Ήμουν πολύ πιτσιρικάς -πιο πιτσιρικάς… πεθαίνεις, όπως λένε τώρα- όταν είπα στον πατέρα μου μια μέρα, ότι θέλω να διαλέξω μια ομάδα να υποστηρίζω. Δεν μπορώ να ξεχάσω το αυστηρό βλέμμα του -αυτό που δεν σήκωνε κουβέντα- όταν γύρισε και μου είπε: «Εμείς, αγόρι μου, δεν έχουμε να διαλέξουμε τίποτα. Ήρθαμε από κει. Είμαστε ΑΕΚ!» Δεν είχα τίποτα να διαλέξω και δεν διάλεξα. Ούτε τα παιδιά μου διάλεξαν ποτέ.
Είμαστε όλοι ΑΕΚ!
Αυτή η ΑΕΚ σημαδεύει από τότε τη ζωή μας. Συνδέθηκε με τις ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές της. Στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου, το ’68 θυμάμαι, κουβαλάγαμε με τον Αλαβάνο -αεκτζής κι αυτός- ένα στεφάνι από τη Μητρόπολη ως το Α΄ Νεκτοταφείο. Μεγάλη διαδήλωση, συνθήματα -τα πρώτα, ουσιαστικά, αντιχουντικά- κυνηγητό με την αστυνομία… Αλλά στις πέντε το απόγευμα ακριβώς, ήμαστε στα Φιλαδέλφεια. ΑΕΚ – Ολυμπιακός Βόλου (5-1… για να μην ξεχνιόμαστε)!
Κάπως έτσι κύλησε η ζωή μας και μετά, που ήρθαν τα κόμματα. Από τον Περισσό (τρέχαμε στο γήπεδο που ήταν δίπλα, με τον Κοτζιά, τον Νικόλτσιο, τον Λαφαζάνη, τον Στρατούλη και πολλούς άλλους, μέχρι και ο Φαράκος… ΑΕΚ ήτανε) και μετά, ο καθένας με τη διαδρομή του, στο Συνασπισμό, την ΑΕΚΑ -δεν ονομάστηκε τυχαία… ΑΕΚ της Αριστεράς- στο ΠΑΣΟΚ, στη ΔΗΜΑΡ! Κόμματα, ευτυχώς, μπορούσαμε να διαλέξουμε!
Κακά τα ψέματα, η ΑΕΚ δεν έπεσε -αν τελικά, όπως φαίνεται, πέσει- την περασμένη Κυριακή. Πέφτει συνεχώς τα τελευταία 15χρόνια! Πέφτει από τότε που… έπεσε απροστάτευτη στα χέρια όλων αυτών των ανθρώπων του παρακράτους, των νονών της νύχτας, που ασέλγησαν επάνω στην ιστορία της, που την χρησιμοποίησαν για να υλοποιήσουν τα πιο βρώμικα σχέδιά τους. Έφτιαξαν και συντήρησαν κι έναν στρατό ανεγκέφαλων, για να τον χρησιμοποιούν όταν ένοιωθαν ότι κινδυνεύουν.
Κι εμείς; Πού ήμαστε όλοι εμείς, οι προοδευτικοί αεκτζήδες; Πού ήμαστε όταν δεχτήκαμε να υπαχθεί ο σύλλογος στο άρθρο 44 και να χαριστούν, στην ουσία, όλα όσα είχαν φάει οι πρόεδροι, σε βάρος του ελληνικού λαού; Ανεχόμασταν τους απατεώνες, δεχόμασταν αδιαμαρτύρητα τους διάφορους… μεσσίες, μπας και πανηγυρίσουμε κανένα πρωτάθλημα, αντί να απαιτήσουμε την -οικονομική και παραγοντική-εξυγίανση της ομάδας μας, πληρώνοντας από τότε, αλλά με αξιοπρέπεια, το κόστος ενός νέου ξεκινήματος από τις χαμηλότερες κατηγορίες.
Τις δύσκολες αυτές στιγμές, ας σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Μας έβλαψε ίσως η διαιτησία, αλλά δεν είναι αυτή η αιτία του καταντήματός μας, σύντροφε Ψαριανέ, που και τι δεν έκανες για να βοηθήσεις την ΑΕΚ. Έτσι κι αλλιώς η διαιτησία δεν ήταν ποτέ το φόρτε μας. Οι δικές μας παράγκες, ακόμα και όταν κάποιοι επιχείρησαν να τις στήσουν, ήταν της πλάκας, σε σχέση με τις… επαγγελματικές των άλλων.
Η αδικία και η πίκρα ήταν πάντα στο DNA της προσφυγιάς -το είπε τόσο καλά στην «πολίτικη κουζίνα» ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης: «Οι Τούρκοι μας έδιωξαν σαν Έλληνες και οι Έλληνες μας υποδέχτηκαν σαν Τούρκους». Τι καλύτερη απόδειξη απο το σύνθημα «Γ… ται η ΑΕΚ και η Τουρκία», με το οποίο… υποδεχόντουσαν επί χρόνια οι αντίπαλοι την ομάδα μας στο γήπεδο!
Θα συνεχίσουμε!
Δύσκολο, το ξέρω, να το συνειδητοποιήσουμε, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς, δεν έχουμε την πολυτέλεια να διαλέξουμε κάτι άλλο… Ας χαμηλώσουμε τους τόνους, και ας μην αφήσουμε ξανά μόνη την ΑΕΚ στα χέρια των τυχάρπαστων και των αεριτζήδων, υπόδικων και άλλων… Και ας σταθούμε δίπλα της -τώρα έχει τους υγιείς φιλάθλους της μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ- ακριβώς όπως συνηθίσαμε να της το τραγουδάμε όλα αυτά τα χρόνια:
«Δικέφαλε, σε αγαπώ, όπου κι αν παίζεις πάντα θα σ’ ακολουθώ»!