Μια από τις απόρροιες της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε είναι η πλήρης αποσάθρωση εννοιών και ιδεολογικών συνιστωσών που κυριαρχούσαν στην πολιτική μας ζωή, σχεδόν αδιάλειπτα, από την μεταπολίτευση και έπειτα.
Ο διαχωρισμός Αριστερά/Δεξιά έχει πάψει να νοηματοδοτεί πολιτικές συμπεριφορές όπως το έκανε στο παρελθόν. Ειδικά στα «χρόνια του μνημονίου», όρος που απεχθάνομαι γιατί καθυποτάζει τις πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές στην κόλλα μιας δανειακής σύμβασης, το δίπολο Αριστερά/Δεξιά, καταργήθηκε και πήρε την θέση του το πιο αναχρονιστικό , λαϊκιστικό , επικίδυνο και συνάμμα βαθιά συντηρητικό κατασκεύασμα : Μνημόνιο/Αντιμνημόνιο.
Σε αυτό το νέο δίπολο κατασκευάστηκαν πολιτικά μορφώματα , ανθρώθηκαν πολιτικές καριέρες και εκπαιδευτήκε η Ελληνική κοινωνία σε κάτι που δεν είχε ποτέ απωλέσει από το συλλογικό της DNA , τον διχασμό.
Σε αυτό το σημείο ο ρόλος της Αριστέρας, είτε έχει την μορφή του ΣΥΡΙΖΑ, είτε της «Κυβερνώσας Αριστέρας» της ΔΗΜΑΡ, είτε των «παπανδρεϊκών» του ΠΑΣΟΚ, είναι καταλυτικός. Είναι καταλυτικός όχι μόνο γιατί ο προοδευτικός χώρος , ιστορικά και νομοτελειακά πρέπει να είναι ένα βήμα μπροστά , αν όχι απο την κοινωνία, σίγουρα απο τους ιδεολογικούς του αντιπάλους, αλλά κυρίως γιατί με την συμπεριφορά της στην συντριπτική της πλειοψηφία, ανέδειξε συντηρητικά αντανακλαστικά, πολιτικούς αναχρονισμούς και τακτικισμούς μικροαστικού ψευτο-αριστερισμού που σπίλωσαν στο σύνολο της, την εικόνα που αυτός ο χώρος είχε διαχρονικά χτίσει μαζί με την Ελληνική κοινωνία.
Η αναχρονιστική εικόνα που αποπνέει η Αριστερά στις μέρες μας είτε αυτή είχε την εικόνα του αρχηγού της Αξιωματικής αντιπολίτευσης να συνεγελάζεται με ότι πιο συντηρητικό και παρωχημένο έχει να επιδείξει η κοινωνία μας, είτε η εικόνα ενός αξιοπρεπούς κόμματος όπως η ΔΗΜΑΡ να βολοδέρνει δημοσκοπικά και να εκλείπει ως κοινωνική αναφορά λόγω πολιτικών εγωισμών, δεν βοηθάει όχι απλά στην υπέρβαση του διπόλου μνημόνιο/αντιμνημονίο, αλλά και στην δημιουργία στην κοινωνία μιας μαγιάς προόδου που θα βρεθεί στην πρώτη γραμμή της επόμενης ημέρας.
ΥΓ- Η στάση Παπανδρέου στην συζήτηση στην Βουλή για το πολυνομοσχεδίο δείχνει για άλλη μια φορά το συντομότερο δρόμο για την πολιτική αυτοκαταστροφή. Κληρονομική αντίληψη σε έναν χώρο που ιστορικά ήταν απέναντι σε τέτοιες νοοτροπίες.