Ηταν το 2010-2011 που στις πλατείες της χώρας κυριαρχούσε ένας Καρλ. Μόνο που αυτός δεν ήταν ο Μαρξ, αλλά ο Καρλ Σμιτ. Αυτός είναι που όριζε την πολιτική ως τη σφαίρα όπου διαχωρίζεται ο εχθρός από τον φίλο (ή θα τους τελειώνουμε ή θα μας τελειώνουν). Ο προφανής χαρακτήρας όλου αυτού του σκηνικού κάποτε θα αποκαλυπτόταν. Το ερώτημα ήταν, αν αυτό θα γινόταν πριν από την κατάρρευση της χώρας και την αποχώρησή της όχι απλά από το ευρώ, αλλά από τον δυτικό πολιτισμό ή έπειτα από αυτήν. Ευτυχώς για τους πολίτες αυτής της χώρας – είτε συνειδητοποιούσαν τον Ιούλιο του 2015 τους κινδύνους είτε όχι – έγινε πριν.

Αλλά από τη στιγμή που ανέλαβε τη διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και πολλές φορές ως αντίδραση στις πολιτικές του συρρίκνωσης των μεσαίων τάξεων, αλλά και ως αποτέλεσμα και μιας περιρρέουσας ιδεολογικής ατμόσφαιρας απαξίωσης της Αριστεράς εν συνόλω, άρχισαν να δυναμώνουν οι φωνές του κοινωνικού αυτοματισμού. Γι’ αυτές τις φωνές που κοινωνικά εκφράζονταν στον λεγόμενο «μεσαίο χώρο ή τον τρίτο πόλο» (αλήθεια δεν υπάρχουν πιο ανεπαρκείς όροι για να εκφράσουν την κοινωνική διαστρωμάτωση και τις ιδεολογικές ορίζουσες μιας εποχής) για την κρίση έφταιγαν οι φτωχοί, οι επιδοματούχοι, οι μη άξιοι κ.λπ. Είναι  αυτονόητο σ’ αυτές τις κατηγορίες να συμπεριλαμβάνονται και οι μετανάστες.

Ολη η βαρβαρότητα του κυνηγητού των μεταναστών από τις λεγόμενες «τοπικές κοινωνίες» που αντιμετωπίζει σήμερα η κυβέρνηση, είναι και απόρροια της νεοδημοκρατικής ρητορείας ως προβλήματος που το γέννησε η ελαφρότητα του συριζαϊκού «λιάζονται». Το πρόβλημα όμως είναι πολύ πιο βαθύ. Πίσω του κρύβεται η ευρωπαϊκή αδιαφορία αλλά και το ότι η ραγδαία συντηρητικοποίηση μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας δεν βρίσκει φιλελεύθερες απαντήσεις.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούν να τεθούν ως κυματοθραύστες αυτού του κύματος κοινωνικού αυτοματισμού ούτε το παλαιοντολογικό ΚΚΕ, ούτε το ναρκισσευόμενο ΜέΡA25, ούτε το κόμμα σουπερμάρκετ που είναι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε το ομφαλοσκοπούμενο Κίνημα Αλλαγής. Το ΚΙΝΑΛ εδώ και χρόνια αντί να αναλώνεται στο να πολεμά τους ανεμόμυλους του ανύπαρκτου νεοφιλελευθερισμού, θα έπρεπε να είχε «καβαλήσει» πάνω στο άλογο της σύγκρουσης με αυτόν τον αυτοματισμό και τον εθνικισμό. Φευ, δεν το έκανε.

Το πρόβλημα θα κληθεί να το λύσει – ελλείψει άλλων – ο κύριος Μητσοτάκης όχι ως Πρωθυπουργός, αλλά ως ένας κεντροδεξιός φιλελεύθερος που θα έπρεπε να ανησυχεί από τα «χοιρινά» του κ. Κυρανάκη και το hate speech του κ. Μπογδάνου. Οι φιλελεύθεροι ξέρουν πολύ καλά πως όσον αφορά το θρησκευτικό συναίσθημα, πρέπει να αποφεύγεται η προσβολή του άλλου – είτε τρώγοντας επιδεικτικά χοιρινό μπροστά σε μουσουλμάνους, είτε τρώγοντας προκλητικά μπριζόλες τη Μεγάλη Παρασκευή μπροστά στους χριστιανούς. Μέχρι να εμφανιστεί και κάποιος φιλελεύθερος σοσιαλδημοκράτης ηγέτης το βάρος στην προάσπιση του φιλελευθερισμού πέφτει στον κ. Μητσοτάκη. Η ζωή θα δείξει, αν το αντέχει.

Το βιβλίο του Γιώργου Σιακαντάρη «Το πρωτείο της Δημοκρατίας. Η σοσιαλδημοκρατία μετά τη σοσιαλδημοκρατία» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια