Η δήλωση του κ.
Τσίπρα ότι σε περίπτωση «δεύτερης
φοράς αριστερά» δεν θα αρκεστούν στην κυβέρνηση, αλλά θα ελέγξουν και τους «αρμούς της εξουσίας», που πάει να πει
πως θα καταργήσουν την διάκριση των εξουσιών, βεβαίως ήταν επανάληψη της παλιάς
επιθυμίας της συζύγου του. Όταν η Κα Μπαζιάνα, ζηλεύοντας την εξουσία της
Έλενας Τσαουσέσκου, παραπονιόταν ότι «ο
ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, αλλά δεν πήρε την εξουσία».
Ταυτόχρονα όμως εξέφραζε την περιφρόνηση στην δημοκρατία, που
χαρακτηρίζει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ως κατάλοιπο της σταλινικής τους «παιδείας».
Και η έκδηλη αυτή περιφρόνηση
στην δημοκρατία, μας έκανε να
πιστέψουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε πραγματικό κίνδυνο ολοκληρωτισμού.
Διότι κάναμε το λάθος
να νομίσουμε, πως ο
ολοκληρωτισμός είναι θέμα διακηρύξεων ή μηχανισμών ή έστω συζυγικών επιθυμιών.
Ενώ ο ολοκληρωτισμός
δεν στηρίζεται ούτε σε μηχανισμούς εξουσίας, ούτε σε δηλώσεις των εραστών της
εξουσίας, ούτε καν στις επιθυμίες συζύγων των ηγεμόνων.
Ο ολοκληρωτισμός στηρίζεται
– πριν απ? όλα – στον λαό, ο οποίος έχει μετατραπεί σε «μάζα». Όταν πλέον ο αφοσιωμένος
«μαζάνθρωπος» καταθέτει την ψυχή του στον ηγέτη και στον ολοκληρωτικό μύθο που
αυτός ενσαρκώνει, αδιαφορώντας για την πραγματικότητα, τον εαυτό του, τους
οικείους του και το συμφέρον του.
«Το πιο ανησυχητικό στοιχείο
του ολοκληρωτισμού, είναι μάλλον η γνήσια ανιδιοτέλεια των οπαδών του»,
γράφει η Χ. Άρεντ («Ολοκληρωτισμος», εκδόσεις «Ευρύαλος» και εσχάτως
«Νησίδες»). Και είναι τέτοια η αυτοεγκατάλειψη και η «ανιδιοτέλεια» του «μαζανθρώπου»,
ώστε μπροστά σ? αυτόν «….ένας χριστιανός
μοναχός, μοιάζει με άνθρωπο απορροφημένο στα εγκόσμια». (Χ. Άρεντ, ο.π.).
Όποιος λοιπόν έχει
επαφή με την πραγματικότητα, αντιλαμβάνεται αμέσως ότι στον «λαό» του
ΣΥΡΙΖΑ, λείπει απολύτως η «ανιδιοτέλεια»
του «ολοκληρωτικού μαζανθρώπου» που περιγράψαμε.
Αφού ως κόμμα
εξουσίας συγκροτήθηκε κυρίως από «ομάδες συμφερόντων», με μοναδικό κριτήριο
το στενό συμφέρον των μελών τους, εις βάρος της κοινωνίας.
Είναι δηλαδή προϊόν ενός «κινήματος προνομιούχων», για την
διασφάλιση της νομής τους πάνω στα δημόσια αγαθά.
Δεν είναι τυχαίο
ότι δύο ήταν οι αφετηρίες του «κινήματος», μέσα από το οποίο κυοφορήθηκε ο
ΣΥΡΙΖΑ:
Η πρώτη ήταν το αντικοινωνικό
κίνημα «δεν πληρώνω». Με σαφές μήνυμα, «να
πληρώσουν οι άλλοι»!
Η δεύτερη ήταν η
«εξέγερση» των προνομιούχων στρωμάτων των ΔΕΚΟ, των ευνοημένων του
δημοσίου, των συντεχνιών που νέμονται δημόσια προνόμια, αλλά και κάθε
παρασιτικού στοιχείου, για να διαιωνίσουν την «τυραννία των λόμπυ».
Αυτός λοιπόν ο
ανθρώπινος τύπος του απόλυτου ιδιώτη, του κυνικά καθηλωμένου
στα «νιτερέσσα» του – που θυμίζει τον πραματευτή από τον Μωρηά στην «Βαβυλωνία»
- και για τον οποίο, ακόμη και οι πλέον στοιχειώδεις υποχρεώσεις προς την
κοινωνία είναι, σύμφωνα με μία έξοχη διατύπωση του Καστοριάδη, μία «απαίσια αγγαρεία, που
μοιραία κακοδαιμονία τον εμποδίζει να αποφύγει», μόνον ολοκληρωτικό καθεστώς δεν μπορεί να στηρίξει.
Άλλωστε «αγωνίζεται» για να χρηματοδοτήσουν οι άλλοι την
πρόωρη σύνταξή του και για την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Τυπικός δηλαδή όχλος
συμφερόντων.
Άρα, χωρίς την ανιδιοτελή
«ολοκληρωτική μάζα», είναι απολύτως ακίνδυνο κάθε σταλινικό παραλήρημα του κ.
Τσίπρα. Και η απειλή του είναι μόνον ρητορική. Όπως ακριβώς ρητορική είναι και
η ιδιότητά του ως «οικολόγου», ενώ είναι οπαδός της ρύπανσης με λιγνίτη…
Αλλά το τελευταίο ανήκει κυρίως στους γελοιογράφους.
Πηγή: www.tanea.gr