Μια από τις σημαντικότερες παθογένειες του πολιτικού μας  συστήματος και της Ελληνικής κοινωνίας είναι η έλλειψη διαλόγου και κουλτούρας συναίνεσης. Η απουσία μακρόπνοοης στραγητικής και στόχων από βασική δυσλειτουργία των πολιτικών μας κομμάτων έχει μεταλαμπαδευτεί σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνίας μας. Μια κοινωνία  που αδυνάτει στην συντριπτική της πλειοψηφία να χειραφετηθεί μέσα σε ένα πλαίσιο ορθολογισμού και αξιοκρατίας.

Η στενή σχέση της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος λαμβάνει ισχυρότερες διαστάσεις κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Μια πολιτική περίοδος που θα έπρεπε από την ουσία της να λειτουργεί ως εργαστήρι παραγωγής πολιτικής και προτάσεων για το μέλλον της πατρίδας μας έχει μετεξελιχθεί σε ένα μαφιόζικου-τύπου ξεκαθάρισμα λογαριασμών ,με ανταλλαγή ύβρεων , αστήρικτων κατηγοριών και καλλιέργειας φοβικών συνδρόμων.

Οι δύο κύριοι διεκδικητές της εξουσίας, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, αποφεύγουν όχι μόνο να μιλήσουν στοιχειωδώς  για το πως βλέπουν την έξοδο από την κριση με βάση έναν προγραμματικό σχεδιασμό αλλά να συνομιλήσουν στοιχειωδώς για πολιτική. Συνομιλούν με το στενά οριζόμενο κομματικό ως ακροατήριο ώσαν να είναι η Ελλάδα το κέντρο του κόσμου , αδυνατόντας να εξηγήσουν στους ψηφοφόρους τους ότι η κρίση στην Ευρώπη δεν αντιμετωπίζεται με όρους Ελλάδος , αλλά Ευρώπης.

Σε μια εποχή που ολοένα και περισσότεροι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι διαμαρτύρονται για την μονοδιάστατη λιτότητα που πνίγει την Ευρωπαική οικονομία στο σύνολο της , οι δύο κύριοι διεκδικητές της πρωθυπουργίας αναλώνονται σε ένα μίζερο παιχνίδι μικροπολιτικής , που χάνει την ουσία της εκλογικής αναμέτρησης. Την ίδια την χώρα.