Στη ζωή μας υπάρχουν καταστάσεις και άνθρωποι που μας σημαδεύουν θετικά.
Συχνά η εμφάνιση τους μοιάζει με εύνοια της τύχης ή με ανέλπιστο δώρο.Η δε αναθύμηση της συνάντησης μαζί τους μας δίνει κουράγιο σε πολλές περιπτώσεις.
Η λειτουργία της αναθύμησηςτων συναντήσεωναυτών μου φάνηκειδιαίτεραχρήσιμη στην σχολική μου ζωή.
Το γιατί θα το καταλάβετε αμέσως.
Στο Δημοτικό είχα τέσσερεις δασκάλες και δυο δασκάλους. Όλες και όλοι πλην αυτής της Β Δημοτικού ξεχάστηκαν αφού αυτό που έβγαινε από την παιδαγωγική τους στάση ήταν η συνηθισμένη συμβατικότητα και αυστηρότητα που ήταν ο κανόνας πριν 60 χρόνια.
Τι να πρωτοθυμηθώ, τον ξύλινο χάρακα με την σιδερένια ακμή που χρησιμοποιούσε η δασκάλα της 3ης ; Ή την διαπόμπευση που μου έκανε η δασκάλα της τετάρτης επειδή έδειξα στο μάθημα της φυσικής ιστορίας ότι φοβούμουνα τα φίδια; Και αλλά πολλά. Δυστυχώς δεν είναι δραματική υπερβολή στο σχολείο υπέφερα.
Μοναδική εξαίρεση η δασκάλα της δευτέρας.
Πολύ νέα,χωρίς όμως να είναι το στυλ της ανάλαφρης χαρούμενης κοπελίτσας, της δασκάλας γούτσου- γούτσου που πολλοί γονείς επιθυμούν για τα παιδιά τους.
Ήρεμη, χωρίς να τσιρίζει, αν και όταν έπρεπε ανέβαζε τον τόνο της φωνής της και όταν χρειαζόταν έβαζε και καμιά τιμωρία αλλά τιμωρία λογική. Όχι από εκείνες τις παράλογες που τις κάνεις σαν βασανιστήριο και όχι σαν οφειλή επανόρθωσης. Κι έτσι όταν μια φορά με κράτησε μετά το τέλος του μαθήματος για να κάνω κάτι που είχα ξεχάσει δεν με ενόχλησε παρά το είδα σαν κάτι λογικό. Αφήστε που χαιρόμουνα που θα εμένα άλλη μια ώρα μαζί της.
Κι όταν με έστειλε στο γραφείο της διευθύντριας να φέρω κάτι, θυμάμαι πως με αντιμετώπισε εκείνη δείχνοντάς με σε κάποιους επισκέπτες λέγοντας με στόμφο «αυτός εδώ εχει τιμωρηθεί». Ογκώδης υπερβολικά χοντρή και με κότσο ήταν ο φόβος και ο τρόμος, όχι μόνο των μαθητών.
Αγνόησα την προσβολή και γύρισα στην τάξη εκεί όπου ένοιωθα ασφάλεια. Θυμάμαι πως όταν γύρισα εκείνη μου χαμογέλασε. Γιατί πάνω από όλα χαμογελούσε.Περισσότερο σαν υπομειδίαμα και σαν υποψία καλής διάθεσης.
Το χαμόγελο αυτό το ξαναείδα μετά από 60 ακριβώς χρόνια χάρις το Facebook. Σερφάροντας είδα μια φωτογραφία της να σβήνει τα κερακια των 84 χρόνων. Την είχε ανεβάσει η κόρη της. Εκτός από τις ευχές που έγραψα πήρα το θάρρος να την ρωτήσω αν η μητέρα της ήταν δασκάλα στο μικρό ιδιωτικό που πήγαινα τότε.
Αργά τη νύχτα ήρθε η απάντηση. Ναι! Ήταν αυτή και με θυμόταν Και σαν ανέλπιστη εύνοια της ζωής, μου έδινε το τηλέφωνό της λέγοντάς μου ότι της είπε να της τηλεφωνήσω αν φυσικά ήθελα.
Δίστασα αλλά μετά από δυο μέρες της τηλεφώνησα. Τι θα της έλεγα; Τι θα με ρωτούσε;
Με πήρατε από υποχρέωση με ρώτησε. Στον ενικό σας παρακαλώ εσείςείστε η δασκάλα μου και εγώ ο μαθητής. Κι όσο για αυτό που με ρωτάτε θέλω να σας πω ότι είσαστε το πρόσωπο εκείνο που διέσωσε την εμπιστοσύνη μου στην εκπαίδευση όσο κι αν βασανίστηκα στο σχολείο.
Επισκέψεις δέχεστε;
Φυσικά.
Την επισκέφθηκα στο μικρό της εξοχικό κάπου σε μια ερημιά της Αττικής.
Κι όταν την είδα και αρχίσαμε να μιλάμε ξαναείδα το χαμόγελό της.
Εκείνο το χαμόγελο που μιλούσε στην καρδιά μου σαν μικρό παιδί.
Και δεν θα το πιστέψετε, η επίσκεψη αυτή δεν με γύρισε 60 χρόνια πίσω παρά με γέμισε χαρά γιατί μιλώνταςανακάλυψα ενηλικος πια έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο. Μοιραστήκαμε απόψεις για το σήμερα και τη ζωή γύρω μας. Κι όσο κι αν είχε μικρύνει η απόσταση του χρόνου εκείνη ήταν η αγαπημένη μου δασκάλα κι εγώ ο μικρός μαθητής.
Η ζωή κρύβει ευχάριστες εκπλήξεις.