Το εθνοποπουλιστικό  μόρφωμα  ετούτης της διακυβέρνησης, αποδομείται  σχεδόν από μόνο του πιά κάτι σαν υλοποιήσιμη  αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Η αποδόμηση βέβαια δεν έπεσε από τον ουρανό. Εκφράστηκε κοινοβουλευτικά με ανελέητα σφυροκοπήματα, διακονήθηκε αν και σιωπηλά από τις χειμαζόμενες πληθυσμιακές τάξεις  και τώρα διαρρέει, διατηρώντας όμως έναν στερεωμένο σκληρό εξουσιαστικό και λαϊκιστικό πυρήνα.

Μόλα ταύτα το τέλος πλησιάζει, βέβαια μέσα στην σχετικότητα της χρονικότητας, μπορεί αύριο, μπορεί μεθαύριο, ίσως αργότερα. Η ανύπαρκτη βεντάλια του με τα ξεσκισμένα φτερά της είναι σχεδόν απλωμένη.

Συνεπώς, είναι επιτακτικό να ομολογηθούν με  «δάκρυα και αίμα» – δις και τρις και πολλάκις – οι βασικές δομικές ιεραρχήσεις της άλλης επαύριον δίχως αφαιρετικούς νεολογισμούς, χωρίς ίσες ή άνισες αποστάσεις, χωρίς  διχασμούς – όσο γίνεται -, που παραπέμπουν στον Θρασύβουλο Τσακαλώτο και στον Μαρκο Βαφειάδη.

Πρέπει να μας πουν αυτοί, που φαντάζονται βάσιμα τον ρόλο τους στην όποια ανάταξη, το τι θα γίνει …σε αδρές αλλά μετρήσιμες γραμμές.

Δεν φτάνει πιά να απορρίπτεις την φορολογικοποίηση  των εισφορών των επιτηδευματιών στο 26%, δεν φτάνει να ομνύεις σε προτάσεις που δεν τελεσφόρησαν, όπως αυτή του Τ. Γιαννίτση. Μαζί με κάθε απόπειρα εκδοχής εναλλακτικής, πρέπει να μπαίνει το «τούτων δοθέντων» δηλαδή άλλη πρόταση με βεβαιωμένες πιά τις νέες καταστάσεις.

Υπάρχει λύση  ή  μήπως όχι; Κι αν ναι, ποια;

Στην Παιδεία δεν φτάνει μόνο να εκστασιάζεσαι αρνητικά από τα κατορθώματα του Νίκου Φίλη και κυρίως του Αριστείδη Μπαλτά. «Τούτων δοθέντων», λοιπόν η πρόταση είναι μια επικαιροποιημένη  επαναφορά του Νόμου Διαμαντοπούλου ή μήπως δεν είναι εφικτό;

Στο ζήτημα της 100-ετούς υποθήκευσης της Δημόσιας Περιουσίας, υπάρχει δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης, μερικής,  υπό τον όρο της σταδιακώς επαναφερομένης αξιοπιστίας; Πάντοτε βέβαια, «τούτων δοθέντων».

Η εθνική πολιτική , πόσο μπορεί να αποαποικιοπηθεί από την κατοχή των εθνικιστών του Πενταγώνου, που μαζεύουν όπλα εις βάρος της διπλωματικής δυνατότητας, που απώλεσαν;

Υπάρχει πραγματική δυνατότητα – τούτων δοθέντων – μείωσης της αναποτελεσματικής υπερφορολόγησης ή ο σατανικός κύκλος αντί του ενάρετου, είναι απλώς φαύλος (κύκλος);

Έθεσα εκ του προχείρου 4 – 5 θέματα, που ζητούν απαντήσεις. Υπάρχουν πάμπολλα. Δεν μπορούμε όμως να έχουμε τις σταδιακές υποτιθέμενες κουτοπονηριές – λύσεις, που ξεδιπλώνονται ως στρατήγημα στην εκλογική μάχη. Πρέπει, να διαβούμε την κοιλάδα των δακρύων με αλήθειες και αριθμούς απαρχής – στον βαθμό και μόνον αυτό, που είναι εφικτό -.

«Η Αγορά του Δήμου»  ελάχιστα σήμερα αγωνιά για τα οργανωτικά – ή μήπως όχι – Συνδιασκέψεων και Συνεδρίων, εκτός κι αν πρόκειται για κάτι ρεαλιστικό και ευφάνταστο μαζί. Δεν αφορούν τους πολλούς οι άβυσσοι, ο Κάστρο και η εκπεσούσα Επανάσταση, το αν η δικτατορία Μεταξά ήταν στρατοκρατική ή φασιστική ή και τα δύο.

Τα πρόσωπα της πολυάριθμης Αγοράς του Δήμου ενδιαφέρονται για τα παραπάνω βέβαια , αλλά μετά την διακύβευση της βιοτής .

Για να μην πούμε – αν και δεν είμαι βέβαιος – το τελικό GAME OVER   δέκα πράγματα, που μεταρρυθμίζουν και ανακουφίζουν να τα γνωρίζουμε. Καθαρές κουβέντες και άμεσες. Κι ας πρέπει να ξαναειπωθεί σε δραματικότερη ένταση φωνής , η υπόσχεση δακρύων και αίματος, που επανέφερε στην μνήμη μας πριν λίγα χρόνια γνωστός πολιτικός , που διαχειρίστηκε επιτυχώς κομμάτι της κρίσης.

Αλήθεια ρωτάω ….ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ; Ποια ή μήπως μάλλον όχι και πάντως κοιτώντας μπροστά έστω και ένα εκατοστό κι όχι πίσω.

Για τις ώρες ετούτες, τουλάχιστον και «τούτων δοθέντων»