Η συνάντηση με το ξεκίνημα της χρονιάς του 2017 Μητσοτάκη-Ρέμου, αν θέλει κανείς να ασχολείται με την… φολκλορική Ελλάδα, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Ας αναρωτηθούμε: μας απασχολεί ως σύμπτωμα ή ως θέμα ουσίας; Αφορά την πολιτική ή τον πολιτισμό; Είναι ένα από τα σημεία τού lifestyle ή η άποψη του «πολιτικού πολιτισμού», κατά την άποψη της Νέας Δημοκρατίας; Πολλά ερωτήματα μπορούν να τεθούν σε μια τέτοια συνάντηση μεταξύ τού Προέδρου τής αξιωματικής αντιπολίτευσης, που επιδιώκει να μαζέψει υπέρ του όλα όσα στοιχεία θεωρεί πως τον καθιστούν «σοβαρό», και ενός δημοφιλή τραγουδιστή, από εκείνους που πρυτανεύουν στο σύγχρονο χρηματιστηριακό τραγουδιστικό νταλαβέρι που ίσως να εκπροσωπεί αισθητικά τη σύγχρονη μορφή ενός κόσμου ευρύτατου. Εκείνου του μαύρου χρήματος που ρέει άφθονο, ακόμα και σήμερα, κατά τη διάρκεια ζωντανών εμφανίσεων σε μαγαζιά της Μυκόνου και όχι μόνο, αλλά και σε διάφορες μπίζνες επί του τραγουδιού, που αν δεν παράγει ζεστό χρήμα, τουλάχιστον ετοιμάζει πάντα το κλίμα για να παραχθεί στο εγγύς μέλλον… Πάντως, ο εν λόγω τραγουδιστής, ανεξάρτητα από τη δική μου τοποθέτηση, είναι ένας έξυπνος άνθρωπος και κρατάει τα σκήπτρα τού ελαφροπόπ ειδώλου τα τελευταία 25 χρόνια. Γνωρίζει το λαϊκό πάλκο και τις λεπτομέρειες τής νυχτερινής πίστας, όπως πολύ λίγοι μέσα στο σημερινό κουρμπέτι αυτής τής ειδικής δουλειάς, ανάμεσα σε τόσους ομόηχους συναδέλφους του και πρυτανεύει, έχοντας αναχθεί σε σήμα κατατεθέν στο είδος του, μέσα στον πολτό της νυχτερινής μπίζνας…
Ας επανέλθουμε στο θέμα μας όμως.
Η συνάντηση Μητσοτάκη-Ρέμου έγινε-λέει-με πρωτοβουλία τού τραγουδιστή. Ο πολιτικός αρχηγός το δέχτηκε αμέσως, δίχως δεύτερη κουβέντα. Θεωρήθηκε «υψηλή συνάντηση», από εκείνες που δεν πρέπει να περνούν απαρατήρητες… Όποιος προσπαθεί να αντιληφθεί τη σπουδαιότητα θα δυσκολευτεί, αφού ο τραγουδιστής δήλωσε αμέσως πως δεν έχει πολιτικές βλέψεις και δεν τον ενδιαφέρει η πολιτική. Αυτό είναι μια καλή είδηση… Επίσης, δεν άφησε να φανεί καμία πολιτική του προτίμηση. Ένας απολιτίκ δημοφιλής τραγουδιστής, σήμερα, ίσως κάνει περισσότερο γκελ από τη συνήθη περίπτωση ενός πολιτικοποιημένου…
Ο απολιτίκ λοιπόν, προχώρησε σε μια συνάντηση με τον Μητσοτάκη για να μιλήσει-λέει-για τα προβλήματα των συναδέλφων του τραγουδιστών, «στις δύσκολες αυτές εποχές που ζούμε…». Με βάση αυτή την εικόνα, εμάς τι λόγος μάς πέφτει; Πού είναι το πρόβλημα; Γιατί μάς προκαλεί μια τέτοια συνάντηση και γεμίζει το διαδίκτυο;
Αγαπητοί μου, αυτές οι «συναντήσεις» καλλιτεχνών και Προέδρων «μυρίζουν» κάτι παραπάνω από μια συνήθη συνάντηση. Το φλερτ υψηλόβαθμων πολιτικών στη χώρα μας με δημοφιλείς ηθοποιούς-τραγουδιστές και προσωπικότητες, λαμβάνουν χώρα για να φανεί στο πόπολο η σχέση τού κόμματος με τις… τέχνες και τα Γράμματα (ανάθεμά τες…). Καμαρώνουν οι αρχηγοί και αρχηγίσκοι, πως έχουν πιάσει το μεγάλο ατού απ’ τα κέρατα. Ο κόσμος θα τους ανταμείψει με ψηφουλάκια. Ψάξτε στο παρελθόν και διαπιστώστε τού λόγου το αληθές.
