Δεν υπάρχει στα ανθρώπινα επιστήμη των μελλόντων και των ενδεχομένων, δίδασκαν οι σοφοί μας. Γιατί έβλεπαν ότι ανάμεσα σε κάθε πρόβλεψη και στα γεγονότα που ακολουθούν μεσολαβούν πάντα τα απροσδόκητα αποτελέσματα της ανθρώπινης πράξης.
Αυτό ξεχάσαμε όταν, πριν δύο χρόνια προβλέπαμε, σχεδόν με όρους «ιστορικής αναγκαιότητας», την αποτυχία οποιουδήποτε εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Και βεβαίως, το παρελθόν φαινόταν να μας «δικαιώνει». Αφού, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ηγείτο ενός αρχαϊκού πολιτικού χώρου, που ερχόταν από το παρελθόν ως «συνωστισμός» πελατειακών και οικογενειακών δικτύων. Με κληρονομικούς μάλιστα «φεουδάρχες», οι οποίοι – κατά τις «προβλέψεις» μας - δεν θα επέτρεπαν κανένα εκσυγχρονιστικό εγχείρημα που θα έβγαζε τη χώρα από το «επιχώριο πνεύμα» και την πελατειακή λογική, που κρατούσαν τη χώρα καθηλωμένη σε σχήματα του παρελθόντος.
Ώσπου ήρθε η ανθρώπινη πράξη να μας διαψεύσει. Διότι, αρκούσε η συγκρότηση της κυβέρνησης, δηλαδή η «πράξη» που μεσολάβησε ανάμεσα στις δυσοίωνες προβλέψεις μας και στα γεγονότα, για να έρθει το απροσδόκητο: με το πολιτισμικό «σοκ» που προκλήθηκε, αποτράπηκε κάθε απόπειρα των παλαιοκομματικών φεουδαρχών να γυρίσουν προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας.
Για να βρεθούμε έτσι μπροστά σε ένα δεύτερο απροσδόκητο: Για πρώτη φορά οι πολίτες αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι μπορεί να υπάρχει πραγματικά μία «άλλη πολιτική». (Όχι βεβαίως αυτά που εννοεί η δημαγωγική κενολογία όσων αναπληρώνουν την απουσία κάθε πολιτικής, με την φράση «άλλη πολιτική»).
Δηλαδή η πολιτική, η οποία απελευθερώνει από την τυραννία τόσο των φεουδαρχών της μίας παράταξης, όσο και των κομματικών μηχανισμών της άλλης.
Μία πολιτική, με άλλα λόγια, που εισάγει κανόνες και λυτρώνει την κοινωνία από τον εξευτελισμό του «παλαιοκομματικού» ή «προοδευτικού» ρουσφετιού.
Πρόκειται για την «στιγμή» που η ιστορία δεν μας έφερε αντιμέτωπους μόνον με το απροσδόκητο, αλλά και με το παράδοξο. Διότι αυτή ακριβώς η απελευθέρωση της κοινωνίας από τον εξευτελιστικό πελατειασμό, ήταν η «γενετική επαγγελία» της αριστεράς.
Η οποία - ως ΚΚΕ βεβαίως και προτού αυτό μετατραπεί αποκλειστικά σε αυτιστική «παραεκκλησιαστική» οργάνωση - «…υπήρξε κάποτε εκσυγχρονιστικός παράγοντας σε μια κοινωνία οικογενειακών και πελατειακών δικτύων» όπως, με επιστημονική αμεροληψία, έγραψαν οι Θ. Βερέμης – Ι. Κολιόπουλος («Νεότερη Ελλάδα», «Παττάκης»).
Και το παράδοξο γίνεται αφόρητο για την αριστερά, όταν διαπιστώνει ότι αυτός τον οποίο κατηγορούσε συστηματικά ως γέννημα των «οικογενειακών και πελατειακών δικτύων» - το πράττει συνεχώς ο κ. Τσίπρας - αναδεικνύεται στον «εκσυγχρονιστικό παράγοντα», που επιχειρεί την κατάργησή τους! Με άλλα λόγια, όταν διαπιστώνει ότι αυτός υλοποιεί την δική της «γενετική επαγγελία». ( Αντίστοιχες «πανουργίες της ιστορίας» γέννησαν και την ίδια την αριστερά).
Και με την ίδια επιμονή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπηρετεί το σχέδιο εισόδου της χώρας στη νεωτερικότητα με τον εκσυγχρονισμό της, η αριστερά ανέλαβε να υπερασπιστεί το αρχαίο καθεστώς.
Ένα μόνον παράδειγμα φωτίζει την πραγματικότητα: Η κρατική γραφειοκρατία, αυτή η φοβερή «εξουσία του κανενός» πάνω στην κοινωνία κατά την «αρεντική» διάλεκτο, κατέληξε να υπηρετεί έναν μόνον σκοπό: Την αυτοσυντήρηση και την αναπαραγωγή της. Γι? αυτό και θεωρεί - ιδίως μάλιστα στην εκπαίδευση - ότι δεν χρειάζεται καμία αξιολόγηση.
Στην εκσυγχρονιστική λοιπόν απόπειρα αξιολόγησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, ώστε το δημόσιο να γίνει από τύραννος υπηρέτης των πολιτών, απαντά η «πανουργία της ιστορίας». Αφού αντιστρέφονται οι ρόλοι και η αριστερά, επιλέγοντας την υπεράσπιση του αρχαίου καθεστώτος, αναλαμβάνει τα καθήκοντα της παραδοσιακής πελατειακής δεξιάς. Ώστε, ως «διπλωματικός επιτετραμένος» επί γης της προόδου, να αντισταθεί σε κάθε αξιολόγηση. Έχει μάλιστα έτοιμες και τις λέξεις που θα εκφωνήσει: «γαλέρες» και «ολοκαύτωμα»! Η ιστορία έχει κέφια…
Πηγή: www.tanea.gr