Ας φύγουμε λίγο από την αθλιότητα της πολιτικής ζωής της χώρας μας, με τα νταούλια και τις εξαγορές γραφικών, ηλιθίων και ψεκασμένων, με το έλασσον εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων πολιτικό προσωπικό. Και ας ασχοληθούμε με τα μείζονα που απασχολούν τον πλανήτη και με ηγέτες που γράφουν Ιστορία. Είναι ευτυχία για τον πλανήτη ότι Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ένας άνθρωπος που η ματιά του ξεπερνά τα σύνορα της χώρας του, ένας πολίτης του κόσμου στο τιμόνι της ισχυρότερης χώρας του κόσμου. Και ακριβώς επειδή είναι Πρόεδρος μιας χώρας κατά βάση συντηρητικής αποκτά πολύ μεγαλύτερη σημασία η απόφασή του να συγκρουστεί και σε θέματα εσωτερικής και σε θέματα εξωτερικής πολιτικής με στερεότυπα και ριζωμένες προκαταλήψεις ετών. Πολλές φορές και σε αντίθεση με την κοινή γνώμη της χώρας του.
Η εξομάλυνση των σχέσεων με την Κούβα μετά 55 χρόνια ήταν η πιο πρόσφατη πρωτοβουλία του. Αλλά αυτό είναι μόνο ένα μέρος της προσφοράς του που όσο πλησιάζει το τέλος της δεύτερης και τελευταίας θητείας του αναπτύσσεται με γεωμετρική πρόοδο. Ένα μήνα πριν είχε προχωρήσει στην νομιμοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών που ζούσαν για χρόνια ενσωματωμένοι στην αμερικάνικη κοινωνία αλλά κινδύνευαν γιατί δεν είχαν χαρτιά. Προχώρησε σε βήματα εξομάλυνσης των σχέσεων με το Ιράν, πράγμα αδιανόητο πριν ένα χρόνο. Στην Συρία δεν υπέκυψε στις πιέσεις ορισμένων Ευρωπαίων και των Ρεπουμπλικάνων και δεν εξόπλισε την λεγόμενη Συριακή αντιπολίτευση πράγμα που θα οδηγούσε σε ενίσχυση των τζιχαντιστών. Πρακτικά προώθησε μια άτυπη συνεργασία Αμερικανών, Κούρδων, Άσσαντ και Ιρανών κατά των τρελών του Θεού του ισλαμικού Χαλιφάτου. Κατόρθωσε να περάσει, δια πυρός και σιδήρου, το νομοσχέδιο για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη εκατομμυρίων ανήμπορων Αμερικανών, κόντρα σε μια κοινή γνώμη που εξακολουθεί να πιστεύει ότι στην Αμερική ο καθένας πρέπει να φροντίζει τον εαυτό του και το κράτος να ασχολείται με την ασφάλεια και την εξωτερική πολιτική. Προφανώς και λάθη έκανε αλλά έμαθε από αυτά ( βλέπε Λιβύη, Συρία) και δεν μπόρεσε να εφαρμόσει όλες τις προεκλογικές του υποσχέσεις, όπως το κλείσιμο του Γκουαντάναμο. Όμως έκανε πολλά και καταπιάστηκε με δύσκολα και ακανθώδη θέματα. Όταν τον ακούω να απευθύνεται στους Αμερικάνους και δι αυτών στους πολίτες του κόσμου αισθάνομαι μια σιγουριά. Όλες τις ομιλίες του τις διαπερνά μια ανθρωποκεντρική οπτική και όχι μια στενή εθνικιστική οπτική. Ο Ραούλ Κάστρο αποτύπωσε με μια λέξη τα αισθήματα τα δικά του και πολλών άλλων για τον Ομπάμα: σεβασμός.

Πηγή:  Επένδυση