Η υπόθεση της Εύα Καϊλή όχι μόνο δεν έχει τελεσιδικήσει αλλά ούτε καν έχει γίνει γνωστό το κατηγορητήριο. Ας περιμένουμε, λοιπόν για να εξαχθούν οριστικά συμπεράσματα. Όμως, τα όσα γνωρίζουμε έως τώρα προξενούν θλίψη και μόνο θλίψη.

Θλίψη για την ίδια την πρωταγωνίστρια, η οποία, με όσα έχουν γίνει γνωστά, δεν κατέστρεψε μόνο την πολιτική της καριέρα αλλά και την ίδια τη ζωή της και τη μικρή της κόρη.

Θλίψη για την απληστία που παραμένει σύμφυτη με την ανθρώπινη φύση, ακόμα και σε περιπτώσεις που είναι άκρως ευνοημένες από την πορεία της ζωής τους.

Θλίψη για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο του οποίου η ήδη δυσφημισμένη από τις παχυλές αμοιβές και τα ποικίλα benefits εικόνα, πλήττεται ακόμα περισσότερο, καθώς εμφανίζεται ευάλωτο στο επιθετικό lobbying.

Θλίψη για την πολιτική που σε δύσκολους για αυτήν καιρούς δέχεται ένα καίριο πλήγμα που ρίχνει νερό στο μύλο των αντιδημοκρατικών λαϊκιστών.

Θλίψη για τη Σοσιαλιστική Ομάδα στην οποία ανήκουν όλοι οι πρωταγωνιστές της υπόθεσης, για το ΠΑΣΟΚ του οποίου η ανάκαμψη μένει μετέωρη ενώ επανήλθαν "μνήμες" και το κυνηγούν, για τον Ν. Ανδρουλάκη και την παιδική ή/και Πασπίτικη αντίδρασή του περί Δούρειου Ίππου.

Θλίψη για όσους εγχωρίως προσπαθούσαν πολύ πρόσφατα να πείσουν για το απαρακολούθητο των πολιτικών προσώπων, δέσμιοι μιας αριστοκρατικής αντίληψης "πατρικίων και πληβείων" για πολιτική και πολιτικούς, η οποία παράγει νόμους περί ευθύνης Υπουργών, ασυλίες κ.ο.κ.. Και επιμένουν ακόμα και σήμερα μέσα από νέους δικολαβισμούς.

Από ανάρτηση στο Facebook