Την αλμυρή λαϊκή ρήση του (ευπρεπισμένου) τίτλου θυμήθηκα καθώς διαβάζω τις πλειοδοσίες σε λόγια για την υποτιθέμενη παράδοση της πολιτιστικής κληρονομιάς μας στα σκυλιά του Υπερταμείου. Ιδού πως συνειδητοποίησα τον φαινομενικά περίεργο συνειρμό.
Το λεγόμενο Υπερταμείο, έτσι όπως το μελέτησα μέσα από ιδρυτικά του κείμενα και όχι από τις σχολάζουσες φήμες, πιστεύω ότι είναι ένα από τα θετικότερα σημεία των όσων μας επέβαλλαν οι θεσμοί. Μπορεί να χρειάζεται βελτιωμένο σχεδιασμό, αλλά δεν παύει να είναι καλό εργαλείο ορθολογικής αξιοποίησης της ιδιωτικής περιουσίας του δημοσίου, που μέχρι τώρα είτε μένει αδρανής, είτε καταπατείται από έξυπνους, είτε διατίθεται στα πλαίσια διαφόρων ρουσφετιών για να μη αναφερθώ και στις κακές συνήθειες ενίων διεφθαρμένων διαχειριστών της. Το Υπερταμείο, έχει σαφέστατη καταστατική αποστολή να διασώσει και να αξιοποιήσει παραγωγικά αυτή την τεράστια δημόσια περιουσία. Τι αντίρρηση μπορεί να έχουμε στην παραγωγική αξιοποίηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς? Βέβαια, κάθε είδος κεφαλαίου χρειάζεται και την δέουσα μεταχείριση με την εφαρμογή των κατάλληλων όρων και περιορισμών. Αυτονόητο. Δηλαδή είναι προσβολή της Ακρόπολης το ότι κόβονται εισιτήρια από τους επισκέπτες της? Και είναι προς κακού να εφαρμοστεί ένα σύστημα ηλεκτρονικό που θα κόβει τον βήχα των διαφόρων πονηρών? Ας έλθουμε στα συγκαλά μας!
Ας θυμηθούμε ότι η πρώτη απόπειρα συμμαζέματος της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου έγινε επί Σημίτη, με εκτελεστή τον πετυχημένο Γενικό Γραμματέα ΔΕΚΟ καθ. Δημήτρη Παπούλια. Ο Παπούλιας μάλιστα εξέδωσε αργότερα ένα εξαιρετικά ενδιαφέρουν βιβλίο με τις σκέψεις του για το θέμα, που φέρει τον εκφραστικό τίτλο «Χρυσάφι είναι το Δημόσιο». Το συνιστώ ως πλήρες φάρμακο ενάντια στη Μεταφυσική της «Δημοσιοπληξίας».
Όμως, όλος αυτός ο ορυμαγδός μου γέννησε μια γενικότερη απορία, την εξής: Τα μνημόνια είναι συμφωνίες που υπογράφονται από την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση και τους «θεσμούς». Σαφές. Προβλέπει μέτρα τα οποία υποτίθεται ότι πρέπει να ληφθούν είτε για την βελτίωση της συμπεριφοράς των ελληνικών πρακτικών, είτε για την διασφάλιση των συμφερόντων των δανειστών, είτε και συνδυασμούς των δύο. Οι πολιτικοί μας έχουν άραγε ασχοληθεί συστηματικά με την διάκριση των σχετικών διατάξεων στις τρείς αυτές εξαιρετικά σημαντικές κατηγορίες; Και αν έχουν, γιατί δεν ανακοινώνουν ευθαρσώς τα αποτελέσματα της έρευνάς τους στο εκλογικό κοινό τους; Μήπως φοβούνται παρεξηγήσεις ή θεωρούν τους εκλογείς «μάζα» που μπορούν να διαχειριστούν με τις γνωστές ακυριολεξίες του λαϊκίστικου ρεπερτορίου?
Καταλαβαίνω τον φόβο να παρεξηγηθεί η αντικειμενικότητα και η ειλικρίνειά των αντιπολιτευομένων αν, από τις έρευνες αυτού του είδους, επισημανθούν ανάμεσα στα πολλά άτοπα και κάποια θετικά «μέτρα». Αφού δύο μνημόνια υπογράφτηκαν από τον πράγματι καταστροφικό Σύριζα, πώς να συνηγορήσουν σε μέτρα που έτσι θα πιστωθεί ο αντίπαλός τους? Ναι, αλλά με αυτή τη λογική της συνολικής απόρριψης, αναπόφευκτα έρχονται στην θέση του ανόητου καλόγερου. Αύριο- μεθαύριο που θα είναι στην κυβέρνηση με ποια λογική θα έχουν απορρίψει μέτρα που θα είναι χρήσιμα και αναγκαία για την ανάταξη της χώρας?
Σο κάτω-κάτω, ας πιστώσουν τα θετικά στους εταίρους και ας χρεώσουν τα εσφαλμένα στον ΣΥΡΙΖΑ. Θεμιτό. Εκτός αν φοβούνται και κάτι άλλο ακόμη. Δηλαδή μη τύχει και φανούν ….κατηραμένοι ευρωπαϊστές!
Αν και αυτό κρύβεται πίσω από την αντιπολιτευτική θολούρα, τότε Ζήτω που Καήκαμε!