Φυσικά και δεν είναι κακό να δουλεύει κάποιος σε συνεργείο αυτοκινήτων μέχρι να γίνει, το 2012, «ο πρώτος αριστερός βουλευτής που εξέλεξε η Δράμα από το 1958». Ούτε το γεγονός ότι ο κ. Χρήστος Καραγιαννίδης, ο οποίος σύμφωνα με το βιογραφικό του σπούδασε ηχοληψία, εκλήθη να εξηγήσει στη Βουλή και, δι’ αυτής στον ελληνικό λαό, τα θέματα του τέταρτου και αχρείαστου μνημονίου. Το πρόβλημα είναι με αυτούς που τον επέλεξαν για τη σημαντική για τη Δημοκρατία αυτή αποστολή. Δεν είχαν καλύτερο, από κάποιον που γνωρίζει οικονομικά μόνο σε επίπεδο μπακάλη; Πιθανότατα –πού να τον βρουν;– αλλά πάλι είναι δυνατόν κάποιος να εξαπολύει μύδρους κατά του νεοφιλελευθερισμού με τόσο θράσος άγνοιας;
«Τα οικονομικά είναι στο δικό μου επίπεδο, του μπακάλη (…) αλλά εγώ δεν καταλαβαίνω πολλά από οικονομικά», είπε από το βήμα της Βουλής ο κ. Χρήστος Καραγιαννίδης και αμέσως μετά αποφάνθηκε ότι η χώρα μπήκε «σε έναν κυκεώνα συγκεκριμένων προσαρμογών και συγκεκριμένων νεοφιλελεύθερων κατευθύνσεων. Γιατί το ΔΝΤ, όπως ξέρετε, δεν είναι μέλος κανενός κομμουνιστικού κόμματος…». Είπε επίσης ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε το Μάαστριχτ, «ακόμα και αν δεν ήμασταν σε επιτροπεία, την “άλφα” ή τη “βήτα”, τη σκληρή ή τη μαλακή, δεν θα έπρεπε να επιτυγχάνουμε 3% πλεονάσματα; Αν πέφταμε κάτω από το 3% των πλεονασμάτων, δεν θα έπρεπε να πάρουμε μέτρα; Το Μάαστριχτ το θυμάστε όποτε σας συμφέρει; Εχουμε υπογράψει ως χώρα υπέρ του Μάαστριχτ; Προσωπικά διαφωνούσα, να σας το πω, αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σχέση».
Φυσικά και δεν έχει σχέση. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ προβλέπει να μην ξεπεράσει μια χώρα 3% ελλείμματα, δεν δημιουργεί υποχρέωση πλεονασμάτων, όπως νομίζει ο κ. Καραγιαννίδης. Αλλά για την μπακαλίστικη Αριστερά, αυτά είναι λεπτομέρειες. Το βασικό είναι η αντίθεση στον νεοφιλελευθερισμό και στο Μάαστριχτ. Με αυτά τα εφόδια, μπορεί κάποιος να αφήσει το συνεργείο αυτοκινήτων και να γίνει εισηγητής της πλειοψηφίας σε ένα νομοσχέδιο που δένει τη χώρα χειροπόδαρα έως το 2021 (και βάλε). Και μετά λένε ότι οι ΗΠΑ είναι η χώρα των ευκαιριών…
Ετσι πορεύτηκε μέχρι σήμερα η Αριστερά. Με μπακαλίστικους υπολογισμούς και καφενειακές αναλύσεις. Για κάθε λύση είχε ένα πρόβλημα: «Αυτό είναι νεοφιλελευθερισμός». Δεν επεξεργάστηκε ποτέ θέσεις, ούτε καν τους αριθμούς. Δεν χρειαζόταν άλλωστε για να μπορεί να καταγγέλλει τους πάντες και τα πάντα. Κολλούσε μια ταμπέλα «δεξιός», «φασίστας», «νεοφιλελεύθερος» «γερμανοτσολιάς» κ.λπ. και ξεμπέρδευε. Και τώρα, ως κυβερνώντες, κάνουν ακριβώς το ίδιο. Αντί να υπερασπίζονται την πολιτική τους, απλώς ελεεινολογούν το παρελθόν. Φυσικά, χωρίς στοιχεία, χωρίς αριθμούς, χωρίς επιχειρήματα. Ξεχνούν όμως ότι οι μπακάληδες που πουλούν αέρα κοπανιστό τον πρώτο χρόνο χαίρονται…