Ο πρώτος –που δεν αποκλείεται να είναι και ο μόνος- χρόνος που πέρασε στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο πιο πυκνός της μεταπολιτευτικής ιστορίας. Αλλά και ο πιο καταλυτικός- υπό την έννοια της κατάλυσης πολιτικών μύθων, ελπίδων και ψευδαισθήσεων:

• της «Αριστερής» κυβέρνησης: αν η Αριστερά στην εξουσία χαρακτηρίζεται από την εγκατάλειψη των αρχών της, την επικοινωνιακή διαχείριση, τη καταπάτηση των ελευθεριών, την ακόμα μεγαλύτερη και από των «αστικών» κομμάτων άλωση του κράτους και των θεσμών, τότε η πραγματική Αριστερά, η Αριστερά των αρχών, των δικαιωμάτων, του ανοίγματος, των μεταρρυθμίσεων και της κοινωνικής δικαιοσύνης δεν μένει πια εδώ
• της «διαφορετικής» αντιμετώπισης της κρίσης: ακόμη και πολλοί που δεν ψήφισαν και δεν πίστεψαν το ΣΥΡΙΖΑ, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, είχαν περιέργεια και συχνά επιθυμία να δουν στην πράξη ιδέες και μέτρα με άλλη λογική για το σπάσιμο του φαύλου κύκλου που μας ταλανίζει τα τελευταία έξι χρόνια. Τώρα ξέρουν: το «άλλο» ήταν επτά μήνες διαπραγμάτευσης εν πολτικώ κενώ, που ακολουθήθηκαν από ένα ερεβώδες και διχαστικό δημοψήφισμα και κατέληξαν στις παλιές πολιτικές συνταγές υπό πολύ δυσκολότερες συνθήκες
• της αλλαγής συσχετισμών μεταξύ οικονομίας και πολιτικής: η έλλειψη προετοιμασίας, η ιδεολοηψία, η άγνοια του διεθνούς περίγυρου, η εξάντληση της φαντασίας στη μικροπολιτική και τα τσιτάτα δεν επέτρεψαν την πραγματική διεθνοποίηση του ελληνικού προβλήματος –που ακούστηκε και συζητήθηκε πολύ αλλά μόνο ως σόου ή παράδειγμα προς αποφυγήν-, δεν δημιούργησαν κύμα πολιτικής αλληλεγγύης και δεν οδήγησαν σε επαναριοθέτηση ούτε καν των επιλογών εκείνων που αποδείχθηκαν εσφαλμένες ή αντιπαραγωγικές. Ακόμα και οι φύσει σύμμαχες χώρες (Γαλλία) αποκαρδιώνονται, ακόμα και τα συγγενή κόμματα (Ποδέμος) γυρίζουν την πλάτη –στην κυβέρνηση αλλά και στην Ελλάδα
• του καθαρού αέρα που θα μπορούσε να έφερνε το νέο, το προοδευτικό και το αντικομφορμιστικό: το νέο γρήγορα αποδείχτηκε ότι ήταν μόνο λόγια, αλλά κι αυτά ξύλινα, επιφανειακά, μακριά από τις ανάγκες ακόμα και των εκείνων των κοινωνικών ομάδων που με πάθος στήριξαν την πολιτική αλλαγή΄ η προοδευτικότητα εξαντλήθηκε σε αντικατάσταση των παλιών ημετέρων με τους νέους ημετέρους, στις διάφορες περί ελευθεριών και δημοκρατίας μεγαλοστομίες και στη στοχοποίηση συλλήβδην όλων όσων δεν συμφωνούσαν ή συνεχίζουν να μη συμφωνούν΄ και ο αντικομφορμισμός περιορίστηκε στην ένδυση, στην εμφάνιση, στην εκφορά του λόγου, στην έλλειψη ευγένειας και σεβασμού. Αντί για φρεσκάδα, στην κοινωνία διαχύθηκε μια λουμπενοποίηση και μια μόδα λουμπενοποίησης

της αίσθησης της τελευταίας ελπίδας για τη χώρα και το πολιτικό της σύστημα: οι παλιοί απέτυχαν,  αυτό είναι αναντίρρητο, αλλά η τόση γρήγορη αποτυχία και των καινούργιων αφήνει ένα ήδη αγκυλωμένο σύστημα ανέγγιχτο αλλά ολοκληρωτικά απονομιμοποιημένο. Από την αγανάκτηση περνάμε στην απομάκρυνση –κι αυτή απέχει ένα βήμα μόλις από την αποσύνθεση.