκαετίες του ’80 και ’90, με τα ανατριχιαστικά πρωτοσέλιδα 4των εφημερίδων του, κατορθώνοντας να εμπαίζει τους θεσμούς και να «παίζει» με τα προσωπικά ακόμα και του τότε πρωθυπουργού!
Είναι ένα βαθύτατο ζήτημα Δημοκρατίας και Πολιτισμού! Όποιος το προσπερνάει, συμμετέχει ηθικά σε μελλοντικά σκοτεινά σενάρια…