Οι εποχές διαδέχονται η μία την άλλη, η κυβέρνηση όχι. Το «θνησιγενές» για τους πολιτικούς αστρολόγους τρικομματικό κυβερνητικό σχήμα, διαψεύδει τις προβλέψεις με ανάδρομη κίνηση. Δεν του έδιναν ζωή πέρα από το Φθινόπωρο. Πέρασε αειθαλές τη φυλλοβόλα εποχή, το ίδιο και τον Χειμώνα. Η Άνοιξη είναι στις εσχατιές της και ήδη αντικρίζει το ράθυμο Καλοκαίρι. Το προσδόκιμο ζωής του σχήματος επιμηκύνεται μαζί και τα τεντωμένα νεύρα της αντιπολίτευσης. Και αν παρέλθει χωρίς απρόοπτα το 2013…
Η αλήθεια βεβαίως είναι πως αυτή η εξέλιξη δεν έχει αποκλειστικά και μόνο κυβερνητική σφραγίδα. Διακριτή και αναγνωρίσιμη είναι η συμβολή της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης και δη της αξιωματικής. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται σε απροσδόκητο σύμμαχο. Ο ορκισμένος πολέμιος της κυβέρνησης αποκαλύπτεται ως «καλύτερος φίλος». Χρήσιμος χωρίς τη θέλησή του. Στοιχειώδης ευγένεια προς τους αντιπάλους απαιτεί κυβερνητικά ευχαριστήρια.
Ταυτισμένες οι κυβερνήσεις των μνημονιακών περιόδων με πρωτοφανείς αντιδημοφιλείς πολιτικές που προδίκαζαν κοινωνικές εκρήξεις, συναντήθηκαν παρ? όλα αυτά με έναν λαό που επιδεικνύει ασυνήθιστη καρτερικότητα. Όχι γιατί αίφνης αντιμετωπίστηκε η κρίση εμπιστοσύνης. Ούτε γιατί έχουμε μια ιδανική κυβέρνηση. Ούτε γιατί αρέσκονται στο αυτομαστίγωμα και στις θυσίες οι Ελληνες πολίτες. Φαίνεται μάλλον πως οδηγήθηκαν στην καρτερικότητα και έλεγξαν την αγανάκτησή τους υπό τον φόβο του μείζονος κακού που ελλοχεύει στις ομιχλώδεις «εναλλακτικές» διαδρομές μιας αντιπολίτευσης, η οποία καλεί για πορεία στο άγνωστο.
Ομίχλη για το ευρώ, ομίχλη για το τραπεζικό τοπίο με διακινδύνευση καταθέσεων μιας ζωής και αλληλοαναιρούμενες απόψεις σε κρίσιμα θέματα. Όπως η παραμονή στο ευρώ με κατάργηση του Μνημονίου. Απατηλή άποψη. Και επιχειρήματα δεν χρειάζονται, όταν το νόμισμα προϋποθέτει συμμόρφωση με ένα σύνολο θεμελιωδών κανόνων.
Ο Αλέξης Τσίπρας που για το νεαρό της ηλικίας του έχει κατακτήσεις για το κόμμα του ασύγκριτα σπουδαιότερες από πολιτικούς προχωρημένης εμπειρίας, εγκλωβίζεται στον μικρόκοσμο των αντιτιθέμενων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ.
Χάνει τη μεγάλη εικόνα της πολιτικής πλειοψηφίας στην κοινωνία, προκειμένου να ικανοποιεί ιδεοληπτικά και βολονταριστικά καμώματα στελεχών του με κομματική ισχύ αλλά χωρίς λαϊκή απήχηση. Ως εκ του ουτοπικού τους λόγου. Δεν λέμε, όλους μας συγκινεί «η έφοδος στον ουρανό» αλλά όπως η ζωή έδειξε, προηγείται η έφοδος στις τράπεζες με το πρώτο αεράκι του Grexit.
Συνέβη προϊόντος του χρόνου, να ενεργοποιηθούν στο λαϊκό υποσυνείδητο διαδικασίες καταναγκαστικής αυτογνωσίας ως αντίρροπη δύναμη στον ποικιλώνυμο λαϊκισμό. Να γίνουν αποδεκτές ως αιτίες κακοδαιμονίας επώδυνες αλήθειες. Όπως το επίπλαστο της ευημερίας κατά το πρόσφατο παρελθόν, η ανορθολογική σχέση κοινωνικού κράτους -παραγόμενου πλούτου, ή η αυτοχειριαστική εξιδανίκευση του κρατισμού, ο οποίος υπήρξε η κολυμβήθρα του πελατειακού παρασιτισμού.
Ούτε δεύτερη κουβέντα ότι το Μνημόνιο προκάλεσε βίαιο σοκ στο κοινωνικό σώμα σε μια συγκυρία με συντηροκρατούμενη την Ευρώπη. Εξαιρετικά ευρύχωρο το πεδίο της προσαρμογής, αλλά στενόχωρος ο χρόνος πραγμάτωσής της.
Δεν υπάρχει όμως και δεύτερη γνώμη για την αναγκαιότητα διαρθρωτικών αλλαγών. Ίσα ίσα που η μακρά αναβολή κατέστησε επαχθέστερο το κόστος τους.
Μεταξύ της βεντάλιας των διαθέσιμων λύσεων που θα μπορούσαν να διασφαλίσουν την παραμονή της χώρας στο ευρώ και, αύριο, την ανάκαμψη της οικονομίας, ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται εκτός ρεαλιστικής βεντάλιας και περιπίπτει μοιραία στην αναξιοπιστία. Δημιουργεί ανασφάλεια αντί ασφάλειας. Εκχωρεί τη διαχείριση της ελπίδας στην κυβέρνηση και επιλέγει για τον ίδιο τη δικαίωση διά της επιβεβαίωσης χιλιαστικών προφητειών. Και όλα αυτά, για μια… χούφτα ψήφους. Γι? αυτό και έχει το «σκίσιμο» του Μνημονίου για πρωινό, την αναδιαπραγμάτευση για μεσημεριανό, για βραδινό την αναστολή. Και την «επόμενη μέρα», έτσι για αλλαγή, «κατάργηση του Μνημονίου το βράδυ των εκλογών». Μήπως, σατανική υποψία, έχει προεξοφλήσει την παραγωγή πρωτογενών πλεονασμάτων; Κατά τα φαινόμενα, αυτή είναι η μόνη εξήγηση.
Μνημόσυνο λοιπόν στο Μνημόνιο με ξένα κόλλυβα. Μια μη παραδεκτή πρακτική για την ελληνική κουλτούρα. Και σε κάθε περίπτωση ξένη με την υπερηφάνεια της Αριστεράς.