Αυτό δεν είναι τραγούδι #998
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Μπήκαμε στη βδομάδα που είναι αφιερωμένη στον Θεάνθρωπο, τον «More than human». Θ’ ακούσουμε πάλι ένα εκατομμύριο «αγάπη ολούθε», σε όλες τις κούφιες παραλλαγές. Εν μέσω βομβών στο όνομα κάποιας θρησκείας – της μόνης αληθινής (γιατί η καθεμιά τους είναι βέβαια η μόνη αληθινή, σε αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες που είναι μούφα).

Είθε ν’ αντέξουμε κι αυτές τις επιθέσεις «αγάπης», εμείς οι άμαχοι. Κουράγιο και καλή φώτιση στα κάθε λογής ποίμνια (των γιδιών συμπεριλαμβανομένων). Ο Θεός είναι μεγάλος (large) κι έχει για όλους (extra-large).

Ως εισαγωγή στο «θείο δράμα», ένα τραγούδι των Doll by Doll από το μακρινό 1979. Οι στίχοι του (βλ. παρακάτω) είναι αμφίσημοι, υπό την έννοια ότι μπορεί να προσβάλουν τους πάντες εξίσου. Δίκαια πράματα. Στο μεταξύ, ας αγαπάμε εαυτούς και αλλήλους, μέχρι να μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Μετά, βλέπουμε. Ή όχι. (Εδώ γίνεται λόγος για μια εναλλακτική ερμηνεία της «βασιλείας των ουρανών»· δεν καλοφαίνεται γιατί την κρύβει όλο εκείνο το ωραίο μπλε που ξόδεψε για να μην Τον βλέπουμε, αλλά καλύτερα έτσι: θα ’ταν κρίμα τόση δουλειά στα μερεμέτια να πήγαινε χαμένη.)

More than human

There is a land beyond the spoken word
communication that only some have heard
and if I tell you the highway turning to take
keep it a secret or all of your mirrors will break.

Love is the thing that separates,
Love is what makes us make mistakes.
I know a man whose heart is ready to chime,
this man is waiting for you, he has no sense of time.

I resurrected you but I left out one thing
I wrote it in a song that no voice will ever sing.

And when the engine dies and we sit alone in the snow
and all the televisions forget the name of the show
and Daniel’s horses drown in the Magellan Straits
and all the poetry books start to burn in their crates
and gypsies’ fingernails are growing back again
and all the wounded are walking through the rain.