Ο κ. Τσίπρας έχει μπροστά του μια μοναδική ευκαιρία. Να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ την κυρίαρχη πολιτική δύναμη στον χώρο της προοδευτικής παράταξης και να αποδείξει ότι δεν αποτελεί μια προσωρινή αριστερή παρένθεση. Για να το πετύχει ωστόσο θα χρειαστεί να κάνει πολύ περισσότερα από το να τραγουδά «θα τον σηκώσουμε τον ήλιο» και να μιμείται τον Ανδρέα Παπανδρέου. Σε μια τέτοια προσπάθεια μπορεί να αξιοποιήσει μια σειρά από πλεονεκτήματα που διαθέτει. Το πρώτο ασφαλώς είναι η εμπιστοσύνη των πολιτών. Ακόμα και αν κάνει λάθη είναι βέβαιο ότι τουλάχιστον για ένα διάστημα οι ευθύνες θα καταλογίζονται στην προηγούμενη κυβέρνηση.

Το δεύτερο είναι η επιθυμία των Ευρωπαίων να βρουν μια συμβιβαστική λύση και να αποφύγουν μια νέα περιπέτεια στην Ευρωζώνη. Ιδίως εκείνων των πολιτικών δυνάμεων που υποστηρίζουν μια πολιτική χαλάρωσης της λιτότητας και βλέπουν με συμπαθητικό μάτι τον ΣΥΡΙΖΑ. Η θερμή δήλωση του σοσιαλιστή προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς ήταν χαρακτηριστική. Το τρίτο είναι η πολύ βελτιωμένη κατάσταση της οικονομίας. Αν δεν υπάρξουν ανατροπές, ο κ. Τσίπρας μπορεί να ελπίζει ότι σύντομα θα έχουμε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και σταδιακή αποκλιμάκωση της ανεργίας, εξέλιξη που βέβαια θα πιστωθεί η κυβέρνησή του. Η προοπτική αυτή ενισχύεται μάλιστα από το βελτιωμένο οικονομικό κλίμα στην Ευρώπη που θα επιφέρει η πολιτική ποσοτικής χαλάρωσης του κ. Ντράγκι. Το τέταρτο πλεονέκτημα είναι η κατάσταση στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Δεν είναι μόνο η κρίση στην οποία έχουν μπει η ΝΔ και πολύ περισσότερο το ΠΑΣΟΚ. Είναι και το γεγονός ότι σε μια συμφωνία με την Ευρώπη θα είναι πιθανότατα αναγκασμένοι να τοποθετηθούν θετικά ακόμα και αν ο κ. Τσίπρας έχει κάνει τη μεγάλη κωλοτούμπα, ακόμα και αν έχει πετύχει οριακές μόνο βελτιώσεις.

Στην πραγματικότητα ο κίνδυνος για τον κ. Τσίπρα θα προέλθει από τα αριστερά. Το ΚΚΕ, για παράδειγμα, είναι βέβαιο ότι θα του υπενθυμίζει κάθε στιγμή τις υποσχέσεις του. Κι όχι μόνο αυτό: με τη δύναμη των 15 βουλευτών που διαθέτει θα φέρνει νομοσχέδια και θα ζητά ονομαστικές ψηφοφορίες για ζητήματα που θα δοκιμάζουν τα αριστερά ανακλαστικά των βουλευτών του. Θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να δούμε πώς θα αντιδράσει ο πρωθυπουργός αν, για παράδειγμα, έρθει στη Βουλή ένα νομοσχέδιο για τη μετανάστευση που καταπατά τις «κόκκινες γραμμές» των ΑΝΕΛ ή αν θα πρέπει να καταπιεί ορισμένες από τις δεσμεύσεις του -π.χ. για ονομαστικό κούρεμα του χρέους- στο όνομα μιας συμφωνίας με την Ευρώπη.

Θα έχει τη στόφα του ηγέτη να υπερασπιστεί δύσκολες αποφάσεις ή θα ρισκάρει μια ανοικτή ρήξη με την Ευρώπη για να ικανοποιήσει το αντιμνημονιακό του κοινό; Περιττό να επισημάνουμε ότι έκανε τη χειρότερη δυνατή αρχή με τη συμμετοχή Καμμένου στην κυβερνηση. Ρεαλισμός και ψεκασμένοι δεν κολλάνε.