Συνάφειες, συνδηλώσεις, αυτή είναι η δουλειά μας: από την ανάποδη. Να αρχαιολογούμε συνειρμούς, σχέσεις, συναρτήσεις. Να εκτιμούμε, να αποτιμούμε. ?Ωρα εκκαθάρισης.
Αν πιστεύουμε στην ειρήνη, την πρόοδο, τη συμφιλίωση, αν προάγουμε το αίτημα για ελευθερία. Να το αρθρώσουμε επίμονα. Σε κάθε έναν Είτε είναι ο Δένδιας, ο κος Μητσοτάκης, ή ο πρόεδρος Αναστασιάδης: Μολών λαβέ τη μία ευκαιρία ειρήνης. Τώρα! Απομένει, παραμένει. Η τύχη γέρνει στο σωστό μέρος, αφού δόθηκε Ελληνοτουρκική παράταση στην ευρωπαϊκή σκηνή.
Ας αδράξουμε την ευκαιρία για να επιτευχθεί το μέγιστο ηθικό, πολιτικό και οικονομικό αποτέλεσμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής μετά την ευρωπαϊκή ένταξη της Κύπρου. Προσφυγή στη Χάγη. Είναι ζήτημα οπτικής. Έως το Μάρτη! Ας κλείσουμε τη «διακοσαετία» με αμοιβαίο ελληνοτουρκικό αίτημα. Μήπως επιφωτίσει λογική και στο κυπριακό (στερνή γνώση).
Κι ας αφετηριάζουμε με ατυχείς δηλώσεις και συμβάντα, με υμνολόγια κυρώσεων, με πανηγυρισμούς και μικροσυνδικαλιστικές αναγνώσεις (ενδεικτικότατη η λεπτομερής «παράθεση του μπακαλόγατου» όπως μοιάζει η ανακοίνωση που ανέθεσε στους υφισταμένους της η Κυπριακή προεδρία για το κείμενο συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου). Κι ας φωνάζουμε για το διαιτητή, την ΟΔΓ, μολονότι στην ΕΕ παίζουμε ως είθισται «εντός έδρας».
Ανεξάρτητη Ελλάδα σημαίνει Ελλάδα της ευθύνης. Όχι Ελλάδα σπρωγμένη στο χαμό, επειδή η εσωτερική κριτική, η αντιπολίτευση στην κυβέρνηση διαγκωνίζεται σε φρενίτιδα την ασκούμενη πολιτική τών επακουμβήσεων, των αλαλαγμών.
Θυμήθηκα τον, αρχαίο, Λεωνίδα! Πώς υπερέβη την ακαμψία της πόλης του και των συμπατριωτών του. Πώς ενήργησε ευφυώς και άρπαξε την ευκαιρία για τη συμφιλίωση, πώς επέτρεψε με την αυτοθυσία του να διαμορφωθεί ένα νέο έθνος, οι Έλληνες, πέρα από τους στενούς φυλετικούς διαχωρισμούς.
?Οταν οι έφοροι στη Σπάρτη ενέμεναν στα γνωστά, στην «κλεισούρα», στα «δικά τους δίκια», αποκλείοντας τη συμμετοχή της Σπάρτης σε ένα ειρηνικό μέλλον συμφιλίωσης των ελληνικών πόλεων εκείνος ενόψει του επερχόμενου περσικού κινδύνου, ο Λεωνίδας βρήκε τον τρόπο. Αφού η Σπάρτη δεν μπορούσε, γιατί οι έφοροι δεν ήθελαν, να στείλει στρατό μέχρι την πανελλαδική στρατιωτική σύναξη, απέστειλε ίδιος τον εαυτό του. Όμως συμφώνως προς τους σπαρτιατικούς νόμους τον ακολούθησε εκτός συνόρων η προσωπική φρουρά του, οι πραιτοριανοί του, η συνοδεία τών 300 (και όσων πολλών τούς ακολουθούσαν).
Στις Θερμοπύλες η αντίσταση των Λακεδαιμονίων στρατηγικά υπήρξε ανόητη. Αλλά εγκλώβισε στον πόλεμο τη Σπάρτη, αφού πλέον δεν μπορούσε να αποφύγει την εκδίκηση για τους νεκρούς της. Η Ελλάδα βρήκε έτσι έναν ήρωα, η Σπάρτη ένα έρεισμα, δόξας ανεπιδίωκτης, τυχαίας. Μαζί έκτισε η Λακεδαίμων αξιοσημείωτη λαμπρή παράδοση να την ειρωνεύονται οι επιγραμματοποιοί.
«Πλην Λακεδαιμονίων» γράφηκε μιάμιση σχεδόν ντουζίνα δεκαετίες μετά τους Περσικούς, φράση που δεν πιάνει μία μπροστά σε εκείνη, την πρώτη, τη σιμωνίδεια καζούρα: «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι», όχι των Σπαρτιατών, μα των λοιπών Ελλήνων. Ακόμη παρηχείται: «ξείνων».
Επάγγελμα όταν γίνεται ο υπομνηματισμός και η ερμηνεία δεν είναι της ντροπής. Ντροπή είναι να κρατά κανείς το στόμα του κλειστό, ακόμη και στην τελευταία ευκαιρία. Το χειρότερο: δεν υπάρχουν πια επιγραμματοποιοί ούτε η λογοτεχνία μετράει καθόλου. Ο πόνος;
Ίδιος, απαράλλαχτος, κι ας λέει ο Ηράκλειτος για την αεικινησία τού χρόνου. Τα αγύριστα κεφάλια πάντα ακριβά πληρώνονται. Δεν είναι όλοι Λεωνίδες. Το μάθαμε καλά στην αριστερά. Αργά!