Μερικές αποφάσεις της δικαιοσύνης απέκτησαν ιστορικά ένα ειδικό βάρος που ξεπερνάει τα στενά όρια του αντικειμένου της υπόθεσης και των προσώπων τα οποία αφορούν. Αποτελούν κατά μια έννοια και ένα συμβολικό δεδικασμένο.
Ένα τέτοιο, αρνητικά συμβολικό πρόσωπο είναι αδιαμφισβήτητα ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Ο μεγαλύτερος μεταπολεμικά κατά συρροήν δολοφόνος και «ιδεολόγος» τρομοκράτης έτυχε, από την παράδοσή του και μετά, όλων των ευεργετημάτων του δημοκρατικού πολιτεύματος, τόσο κατά τη διάρκεια της δίκαιας δίκης της οποίας έτυχε, όσο και κατά την πολυετή κράτησή του μέχρι σήμερα, τις συνθήκες της κράτησής του, τις άδειες εξόδου κλπ.
Η απόφαση για την μεταγωγή του σε αγροτικές φυλακές ανοιχτού τύπου, που πήρε η επιτροπή μεταγωγών του υπουργείου δικαιοσύνης, απόφαση που ελήφθη όχι στα πλαίσια της «αναδιοργάνωσης του σωφρονιστικού συστήματος», όπως ισχυρίζεται ο υπουργός αλλά κατόπιν αιτήματος του ίδιου του κατάδικου, έρχεται να επιβραβεύσει στην ουσία την αμετανόητη στάση του δολοφόνου-τρομοκράτη στέλνοντας στην κοινωνία επικίνδυνα μηνύματα για την αξία του δικαιώματος στη ζωή.
Αν σκεφθεί κανείς ότι στις αγροτικές φυλακές, λόγω της προσφοράς εργασίας, κάθε μέρα έκτισης της ποινής μετράει διπλά, θα μπορούσε να θεωρήσει ότι οι ζωές που αποφάσισε να αφαιρέσει ο Κουφοντίνας μειώνονται στο μισό!