Χρεοκοπήσαμε κι αντί να ανοίξουμε νέο μαγαζί βρίζουμε το σύμπαν για την ατυχία μας. Γελοία κατάσταση. Αλλά δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά. Κι όμως, κι  άλλοι λαοί υπέστησαν ολοκληρωτική ήττα σε κάποια φάση της Ιστορίας τους, αλλά κάποια στιγμή αποφάσισαν να σταθούν στα πόδια τους και το πέτυχαν. Μήπως είμαστε πράγματι ανάδελφο έθνος και γιαυτό δεν έχουμε τίποτα να μάθουμε από άλλον συγγενή; Αυτό θα ήταν ένα κάποιο ελαφρυντικό της γελοιότητας μας.

Και όμως,  έχουμε ένα δίδυμο αδελφό. Είναι το Ισραήλ που έστησε το νέο κράτος του ύστερα από αιώνες εξευτελιστικής περιπλάνησης όπως εμείς ύστερα από αιώνες ατελούς εθνότητας. Αλλά και αν αποφύγουμε αυτόν το εξαίσιο φυλετικό μύθο, πάλι το Ισραήλ παραμένει χώρα αδελφού έθνους από μια άλλη περισσότερο πεζή άποψη. Και οι δυο μας είμαστε μικροί το δέμας αλλά κατέχουμε εξαιρετικά «οικόπεδα» από γεωπολιτική άποψη στην αιώνια μπαρουτοθήκη της Μεσογείου. Μέχρις εδώ, όμως, οι συγγένειες. Γιατί αν μιλήσουμε για την ικανότητα αξιοποίησης της γεωπολιτικής μας προίκας, το μεν Ισραήλ αποδείχνεται σοβαρός διαχειριστής, ενώ εμείς παραμένουμε γελοίοι στον «αναδελφισμό» μας.  Ας δούμε γιατί.

Και τα δύο έθνη αποκτήσαμε κρατική υπόσταση με αιματηρούς αγώνες αλλά εν τέλει με την αποφασιστική παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων στα πλαίσια των σχεδίων τους για τον έλεγχο της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Χωρίς την στήριξη αυτών των δυνάμεων, ίσως ακόμη θα παλεύαμε για την εθνική μας συγκρότηση. Κάτι σαν την Παλαιστίνη. Τι ήταν εκείνο που έκανε τις Μεγάλες Δυνάμεις να μας «αγαπήσουν» και να σεβαστούν τους αιματηρούς απελευθερωτικούς αγώνες μας; Απλούστατα η πεποίθησή τους ότι στη συνέχεια θα εξασφάλιζαν την «φιλία» και συνεργασία μας, ως κρατών πλέον, για να τους βοηθήσουμε να στήσουν το δικό τους δίκτυο ελέγχου της ευρύτερης περιοχής. Εμάς, μεν τότε, για την προγραμματισμένη μοιρασιά του Μεγάλου Ασθενούς, το δε Ισραήλ για την εγκατάσταση ενός φίλου/χωροφύλακα για τον έλεγχο των αραβικών φιλοδοξιών. Εν τέλει, η φιλία και στις  δυο περιπτώσεις στηρίζεται στην αξία που είχε γιαυτούς το γεωπολιτικό μας οικόπεδο. Κι ύστερα;

Εμείς μεν περιχαρακώσαμε την μιζέρια μας στους αυτόχθονες, αποκλείσαμε με ρόπαλα την συμμετοχή της διεθνώς καταξιωμένης ελληνικής διασποράς (θυμηθείτε την περίφημη ρήση του Μακρυγιάννη για το ποιοι πρέπει να «φάνε» τώρα) και υιοθετήσαμε πολιτιστικό μοντέλο κακής γειτονιάς όπου τσακώνονται στο διηνεκές οι κυράτσες με το  τσεμπέρι και τα  τσόκαρα. Αντίθετα, το εξάδελφο έθνος, όταν του δόθηκε το πράσινο φώς να εγκατασταθεί ως κράτος εκεί που τώρα μεγαλουργεί, κήρυξε πανστρατιά του διάσπαρτου έθνους του, διάλεξε τους σωστούς μακροχρόνια συμμάχους του και νοίκιασε επωφελώς το γεωπολιτικό του οικόπεδο στις σωστές δυνάμεις που του ανέθεσαν μεγάλα καθήκοντα στην περιοχή. Μέχρι και ατομικά όπλα έφτιαξε για να παίξει αποτελεσματικά τον ρόλο του χωροφύλακα της Δύσης προς όφελος του λαού του Ισραήλ. Εμείς;

Εμείς αφού φαγωθήκαμε επανειλημμένα μεταξύ μας, αφού καήκαμε σε τρείς εμφύλιους και τέσσερες  χρεοκοπίες, ξαναφαλίραμε για καλά αυτή τη φορά και επιμένουμε να φαλίρουμε μέσα στο ήδη φαλιμέντο μας. Ιστορική πρωτοτυπία.

Το συνάδελφο έθνος, αντίθετα, έφτιαξε το κράτος του με τα καλλίτερα υλικά του παγκόσμιου εβραϊσμού και οργάνωσε μια στρατευμένη κοινωνία που αντιστέκεται πετυχημένα στην αραβική και μουσουλμανική λαοθάλασσα σε πείσμα όλων των στατιστικών αριθμών. Το μυστικό της επιτυχίας του είναι ένα και μοναδικό: Έστησε το κράτος του όχι με τους καθημαγμένους ομοεθνείς τους που ζούσαν στην παλιά πατρίδα, αλλά με ότι καλλίτερο είχε να επιδείξει το έθνος τους σε ολόκληρο τον πλανήτη. ‘Έφτιαξαν έτσι έναν καινούργιο και απαστράπτοντα εβραϊκό πολιτισμό που επιβιώνει και αναπτύσσεται με υπερηφάνεια. (Σημειώνω: Των αναλογικών τηρουμένων, την ίδια στρατηγική ακλούθησε με επιτυχία και η Νότια Κορέα)

Σκέφτομαι. Μήπως αξίζει να επιχειρήσουμε έστω και τώρα,  που φαίνεται ότι είναι αργά, να μιμηθούμε το Ισραηλίτικο παράδειγμα; Έχουμε άραγε το δικαίωμα να ονειρευτούμε μια νέα Φιλική Εταιρεία που θα μαγνητίσει την παγκόσμια ακμάζουσα διασπορά μας να βάλει γερή πλάτη στο ξαναχτίσιμο της εθνικής μας πατρίδας; Μπορεί να υπάρξουν πολιτικοί μας που θα μετέτρεπαν ένα τέτοιο όραμα σε σχέδιο δράσης; Ίσως αυτή είναι τελευταία ευκαιρία για να αποφύγουμε την οριστική γελοιοποίηση μας ως έθνος.  Κι ας σημειώσουμε, όταν άπαξ γελοιοποιηθείς η γελοιοποίηση δεν έχει τέλος.

Είναι ατέρμονη σαν την βλακεία.