Κάθε καθεστώς έχει την δική του «γλώσσα». Άλλη δηλαδή είναι η γλώσσα της δημοκρατίας, άλλη των αυταρχικών καθεστώτων και άλλη των ολοκληρωτικών.
Έτσι λοιπόν στην δημοκρατία, διότι αυτή μας αφορά, είναι άγνωστη η έκφραση «δικαιώματα της εξουσίας». Και αυτό γιατί – στην δημοκρατία πάντοτε – δεν υπάρχουν «δικαιώματα της εξουσίας». Αφού η έννοια του δικαιώματος σημαίνει ότι κάτι διεκδικείς για τον εαυτό σου. Πράγμα απολύτως ασύμβατο με την δημοκρατική εξουσία, η οποία δεν υπάρχει δι’ εαυτήν. Μάλιστα, ασκείται συνταγματικά «εν ονόματι του λαού».
Έτσι στην δημοκρατία, δικαιώματα έχει μόνον ο πολίτης και ουδείς άλλος!
Γι’ αυτό και δεν υπάρχουν «δικαιώματα» της κυβέρνησης, «δικαιώματα» του πρωθυπουργού, του υπουργού, του βουλευτή, του εισαγγελέα, του αστυνομικού και πάει λέγοντας. Υπάρχουν μόνον αρμοδιότητες. Οι οποίες μάλιστα ορίζονται περιοριστικά από τον νόμο. Και όχι μόνον, αλλά ακόμη και ο τρόπος άσκησής τους, δεν ανήκει στην διακριτική ευχέρεια των φορέων τους, αλλά πάλι ορίζεται από τον νόμο.
Αντίθετα, δειλά – δειλά στα αυταρχικά καθεστώτα και απροκάλυπτα στα ολοκληρωτικά, μιλούν για «δικαιώματα της εξουσίας». Είναι εκεί όπου τα στερείται ο πολίτης.
Στη χώρα μας ήταν άγνωστη η αντιδημοκρατική αυτή έννοια των «δικαιωμάτων της εξουσίας», με όλες τις διακρίσεις τους. Ακόμη και τα στρατιωτικά καθεστώτα, παρά την συνήθη αντιδημοκρατική παιδεία των φορέων τους, απέφευγαν να χρησιμοποιούν τόσο απροκάλυπτα αντιδημοκρατικές εκφράσεις.
Η μόνη περίοδος που εισήχθη, για πρώτη φορά, αυτή η αντιδημοκρατική κακοήθεια, ήταν με την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Όταν εκφωνήθηκε η πρωτοφανής για Δυτική χώρα, δήλωση της Κας Γεροβασίλη. Η οποία, υπό την ιδιότητα της υπουργού προπαγάνδας, δήλωνε τότε ότι διεκδικούσε τα «δικαιώματα της κυβέρνησης», για τον έλεγχο της ενημέρωσης των πολιτών από την ιδιωτική τηλεόραση!
Κάτι δηλαδή που μόνον από τον δικτάτορα της Β. Κορέας θα μπορούσε να ακουστεί τόσο απροκάλυπτα.
Η ίδια αντιδημοκρατική κακοήθεια για τα «δικαιώματα» της εξουσίας, επαναλαμβάνεται αυτές της μέρες από βουλευτή του ίδιου κόμματος. Ο οποίος, ως μέλος της προανακριτικής επιτροπής της Βουλής, δηλαδή με την ιδιότητα του εισαγγελικού λειτουργού, δηλώνει ότι «διεκδικεί τα δικαιώματά» του! Δηλαδή το «δικαίωμα» άσκησης εξουσίας, με την συμμετοχή του στην προανακριτική! Ενώ, όπως επισημάναμε, στην δημοκρατία η άσκηση εξουσίας δεν είναι δικαίωμα αλλά αρμοδιότητα, με τους αυστηρούς μάλιστα περιορισμούς και τα όρια που ορίζει ο νόμος.
Ο οποίος, εν προκειμένω, επιβάλλει τον αποκλεισμό του εν λόγω από την άσκηση της συγκεκριμένης εξουσίας και όχι κάποιου «δικαιώματος», εφ’ όσον φέρει και την ιδιότητα του μάρτυρα (άρθρο 14 παρ. 2δ ΚΠΔ). Με την απειλή μάλιστα ποινής πενταετούς φυλάκισης, σύμφωνα με τις προϋποθέσεις του άρθρου 254 ΠΚ, αν αποσιωπηθεί ο λόγος αποκλεισμού.
Το μοναδικό λοιπόν ερώτημα που τίθεται, είναι το εξής: Εφ’ όσον δεν έχει καταλυθεί το δημοκρατικό καθεστώς, η μετονομασία της εξουσίας σε «δικαίωμα», οφείλεται μόνον σε θεσμικό αναλφαβητισμό ή σημαίνει κάτι ακόμη χειρότερο;