Αυτό δεν είναι τραγούδι #1057
DJ της ημέρας, το dimart

Σήμερα κλείνουν 50 χρόνια από τη λήξη του ιστορικού Monterey Pop Festival, μία από πρώτες μαζικές εκδηλώσεις του περιβόητου Summer of Love (1967) και τη έκρηξη της χίπικης αντικουλτούρας. Έγινε στο Monterey County Fairgrounds, στην Καλιφόρνια, και κράτησε τρεις μέρες: από την Παρασκευή, 16/6/1969 έως την Κυριακή, 18/6/67.

Οι διοργανωτές είχαν διαμορφώσει τον συναυλιακό χώρο για να φιλοξενήσει 7.000 κόσμο, αλλά η προσέλευση ήταν πολλαπλάσια: μεταξύ 25.000 και 90.000 «παιδιά των λουλουδιών» (ή συμπαθούντες) προσήλθαν στο Monterey, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να παρακολουθήσουν τα τεκταινόμενα έξω από τον διαμορφωμένο χώρο.

Οι διοργανωτές (μεταξύ των οποίων, ο John Phillips των The Mamas & the Papas) είχαν καταφέρει να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή σπουδαίων ονομάτων της εποχής. Αναλυτικά, εμφανίστηκαν οι εξής:

Παρασκευή:  The Association, The Paupers, Loy Ravls, Beverly, Johnny Rivers, Eric Burdon & The Animals, Simon & Garfunkel.

Σάββατο: Caned Heat, Big Brother and the Holding Company (το συγκρότημα της Janis Joplin), Country Joe and The Fish, Al Cooper, The Butterfield Blues Band, The Electric Flag, Quicksilver Messenger Service, Steve Miller Band, Moby Grape, Hugh Masekela, The Byrds, Laura Nyro, Jefferson Airplane, Booker T. & The M.G.’s, The Mar-Keys, Ottis Redding.

Κυριακή: Ravi Shankar, The Blues Project, Buffalo Springfield (με τον David Crosby), The Who, The Jimi Hendrix Experience, Grateful Dead, Scott McKenzie, The Mamas & The Papas.

Οι Who έκλεψαν την παράσταση, σπάζοντας τον εξοπλισμό τους στο τέλος του “My Generation”.

O Hendrix, που βγήκε αμέσως μετά, έκανε ρελάνς, βάζοντας φωτιά στην κιθάρα του, παίζοντας το “Wild Thing”.

Αλλά, γενικά, το μήνυμα ήταν «αγάπες και λουλούδια».

Για κάποιους, όπως, ο Ravi Shankar και οι Who, αυτή η πρώτη εμφάνιση τέτοιας κλίμακας στις ΗΠΑ. Αλλά και για την Joplin και τον Hendrix ήταν πρωτόγνωρη η εμπειρία μπροστά σε τόσο μεγάλο κοινό – πόσο μάλλον για τον πρωτοεμφανιζόμενο Redding. Ήταν, κατά γενική ομολογία, ένα απολύτως επιτυχημένο τριήμερο από κάθε άποψη. Τα πράγματα έδειχναν να πηγαίνουν πρίμα – αργότερα ήταν που στράβωσαν. Όπως συνήθως, δηλαδή. Ο κύκλος που άνοιξε στο Monterey θα έκλεινε δυο χρόνια αργότερα, στο Woodstock.

Πέρασε κιόλας μισός αιώνας από τότε. Από το κοινό του Monterey, όσοι ζουν ακόμα, είναι (χοντρικά) εβδομηντάρηδες: ενταγμένοι, απορροφημένοι, αποστασιοποιημένοι, περιθωριοποιημένοι, απογοητευμένοι, μετανιωμένοι, βαριεστημένοι – όλα τα σενάρια παίζουν. Δεν τους βγήκε το όνειρο, αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Πάντως η ιστορία πήγε παραπέρα. Την επόμενη φορά θα είμαστε όλοι λίγο πιο σοφοί. Κι αυτό δεν είναι λίγο.

[Κλείνουμε με το “San Francisco (Be Sure to Wear Flowers in Your Hair)», τραγούδι που έγραψε ο Phillips και τραγούδησε ο McKenzie ειδικά για την προώθηση της εκδήλωσης. Όπως ήταν φυσικό, ακούστηκε και στο Monterey.]