Ο κορυφαίος θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας στο βωμό των κομματικών σκοπιμοτήτων! Καθόλου σεβασμός, ούτε στα πρόσωπα αλλά ούτε σε αυτό καθ´ αυτό το αξίωμα, για το οποίο τουλάχιστον στη πρόσφατη πολιτική ιστορία, υπήρξε η ανάλογη συναίνεση, ακόμη και όταν η πολιτική αντιπαράθεση, χτυπούσε κόκκινο. Δυστυχώς οι κυβερνώντες για άλλη μια φορά, παρουσιάστηκαν ανακόλουθοι με τα λεγόμενά τους, αλλά και κατώτεροι των περιστάσεων απέναντι στον εθιμικό χαρακτήρα, που είχε η επιλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Από κοντά και η σπουδή των υπολοίπων  κομματικών δυνάμεων, εκτός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ), οι οποίοι έσπευσαν να προλάβουν την πρόταση της ΝΔ και την πιθανή επακόλουθη συμφωνία του ΠΑΣΟΚ, υπολογίζοντας σε μικροκομματικά οφέλη. Οι μεν κυβερνώντες με την επιλογή ενός ακραιφνούς κομματικού στελέχους, ως ανώτατου πολιτειακού παράγοντα, αποσκοπούν στην αποκατάσταση της εσωκομματικής νηνεμίας, οι δε σημερινοί διαμορφούμενοι αριστεροί σχηματισμοί, στην επανάκτηση της αριθμητικής, που οδηγεί στην αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτές οι κινήσεις αποτελούν τον ορισμό της πολιτικής σκοπιμότητας, και δεν συνεισφέρουν στον επιδιωκόμενο σκοπό του πνεύματος του Συντάγματος, για την εκλογή πρόεδρου της Δημοκρατίας ευρύτερης αποδοχής, και αποδεικνύουν την υποκριτική στάση που ακολουθούν οι πολιτικοί σχηματισμοί τόσο της τωρινής κυβέρνησης, όσο και των πέραν του ΠΑΣΟΚ, κομμάτων της αντιπολίτευσης. 

Η επιβεβαίωση της στροφής της κυβέρνησης, σε μια καθαρά κομματική υποψηφιότητα, η οποία «κοιτάει» προς τα δεξιά της, δεν άργησε να επικυρωθεί από τους ακραίους της «δεξιάς πολυκατοικίας» οι οποίοι έσπευσαν επίσης να επικροτήσουν την υποψηφιότητα του προέδρου της βουλής, ξεπληρώνοντας το γραμμάτιο, της διευκόλυνσης που παρείχε ο ίδιος και η παράταξη του, στις χρηματοροές  προς το καταδικασμένο κόμμα. Η αλαζονική πρόταση της πλειοψηφίας και η άρνηση οποιασδήποτε πρότασης της μειοψηφίας, σε όλο της το μεγαλείο.

Η κυβερνώσα παράταξη είναι μεν κυρίαρχη, στη πράξη όμως, αποτελεί μια ισχυρή μειοψηφία σε ένα εκλογικό σώμα το οποίο υπολείπεται κατά 60%, δεδομένης της μεγάλης αποχής των ψηφοφόρων στις διαδικασίες των εκλογών, με ότι αυτό συνεπάγεται για την εξισορρόπηση του πολιτικού συστήματος. Είναι ευνόητο ότι θα έπρεπε  να υπάρξει η στοιχειώδης δημοκρατική ευαισθησία απέναντι στους θεσμούς αλλά και ένας πολιτικός πολιτισμός που να οδηγεί στην ενότητα και ομοψυχία την ελληνική κοινωνία, και όχι να την διχάζει. 

Είναι φανερό, ότι μπαίνουμε σε μια εποχή ανισορροπίας, όπου η αλαζονεία και ο Trump-ισμός βρίσκουν έδαφος κυρίως στα κυρίαρχα ολοκληρωτικά, συντηρητικά, δεξιά και ακροδεξιά κόμματα του πλανήτη. «Εγώ έχω τη πλειοψηφία, εγώ επιβάλω την άποψή μου, καταπατώντας κάθε έννοια δημοκρατικού διαλόγου και συναινετικών διαδικασιών», είναι το κυρίαρχο δόγμα, που επιδιώκεται να επικρατήσει σε όλο τον κόσμο. Αυτή η πρακτική  βρίσκεται στα όρια της ομαλής λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος και δεν μπορεί να γίνει ανεκτή…