Όταν ένας αρχηγός κόμματος δεν διστάζει να συναντηθεί συμβολικά με τον μεγάλο λαϊκιστή τής παρακμής τής ελληνικής σύγχρονης τραγουδοποιίας, ο οποίος έχει στο βιογραφικό του και τη μελανή σελίδα τής 23/7/2013 σε ένα από τα ξεφαντώματα-μπίζνες στη Μύκονο, όπου έρρεε η σαμπάνια και η χλιδή και όπου ξεστόμισε: «Αυτά θα δει ο Σόιμπλε και θα περπατήσει ο άνθρωπος. Θαύμα παιδιά! Σηκώθηκε ο Σόιμπλε και περπάτησε ο πούστης… !» (Για την ιστορία να προσθέσω πως την επόμενη μέρα ανακάλεσε λέγοντας πως παρεξηγήθηκαν τα λεγόμενά του… Ως συνήθως.)
Δεν ξέρω αν, μετά από αυτά τα καταγγελτικά, μένει κάποια ουσία που θα ήταν ωφέλιμη για τη δική μας συνείδηση. Ποιος ωφελήθηκε από τη συνάντηση; Η Ν. Δημοκρατία; Ο τραγουδιστής; Ο κλάδος των τραγουδιστών και το ελληνικό τραγούδι «που χτυπιέται αλύπητα από τα μνημόνια;» Ποιος κέρδισε ή έχασε από τη συνάντηση; Ο νέος αρχηγός που ήθελε να δώσει το «αισθητικό» στίγμα του; Ο τραγουδιστής που επιδίωξε να συναντήσει έναν υψηλά ιστάμενο, για να προκαλέσει την προσοχή των ΜΜΕ; Να θυμίσω στον κο Μητσοτάκη πως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο αποκαλούμενος και Εθνάρχης) συναντιόταν συχνά με τους Μάνο Χατζιδάκι, Δημήτρη Χορν, Ελύτη, Σεφέρη, Μόραλη, κα. Μας λέει τίποτα αυτή η θύμηση; Μήπως δείχνει αχανή ποιοτική διαφορά;
Έχω μπει σε τέτοιες σκέψεις με βασικότερη εκείνη πως το αξιολογότερο και βαθύτερο ελληνικό τραγούδι κινδυνεύει να βρεθεί στη λήθη. Κινδυνεύει να ξεχαστούν οι αξίες που το έθρεψαν, η σπουδαία ρίζα που το συνέδεε με τις μνήμες και τις ιστορίες, τις εποχές, τους δημιουργούς που έσκυψαν μαζί με τους ποιητές και πρόσθεσαν στα τραγούδια λόγο, ψυχή, συναίσθημα, καταγραφή των γεγονότων, αποδίδοντας το ζητούμενο πνεύμα τής κάθε εποχής. Δεν το έκρυψαν σαν να ήταν ντροπή, αλλά το φανέρωσαν και το έκαναν σημαία και νέο πνευματικό εργαλείο. Στην εποχή μας, μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότερο το ηχητικό μόρφωμα (που «εκπροσωπείται» από τον Ρέμο και άλλα καλά παιδιά της πιάτσας…) τείνει να «αντικαταστήσει» το σημαντικό ελληνικό τραγούδι, με το είδος αυτό που αποτείνεται σε έναν ευρύ κοινωνικό πολτό με θολά και ομιχλώδη παιδευτικά χαρακτηριστικά.
Δεν μπορώ να γνωρίζω την πορεία και την εξέλιξη των πραγμάτων… Δεν ξέρω τις αντοχές των πνευματικών υλικών του 20ού αιώνα, μέσα στους ανεμοστρόβιλους και τα τσουνάμι τού 21ου. Μέσα από μια «άλλη ζωή», όπως διαμορφώνεται και ορθώνεται μπροστά μας. Εάν η Εκπαίδευση, στο σύνολό της, μπορέσει να κρατήσει τις αξίες τού παρελθόντος χρόνου, υπάρχουν ελπίδες πως θα κρατήσουμε τη βάρκα στη φουρτούνα. Διαφορετικά, δεν θα ήθελα να προλάβω κάποια ημερομηνία λήξης των παλαιών και άξιων υλικών, όπως σηματοδοτούν τέτοιες θλιβερές συναντήσεις σαν εκείνη των Μητσοτάκη-Ρέμου…