Δεν χρειαζόταν να περιμένουμε την κατάθεση του νέου – τέταρτου – μνημονίου στη Βουλή για να επιβεβαιώσουμε αυτά που ξέραμε από τις, επιλεκτικές έστω, διαροές των διαπραγματευτών. Ούτε και χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να βγάλει τα συμπεράσματά του. Αρκεί να είναι πολίτης αυτής της χώρας.

Όσο θα μειώνονται τα εισοδήματα, τόσο θα μειώνεται η καταναλωτική ρευστότητα και θα πολλαπλασιάζονται τα λουκέτα.

Όσο αυξάνονται οι φόροι, τόσο θα μειώνονται τα έσοδα και θα διογκώνεται το κίνημα «δεν μπορώ να πληρώσω».

Όσο θα αυξάνονται οι εισφορές, τόσο θα ξεμένουν από πόρους τα ασφαλιστικά ταμεία και θα κινδυνεύουν ακόμα κι οι κουτσουρεμένες συντάξεις που απέμειναν.

Όσο θα καθυστερούν, θα αναβάλλονται ή θα ματαιώνονται οι νέες επενδύσεις τόσο θα ακυρώνονται οι όποιες αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας.

Κάθε νέος επώδυνος συμβιβασμός αυτής της κυβέρνησης συνοδεύεται και από ένα συνδικαλιστικό τερτίπι, σαν αυτά που γινόντουσαν στα φοιτητικά αμφιθέατρα από την εποχή των οποίων υπάρχει… αίωνια αγωνιστική εμπειρία. Αυτή τη φορά το τερτίπι ονομάστηκε «αντίμετρα» και απευθύνεται κυρίως στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία που μάλλον δεν χρειάζεται πια τέτοια προσχήματα.

Το μνημόσυνο της ανάπτυξης ακολουθεί φυσιολογικά τον ενταφιασμό της.