Η συνέντευξη του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ούτε για τη συνήθη «αντιδεξιά» κριτική προσφέρεται ούτε όμως και για υπερβολικούς ενθουσιασμούς.

Δεν μπορεί φυσικά να παραγνωρίσει κανείς ότι πρόκειται για εξαγγελίες του πιθανότερου επόμενου πρωθυπουργού της χώρας που έχει ανάγκη και το συντηρητικό κατά βάση στελεχικό του δυναμικό να συσπειρώσει αλλά και να προχωρήσει σε τολμηρές μεταρρυθμίσεις στην οικονομία αν θέλει να ελπίζει σε μια αναπτυξιακή πορεία της χώρας, όπως έχει από την αρχή διακηρύξει.

Από την άποψη αυτή, οι θέσεις του στα εθνικά θέματα αλλά και στα ευαίσθητα κοινωνικά θέματα ήταν απογοητευτικές, σε αντίθεση με τις προτάσεις του για την οικονομική ανασυγκρότηση που βρίσκονται σε θετική κατεύθυνση.

Σε θετική τροχιά είναι φαινομενικά και η θέση του για προγραμματική συνεργασία με άλλες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, ανεξαρτήτως της επίτευξης της κυβερνητικής αυτοδυναμίας της ΝΔ.

Δεν μπορεί, ωστόσο να παραγνωρίσει κανείς ότι η θέση αυτή κρύβει και μια προεκλογική προσπάθεια προσεταιρισμού ψήφων των δυνάμεων που καλούνται να συμπορευτούν μετεκλογικά.

Ας μην γελιόμαστε. Ουσιαστική πίεση στο συντηρητικό κορμό της ΝΔ δεν μπορεί να υπάρξει με αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Ο προοδευτικός χώρος πρέπει να ακούσει τα όποια θετικά μηνύματα Μητσοτάκη, δεν μπορεί να δώσει όμως λευκές επιταγές και μάλιστα μεταχρονολογημένες. Ας διαμορφώσει το δικό του μεταρρυθμιστικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση κι ας είναι έτοιμος να συμβάλλει στο γύρισμα της νέας σελίδας με βάσει μια προγραμματική συμφωνία.