Τελικά ο Πρωθυπουργός έκανε την έκπληξη. Για όσους τουλάχιστον πίστευαν ότι έχοντας κερδίσει δύο διαδοχικές φορές την αυτοδύναμη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ως ο μετριοπαθής εκφραστής της κεντροδεξιάς παράταξης δεν θα θυσίαζε το προφίλ του προκειμένου να ικανοποιήσει την σκληρή Δεξιά πτέρυγα του κόμματός του. Τόσο η ψήφιση του νόμου για το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στο γάμο όσο και - κυρίως - η αποπομπή Σαμαρά αποδείχτηκαν πύρρειες νίκες που επηρέασαν άμεσα την επιλογή του επόμενου ΠτΔ.

Μπορεί να είναι η πρώτη φορά που η εκλογή του ΠτΔ δεν συνδέεται με τη διάλυση της Βουλής αλλά δεν παύει να αποτελεί ένα γεγονός που αποτελεί κριτήριο του σεβασμού των πολιτικών δυνάμεων προς τον ανώτατο πολιτειακό θεσμό. Και αποδεικνύεται, δυστυχώς, ότι ο θεσμός αυτός εργαλειοποιήθηκε στην επικείμενη εκλογή τόσο από την κυβέρνηση, όσο και από την Αριστερά. Με την επιλογή Τασούλα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έθεσε τον θεσμό στην υπηρεσία της πληγείσας εσωκομματικής ενότητας της ΝΔ, όπως είχε κάνει ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά επιχειρώντας να εκφράσουν με τις προτάσεις τους την ενότητα των «προοδευτικών δυνάμεων».

Το πιο σοβαρό είναι ότι η πολυδιαφημισμένη συναίνεση στο πρόσωπο του κορυφαίου πολιτειακού παράγοντα της χώρας αποδείχτηκε εύθραυστη και προσχηματική από τη στιγμή που η εκλογή του έγινε εσωκομματική υπόθεση του πλειοψηφούντος κόμματος. Και βέβαια, μπορεί οι εθνικές εκλογές να έχουν ορίζοντα το 2027 αλλά τα μηνύματα που εκπέμπονται ήδη και από τη σημερινή επιλογή του Πρωθυπουργού δεν φαίνεται να επιφυλάσσουν τίποτα το θετικό για τη χώρα. Σε μια περίοδο επικίνδυνων διεθνών αναταράξεων και πρωτοφανών προκλήσεων η διακομματική συναίνεση θάφτηκε στην άμμο των κομματικών σκοπιμοτήτων.