Mόνος θεσμός ο λαός, είχε υποστηρίξει δημοσίως πριν από κάμποσα χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου. Κάτι αντίστοιχο, τηρουμένων των αναλογιών, υποστηρίζει και η Αριστερά, που θεωρεί ότι νόμος είναι το δίκιο του εργάτη. Αρα γιατί και ο κ. Μπαμπινιώτης να μην υποστηρίξει τους συναδέλφους του εφαρμόζοντας κι αυτός το «νόμος είναι το δίκιο των… πρυτάνεων»; Δεν ξέρω και δεν θα αποδειχθεί ποτέ, όπως φαίνεται, αν ο νόμος της κυρίας Διαμαντοπούλου είναι προβληματικός, όπως υποστηρίζει μια μερίδα πανεπιστημιακών με επικεφαλής διάφορους πρυτάνεις που βλέπουν ότι χάνουν την απόλυτη εξουσία που έχουν. Το σίγουρο είναι ότι η πολυπόθητη από όλους στα λόγια μεταρρύθμιση του πανεπιστημίου μετατίθεται στις καλένδες.

Αυτό που γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά στην Ελλάδα του μνημονίου, όπου οι πάντες βλέπουν προνόμια και κεκτημένα δεκαετιών να ψαλιδίζονται – πολλές φορές ισοπεδωτικά και αδίκως –, είναι ότι επιβραβεύεται και δικαιώνεται μια δυναμική μειοψηφία που προσπάθησε με κάθε τρόπο να σαμποτάρει τις αλλαγές στα πανεπιστήμια.

Και αυτό την ώρα που ο νόμος ψηφίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής και που τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση επιμένουν να λένε ότι ο νόμος πρέπει να εφαρμοστεί. Φευ, ο κ. Μπαμπινιώτης όμως έχει άλλη γνώμη και την επέβαλε. Και όχι μόνο αλλά όρισε και επιτροπή που θα εξετάσει γιατί δεν εφαρμόστηκε(!) από αυτούς που πρωτοστάτησαν στο σαμποτάρισμά του και ανέχθηκαν τις λοιδορίες και τους προπηλακισμούς σε όσους πανεπιστημιακούς τόλμησαν να τον υπερασπιστούν. Να σημειώσουμε επίσης ότι ο ίδιος ο κ. Μπαμπινιώτης πριν από λίγες ημέρες πήρε πίσω και τις αλλαγές στις πανελλαδικές εξετάσεις, παρ’ ότι τις είχε εξαγγείλει, επειδή διαφώνησε η ΔΑΚΕ…

Δεν είναι τυχαίο ότι η πολεμική που ασκήθηκε στον νέο νόμο είχε ως κεντρικούς στόχους τα συμβούλια διοίκησης, το ποιος θα έχει δηλαδή την εξουσία και τη διαχείριση των πόρων του πανεπιστημίου και τον ρόλο των τμημάτων, τα όργανα δηλαδή αναπαραγωγής και διαιώνισης των συντεχνιακών συμφερόντων των πανεπιστημιακών. Προφανώς ο νέος νόμος ούτε τέλειος είναι ούτε χωρίς προβλήματα.

Αλλά δεν είδαμε ποτέ στην πράξη αν μπορεί να αλλάξει τα κακώς κείμενα στα ΑΕΙ. Είναι σίγουρο επίσης ότι η κυρία Διαμαντοπούλου δεν φρόντισε να εξασφαλίσει τις απαραίτητες συμμαχίες για να ξεκινήσει η εφαρμογή του. Και δυστυχώς, παρ’ ότι προσπάθησε, μόλις διαπίστωσε ότι η μάχη είναι αβέβαιη, εγκατέλειψε το σκάφος και βρήκε καταφύγιο σε άλλο υπουργείο.

Η πορεία του νόμου για τα πανεπιστήμια δείχνει όμως και τις αντοχές και τα όρια του πολιτικού μας συστήματος. Σε μια εποχή που όλοι ομνύουν στις μεταρρυθμίσεις βλέπουμε ότι με τις πρώτες δυσκολίες ή εγκαταλείπεται η προσπάθεια ή καρκινοβατεί.

Το βλέπουμε, το διαπιστώνουμε σε όλα τα μέτωπα που έχουν ανοίξει και υπάρχουν ισχυρές πελατειακές σχέσεις ή ισχυρές μειοψηφίες που προσπαθούν με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο, ακόμη και με χρήση βίας, να αναστείλουν οποιαδήποτε μεταρρυθμιστική τομή. Και αυτό είναι το χειρότερο μήνυμα για το τι μπορούμε να περιμένουμε τους επόμενους δύσκολους μήνες…