Με αφορμή την δήλωση του ΥΠΕΞ (31.7.2014) ότι έχει δοθεί πράσινο φώς από την κυβέρνηση για την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια σε συνέχεια της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρώπινων Δικαιωμάτων και της νέας προσφυγής 162 ομόφυλων ζευγαριών πριν μερικές μέρες (21.7.2014), θα πρέπει να αναρωτηθούμε (ακόμα μια φορά) σοβαρά: «τι εμπόδισε να γίνει αυτό μέχρι σήμερα, παρά τις σχετικές διακηρύξεις καλών προθέσεων τα τελευταία χρόνια?»

Ήδη από το Δεκέμβριο του 2010 ετοιμάσαμε στην Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων το Σχέδιο Νόμου «Τροποποίηση διατάξεων του οικογενειακού Δικαίου» που επεξεργάσθηκε Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή με Πρόεδρο την καθηγήτρια Ε. Κουνουγέρη Μανωλεδάκη που προτείνει ανάμεσα σε άλλες εξαιρετικά χρήσιμες τροποποιήσεις του Οικογενειακού Δικαίου του 1983, την απάλειψη της λέξης «ετερόφυλων» από το άρθρο 1 του Συμφώνου Συμβίωσης (ν. 3719/2008).

Που οφείλεται το γεγονός ότι οι εκάστοτε Υπουργοί Δικαιοσύνης (όλων των κυβερνήσεων) που παρέλαβαν το Σχέδιο Νόμου δεν έκαναν τον κόπο να το καταθέσουν στην Βουλή? Είχαν προσωπικές πολιτικές διαφωνίες? Ήταν αντίθετο με τις πεποιθήσεις τους? Δεν ήθελαν να κοντραριστούν με την Εκκλησία? Είχαν άλλες προτεραιότητες λόγω κρίσης? Φοβήθηκαν ότι θα ενθαρρύνουν την ομοφυλοφιλία? Ότι θα ταράξουν την πατριαρχική δομή της οικογένειας? Ότι θα θίξουν τις «παραδοσιακές αξίες»? Ή μήπως εμποδίστηκαν από τους επίσης πολλούς αλλεπάλληλους Πρωθυπουργούς τους οποίους υπηρέτησαν?

Η απάντηση προϋποθέτει έρευνα και πολλές γνώσεις ψυχανάλυσης και πολιτικής επιστήμης. Ίσως δεν έχει νόημα γιατί η απάντηση είναι στενά συνυφασμένη με παγιωμένες αντιλήψεις, στάσεις και συμπεριφορές της κοινωνίες μας καθώς επίσης και με συλλογικές φαντασιώσεις και φόβους. Όμως, αυτό που έχει νόημα, είναι ότι το θεσμικό μας πλαίσιο δεν ανταποκρίνεται πλέον στην κοινωνική μας πραγματικότητα, τουλάχιστον ως προς τα ζητήματα της οικογένειας, του γάμου, της συμβίωσης, της ολοένα ενισχυόμενης ευρωπαϊκής μας ταυτότητας, που στηρίζεται στα ανθρώπινα δικαιώματα και το διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους.

Μέχρι σήμερα δεν έχει κατατεθεί στη Βουλή το όλον ή μέρος ενός έτοιμου Σχεδίου Νόμου που θα εκσυγχρόνιζε το οικογενειακό δίκαιο μετά από 30 χρόνια, διευκολύνοντας πολλές και πολλούς στην καθημερινή τους ζωή (στη συμβίωση, στα διαζύγια κλπ), χωρίς κανένα οικονομικό κόστος για την πολιτεία. Έμεινε στο ράφι με άλλοθι την κρίση και τις άλλες (πάντα υπάρχουν άλλες) προτεραιότητες, ενώ ακριβώς λόγω κρίσης θα ήταν περισσότερο χρήσιμο για τη στήριξη της οικογένειας, εξορθολογίζοντας τη λειτουργία της, κάνοντας τις σχέσεις των μελών της περισσότερο ισότιμες και καθαρές. Μέχρι πότε θα αφήνουμε τις ξεπερασμένες προκαταλήψεις και τις ιδεοληπτικές εμμονές να υπερισχύουν των πραγματικών αναγκών των πολιτών, ανδρών και γυναικών?