ΘΗΣΕΥΣ: ΤΟΔΕ ΜΕΝ ΟΥΚΕΤΙ ΣΤΟΜΑΤΟΣ ΕΝ ΠΥΛΑΙΣ / ΚΑΘΕΞΩ ΔΥΣΠΕΡΑΝΤΟΝ, ΟΛΟΟΝ / ΚΑΚΟΝ· ΙΩ ΠΟΛΙΣ. Ιππόλυτος 882-4, του Ευριπίδη. Το κακό δεν κρατιέται ούτε από τις πύλες που ορίζουν τα στόματά μας. Δύσμοιρη ανθρώπινη κατάσταση. Το κακό κακό. Άμα έργον άμα έπος.
Μήπως μιλούμε για παραδειγματισμό ή παραδείγματα; Ένα πράγμα οφείλω να διακρίνω βάζοντας τα μοτίβα κάτω. Το Ανατολικό Ζήτημα είναι αυτό που μας πειθαναγκάζει στην αγωνία έναντι του πυρηνικού όλεθρου. Η εξαιρετικότητα. Αν για τις άλλες απαρχαιωμένες αυτοκρατορίες τής καταπίεσης ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ανήγγειλε την αποβίωση, η ταφόπλακα ως λοστός εις καρδίαν βαμπίρ ήρθε με το Δεύτερο. Αυστοουγγαρίεςς, Γερμανίες μεταλλάχθηκαν για να διεκδικήσουν την πυρά τών Νιμπελούγκεν. Οι Τούρκοι εξ Οθωμανών τα κατάφεραν καθυστερημένως… γρήγορα. Αγάλι αγάλι με τη σταδιακή πτώση τού 19ου, ραγδαία με την αποτυχία τού παρεκτραμμένου φυλετισμού που πήρε τη θέση τού έθνους στις διεκδικήσεις τών Νεότουρκων. Αμφότεροι αρνητικοί πρωταγωνιστές με τις «Κορυφές» στη βδελυγμία τών πράξεων. Ολοκαύτωμα και Γενοκτονία τών Αρμενίων. Εντούτοις: ήττα τής στρατοκρατίας και της αιμοσταγούς εθνοανάτασης (της αντίδοτης δύναμης στην κατάπτωση των αυτοκρατορικών δυναστών) –οι Σέρβοι που πλανώνται αυτοκρατοροδοξαζόμενοι εαυτούς άφησαν ολόκληρη Σρεμπρένιτσα πίσω τους, ώστε να υπενθυμίζουν πως τα μοτίβα εφιδρώνουν την ιστορία, επιδρούν καταλυτικά στους ανθρώπους κι επέδραμαν σε τόσες προσωπικές τύχες, που δεν είναι να τα αγνοείς ούτε να τα περιφρονείς ΠΟΤΕΣ σου εν (ταις) απάσαις περιπτώσεσι.
Για τη Ρωσία. Ούτε δημοκρατία (αφού ο Κερένσκι αποτέλεσε ολιγόμηνη παρένθεση), ούτε επώδυνη ήττα, τέτοια συνεπαγόμενη τη διάλυση. Τι τσαρική τι σοβιετική επικράτεια. Μεταλλαγή όμως υπήρξε. Το αρχαιοπρεπές καθεστώς αντικαταστάθηκε από τη βιομηχανική καταπίεση που έσυρε η κομουνιστική λοκομοτίβα. Το αναγκαίο μετουσιωτικό κουκούλι, όσο ξανάνιωσε τον τρομερό δυνάστη που μεταξύ 1827 και 1856 έκανε την Ευρώπη να τρέμει στα πόδια του. Το διάλειμμα της εξ απαλών ονύχων παράδοσης του 89-91 απλώς παρεντέθηκε για να επαυξήσει την άκρατη παλινδρόμηση και την έκρηξη μεγατόνων τού θηρίου, που γέμισε αυτοπεποίθηση από το σεβασμό τών Άλλων: ημών τών… δημοκρατών/ισσών.
Ή συνεπώς θα εκπέσει πλήρως το θηρίο, θα τσακιστεί, θα χτυπηθεί πουλύπους (κταπόδι) επί βράχεσι (όχι δε μιλώ για την απαράμιλλης τεχνικής οδυσσειακή παρομοίωση τής ραψωδίας ε), θα βάλουν στη φορητή μπετονιέρα να μαλακώσει εξ άπαντος οι βουτηχτές οικοδόμοι (παλιάς τέχνης κόσκινο, που προηγείται του λιασίματος από άκρη σε άκρη τού Αστροπελάγου), όπως κάποτε οι νικητές κατέβαλαν το Ράιχ και τους παρολίγον ανατεταλκότες της Άπω. Ή οι Νεότεροι Χρόνοι θα κλείσουν με την ήττα τού ανθρωπισμού, την παράδοση του Κράτους Δικαίου, την Αναγέννηση των Σκοτεινών Χρόνων. Τα είπαμε. Τρεις οι επιλογές στην υποταγή (αν η ζωή δεν καταστραφεί για πάντα στον όμορφο πλανήτη): Κέσελ (παγκόσμια απολυταρχία με διαρκή εσωτερικό πόλεμο), Χάξλεϊ («ειρηνίζουσα» οικουμενική μορφινολιγαρχία, περίκλειστη προς τον κατεσταλμένο «υπανεπτυγμένο κόσμο/περιφέρεια»), Όργουελ (επιθετικός και αιμορραγικός πολυπολισμός τών δεσποτών και των ανθρωποφαγικών θεσμίσεών τους). Οπωσδήποτε, η τραγωδία γενικευμένης εκατόμβης (μιας πανευρωπαϊκής γενοκτονίας τόσο υγειονομικής όσο διατροφικής φύσεως) είναι ο στόχος τού θηρίου και η Λυδία λίθος τού κοπρώνυμου να χριστεί Μεσσίας φέρων Έω υπό την αγιαστούρα Κύριλλου, 060125 = 241224.
«Υπερβάλλεις». Ας το πιστεύετε! Εγώ δεν πιστεύω σε τίποτα. Μόνον κατά ορθολογιστική επιταγή, μοτίβα και τις παρενθέσεις προκαλώ αρνούμενος να δεχθώ εξαιρετικότητες και αφέσεις αμαρτιών σε μη μετάνοους και κιβδηλοσημαίνοντες. Έτσι προσπαθώ να εργαστώ για ολοκληρωτική ήττα τής θηριώδους Ρωσίας απομακρύνοντας όπως σείοντας την επιχειρηματολογία τού εφησυχασμού και της αυτοκατάφασης όλων.
Γιατί έχω δει τους προφήτες από πριν. Το Λέβι, τον Κέρτες, τον Καστοριάδη, τον Τοντόροφ, μα πρόσφατα την καρδιά μου άγγιξαν οι άνθρωποι του Θεού, οι απεσταλμένοι τής Ανθρωπινότητας, η Σβετλάνα Αλεξίεβιτς, ο Θανάσης Τριαρίδης.