Η 21η Απριλίου 1967 επεσε σαν κεραυνός, αλλά όχι εν αιθρία. Ο κεραυνός ήταν η κατάλυση με στρατιωτικό πραξικόπημα της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Αλλά δεν ήταν «εν αιθρία» γιατί η δημοκρατία και ο κοινοβουλευτισμός αμφισβητουντο από το 1965 με την αποστασία και την αγνοηση της λαϊκής κυριαρχίας από τον τότε βασιλιά Κωνσταντίνο. Στις 21 Απριλίου, μόλις άκουσα για το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, βγήκα στο δρόμο – παρά την απαγόρευση – μέχρι που είδα τα τανκς και γύρισα τρομαγμένος σπίτι μου.
Δεν πέρασαν δυο μηνες και εντάχθηκα στην Δημοκρατική Άμυνα. Πρακτικά η συμμετοχή μου στην Άμυνα συνίστατο στην μεταφορά με αυτοκίνητο στελεχών της Άμυνας , χωρίς ποτέ να μάθω ποιους μετέφερα…
Αργότερα το ’67 μετέσχα σε μία διακομματική αντιχουντική ενέργεια με συμφοιτητές μου, δηλαδή την αναγραφή συνθημάτων στο κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου. Στη μία μεριά φυλούσαν «τσίλιες» δύο αριστεροί συμφοιτητές μου , στην άλλη δύο (δημοκρατικοί) δεξιοί και στη μέση με αυτοκίνητο μία συμφοιτήτριά μου κι εγώ. Ένας – που ποτέ δεν έμαθα το όνομά του – με τρομερο αλμα μπήκε στο κτίριο του Πανεπιστημίου, έγραψε συνθήματα και πήδηξε έξω, μπήκε στο αυτοκίνητο και τον αφησαμε μακρια .
Το ’68 έγινε η απόπειρα εναντίον του δικτάτορα Παπαδόπουλου από τον ήρωα Παναγούλη. Η αποτυχία της με στενοχώρησε βαθύτατα . Μα φόβισε ιδιαίτερα και τους γονείς μου. Έτσι με « έδιωξαν» βιαστικά για την Αμερική όπου με είχαν δεχτεί για μεταπτυχιακά στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ.
Στην Βόρεια Καλιφόρνια κυρίως λόγω του πολέμου στο Βιετνάμ, μα μαζί και με αντίδραση στις φυλετικές διακρίσεις και στις διακρίσεις λόγω φύλου, υπήρχε αναβρασμός και συχνές διαδηλώσεις. Βρέθηκα να μετέχω σε αυτές και μάλιστα, με άλλους Έλληνες φίλους, προσπαθούσαμε να εισάγουμε και το θέμα της Ελλάδας ως θύμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Στην Β. Καλιφόρνια γνώρισα και τον Ανδρέα Παπανδρέου κι εντάχθηκα στο ΠΑΚ της περιοχής. Μάλιστα συνδιοργάνωσα και Αντίιμπεριαλιστικό Συνέδριο στο Στάνφορντ όπου μίλησε και ο Ανδρέας.
Αρχές του ’73 τελειώνοντας τις σπουδές μου, γύρισα στην Ελλάδα που έκανα και το στρατιωτικό μου. Αρχές ’74 μετά το στρατό έπιασα ξανά επαφη με το ΠΑΚ και μετέιχα στο Ινστιτούτο Προστασίας Καταναλωτών (προκάλυμμα του ΠΑΚ). Βγάζαμε ένα φυλλάδιο, την Απελευθέρωση και το κυκλοφορούσαμε – όσο μπορούσαμε.
Με συνέλαβαν 27 Μαρτίου του ’74 και βρέθηκα σε απομόνωση στο δεύτερο υπόγειο της Ασφάλειας Προαστείων όπου έμεινα δυόμισι μήνες. Δεν με χτύπησαν, παρ’ όλες τις έντονες ανακρίσεις. Η αγωνία μου ήταν πόσο θα μείνω μέσα αφού δεν ηξερα βέβαια πόσο θα κρατήσει η χούντα. Μετά με μετέφεραν στον Κορυδαλλό – το Χίλτον όπως λέγαμε συγκρίνοντάς το με την Ασφάλεια. .
Με ελευθερωσαν ανήμερα 24 Ιουλίου μεσημερι. Θυμάμαι έντονα πως είχα νιώσει βγαίνοντας γιατί ήταν σαν επαλήθευση του τραγουδιού του Σαββόπουλου («Δημοσθένους Λέξη») που τραγουδούσα κάθε βράδυ στην Ασφάλεια Προαστείων πριν κοιμηθώ στο πάτωμα .
Μόλις γύρισα σπίτι ο ανταποκριτής της Monde μου κανόνισε συνεντευξη που δημοσιεύτηκε στην πρώτη σελίδα της Monde με τίτλο «ATHENES J’ ai rencontre le premier prisonnier politique libere” δηλαδή «Αθήνα, Συνάντησα τον πρώτο απελευθερωθέντα πολιτικό κρατούμενο».
Ε, όλα αυτά, και πολλά άλλα τα θυμάμαι ακόμα, δεν βγαίνουν από την μνήμη.
Πηγή: www.tanea.gr