Να ξεφύγουμε για λίγο από τα «τρέχοντα» και τόσο σημαντικά εξάλλου, π.χ., Ρεπούση, γενοκτονία, νερό αγαθό ΕΥΑΘ, Παπακωνσταντίνου, Τούρκοι σκυλιά αφήστε τα παιδιά… και άλλα τέτοια. Να ξεπεράσουμε για λίγο και το σκόπελο της κυρά-Λαγκαρντ, που είπε, είδατε που σας το ’λεγε ο Τσίπρας; Δίκιο είχε το παλληκάρι, όχι στο 2008, αλλά όπου θέλετε θα γυρίσετε. Και φυσικά, τους λάτρεις του καθημερινού μετρήματος του χρέους και της δημοσιονομικής μας μιζέριας…
Θα σας πω μιαν ιστορία για το Λουγκάνο. Το γνωρίζετε όλοι σας…
Μπράβο, έτσι θέλω. Πάμε παρακάτω λοιπόν.
Εκεί, λοιπόν, πήγε κάποια μέρα η πρόταση από την Μάρτα Άλγκεριχ για να οργανώσει ένα πρόγραμμα με βάση τη μουσική της. Συντομίας χάριν, θα έρθουμε 12 χρόνια μετά. Ο τοπικός δήμος αποδέχτηκε φυσικά την πρόταση και δε ρώτησε ποτέ, πόσα θα βγάλουμε εμείς καλέ κυρία… Ούτε φυσικά σκέφτηκε, θα το χώσουμε σε κανένα προγραμματάκι, να τα πάρουμε από το Υπ. Πολιτισμού, να διορίσουμε και μερικά παιδιά δικά μας, ρε παιδί μου, να βγάλουμε κι εμείς τίποτις από εισιτήρια, εκτυπωτικά και άλλα τέτοια χουβαρνταλίκια…
Στο σήμερα, λοιπόν, στις 9 Ιουνίου αρχίζει το Άλγκεριχ πρότζεκτ και τελειώνει στις 3 Ιουλίου. Για την περιοχή, είναι αρχή σεζόν τουριστικού ενδιαφέροντος, δια ταύτα και η αναφορά μου στο γεγονός. Πέρσι είχε περισσότερες από 35.000 επισκέπτες. Φέτος έχουν κληθεί περισσότεροι από 50 σολίστες υψηλού κύρους απ’ όλον τον κόσμο. Θα έχει πολύ λίγα κονσέρτα με την ορχήστρα της Ιταλικής Ελβετίας και όλες οι άλλες εκδηλώσεις για το κοινό είναι συναυλίες μουσικής δωματίου, άρα δεν απαιτούν υποδομές και χώρους μεγάλους και πολυδάπανους. Επίσης οργανώνονται και κάποια μαθήματα, πολύ υψηλού επιπέδου φυσικά, για 11 ή 12 μέρες, ανάλογα με το όργανο και στο τέλος Ιουνίου δίνουν και οι «μαθητές» κάποιες συναυλίες.
Όλα αυτά περί τα οποία ομιλούμε, είχαν έναν πολύ υψηλό τζίρο για την πόλη και την τοπική οικονομία. Διότι αντιλαμβάνεσθε και την οικονομική κατάσταση των επισκεπτών, οι οποίοι, πλην των μαθητών των μάστερκλας, δεν είναι όλη μέρα στη μουσική. Και γυρνάνε στην περιοχή, και απολαμβάνουν τις διακοπές τους και άρα, ξοδεύουν. Όλη η πόλη και οι επιχειρηματίες, συγκρότησαν ένα κλάστερ, υπέγραψαν ένα σύμφωνο ποιότητας και συνεργασίας, εκδώσανε μια κάρτα για την πόλη που όποια επιχείρηση έχει το σήμα της κάρτας προσφέρει εκπτώσεις 20% και πάει λέγοντας…
Νομίζετε ότι η Κέρκυρα έχει κάτι τις να ζηλέψει από το Λουγκάνο; Τίποτε απολύτως. Μήπως πάλι νομίζετε ότι έχουν να ζηλέψουν κάτι οι Πρέσπες; Όπου ο άθλιος αξάδερφος της Μιμής και οι επίγονοί του έριξαν τα εκατομμύρια της αρκούδας, επιδοτώντας το τίποτε; … Και από την άλλη, έχετε την εντύπωση ότι ο Λεωνίδας Καβάκος έχει λιγότερες δυνατότητες να προχωρήσει σε κάτι αντίστοιχο; Ή μήπως νομίζετε ότι η Σόνια Θεοδωρίδου δεν θα μπορούσε να προσελκύσει μουσικούς υψίστου επιπέδου, οπουδήποτε στη χώρα μας…
Προς Θεού, μη νομισθεί ότι ομιλώ περί φεστιβάλ και εξόδων… Διότι έχουμε σοβαρότερον της γηπεδικής συναυλίας φεστιβάλ, με μετακλήσεις, πολλές ή λιγότερες, πάντως κόστη, αμοιβές κ.λπ. Που δεν μπορούν να αντέξουν οι τοπικές οικονομίες αφ’ εαυτών. Διάβαζα δε για ένα επίσης πολύ σημαντικό γεγονός που οργανώνει η Μπογιατζίεβα στο Παρίσι, για νέους πιανίστες, μέχρι 17 ετών, με τον τίτλο Από τον Μπαχ στην τζαζ, όπου φέτος συμμετείχαν περισσότερα από 25 ελληνόπουλα.
Εάν νομίζουμε ότι η ανάπτυξη είναι τίποτε περίεργες και εξωγήινες διαδικασίες και πράσινα άλογα, είστε γελασμένες και γελασμένοι. Με δουλειά, ποιότητα και προσοχή έρχεται, αλλά έχοντας αποβάλει αυτό το αρχοντοχωριάτικο που μας κύλησε χρόνια τώρα και ψάχνουμε μέγαρα και βίλες με πισίνες μοναχά – και φυσικά, επιδοτούμενο τουρισμό…