Σε κάθε δημοκρατία, ένα κόμμα του 20-30% δικαιούται μερίδιο από την πολιτική ζωή –εκτός κι αν πρεσβεύει τον ολοκληρωτισμό, σαν το ΚΚΕ ή τη Χρυσή Αυγή. Από την άποψη αυτή, η εξημέρωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι σημαντικό επίδικο. Το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα είναι προφανώς ιδεοληπτικό, υποστελεχωμένο, υστερόβουλο, κυνικό και λαϊκιστικό? αγαπάει τα συνθήματα και μισεί την πολιτική –πάει να πει την επίλυση των προβλημάτων. Δεν παύει όμως να έχει αναλαμπές, που με δεδομένη τη θέση του στην κομματική σκακιέρα και την κατάσταση της χώρας δεν είναι σώφρον να παραβλέπονται ελαφρά τη καρδία.
.
Στην ΕΕ σήμερα βιώνουμε τη διελκυστίνδα μεταξύ Ευρωκοινοβουλίου και Συμβουλίου για το ποιος θα είναι ο νέος Πρόεδρος της Επιτροπής. Οι πολιτικοί των κρατών-μελών επιχειρούν να εκμηδενίσουν τους εκπροσώπους των ευρωπαϊκών κομμάτων. Από τη μια η ευρωπαϊκή αναφορά, από την άλλη η κρατική -μιλάμε για τη σύγκρουση της δεκαετίας! Ε, στη σύγκρουση αυτή ο Αλέξης Τσίπρας κράτησε την πιο φιλοευρωπαϊκή στάση: υποστήριξε το δικαίωμα του Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ «να πάρει τη διερευνητική εντολή και… να γίνει ο επόμενος πρόεδρος της Ευρωπαϊκή Επιτροπής». Είναι επίσης ο μόνος Έλληνας πολιτικός ηγέτης που ανέλαβε πρωτοβουλία «να αρνηθούμε όλες οι πολιτικές δυνάμεις του Ευρωκοινοβουλίου να ψηφίσουμε οποιονδήποτε άλλο ορίσει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, εκτός από τους πέντε (υποψηφίους των ευρωπαϊκών κομμάτων)».
.
.
Όσοι «παθαίνουμε» όποτε ακούμε τις ιερεμιάδες κατά της Ευρώπης, τους παραλληλισμούς μεταξύ ναζιστικής και δημοκρατικής Γερμανίας, τις εκκλήσεις για επάνοδο στη δραχμή, οφείλουμε να έχουμε την πνευματική τιμιότητα να επιχαίρουμε για τόσο φιλοευρωπαϊκές τοποθετήσεις. Πόσο μάλλον όταν υπερακοντίζουν τα κομματικά αυτονόητα ή -για να τα πούμε όλα- όταν λάμπουν δια της απουσίας τους από τους «υπεύθυνους» και «ευρωπαϊστές» ηγέτες που εθιμικά υπερψηφίζουμε.
.
Ακόμα πιο σημαντική όμως είναι η δημόσια τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ για την ανάγκη να υπάρξει διάλογος ώστε ο νέος πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδας και ο νέος Έλληνας Επίτροπος να επιλεγούν συναινετικά. Από τη διαχείριση της ελληνικής κρίσης απουσιάζουν –μεταξύ άλλων- η ομόνοια, ο αλληλοσεβασμός και η προάσπιση των θεσμών, που και τα τρία υπηρετούνται από την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Αφήνω κατά μέρος ότι αυτή η τοποθέτηση υπέρ του διαλόγου αντιβαίνει κατάφορα τη συνήθη μεταπολιτευτική πρακτική κάθε αντιπολίτευσης –πόσο μάλλον αριστερής. Ενόψει δε της προεδρικής εκλογής, και με δεδομένη την εκλογική αριθμητική, αυτή η ξαφνική κρίση διαλλακτικότητας έχει τη σημασία της.
.
Η εξημέρωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι εγχείρημα εθνικής σημασίας. Αλλά η τιθάσευση περνά από την επιβράβευση. Οι περί το κέντρο πολιτικές δυνάμεις -η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι- οφείλουν να αποδεχθούν τις πρόσφατες εποικοδομητικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Να ταχθούν κι εκείνες υπέρ των ευρωπαϊκών κομμάτων και να αποκρουσθεί το ρεσάλτο των κρατικών ηγετών. Να διευρύνουν τη ρωγμή προς τις ευρείες συναινέσεις που άνοιξε ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι και τα δύο προς όφελος της πατρίδας, της δημοκρατίας και της ευζωίας των συμπολιτών μας.