Ο «εθνικός» οίστρος των ημερών καλά κρατεί. Μετά από την ανάπαυλα που ακολούθησε τη συμφωνία των Πρεσπών - τη συμφωνία με τη «Βόρεια Μακεδονία» που ξεχάστηκε ήδη, όπως σωστά είχε προβλέψει παλιότερα ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης - ο πατριωτισμός γνωρίζει νέα έξαρση. Οι εποχιακές αυτές εξάρσεις είναι και ένα από το κύρια προβλήματα που καθορίζουν την καθυστέρηση ή τις αρνητικές εξελίξεις στην πορεία επίλυσης των εθνικών θεμάτων.

Τα εθνικά θέματα δεν αντιμετωπίζονται με τζάμπα πατριωτισμούς και με ηρωικά «μολών λαβέ» που εκστομίζονται κατά καιρούς, όποτε θεωρούμε ότι ο Ερντογάν, ο Τραμπ ή κάποιος άλλος απειλούν την εθνική μας κυριαρχία. Χρειάζεται μόνιμη και σταθερή εθνική στρατηγική που θα καθορίζει τις προτεραιότητες, τα όρια, την τακτική, τις συμμαχίες και τους στόχους. 

Αν το Κυπριακό την θυμόμαστε κάθε φορά που στέλνει ο Ερντογάν γεωτρύπανα στην Κύπρο, αφού έχουμε απορρίψει όλες τις ευκαιρίες για βιώσιμη λύση, αν τη Χάγη την θυμόμαστε - και την φοβόμαστε - κάθε φορά που κινδυνεύουν τα δικαιώματα στην υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ, αν την αποτρεπτική μας δύναμη την θυμόμαστε κάθε φορά που χρειαζόμαστε επικοινωνιακή υπεροπλία, δεν θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε αποτελεσματικά και ουσιαστικά τις λύσεις που να ανταποκρίνονται στα συμφέροντα της χώρας.

Δεν φτάνει να έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Πρέπει να έχουμε και ένα ρεαλιστικό σχέδιο για την προβολή και την υπεράσπισή του.